Ο Καλογερόπουλος στο Athletiko: «Στόχος μου να νικήσω ως αρχηγός της Βουλιαγμένης τον Ολυμπιακό»

Ο Στάθης Καλογερόπουλος, πολίστας της Βουλιαγμένης και διεθνής με την Εθνική, μίλησε στο Athletiko, σε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης.  

Ο περιφερειακός ξεκίνησε την καριέρα του στο πόλο στα 6 του, από την ομάδα της Βουλιαγμένης όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα, ενώ φέτος είναι η πρώτη του σεζόν ως αρχηγός, μόλις στα 23 του χρόνια. 

Σε διεθνές επίπεδο έχει κατακτήσει με την Εθνική Ελλάδος 2 χρυσά μετάλλια, 2 αργυρά και 2 χάλκινα. Το ένα εκ των δύο χρυσών ήταν με την U18 ομάδα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2018 και το άλλο ήταν με την U20 για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2019. Στο δυναμικό της ομάδας ανδρών δύο χάλκινα και ένα αργυρό κατέκτησαν σε 3 Παγκόσμια Πρωταθλήματα τα έτη, 2021-2022-2023. Φέτος μη ξεχνάμε το αργυρό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2025.

Τι συμβαίνει με το πόλο και την «επαγγελματική» κατηγορία; Πώς είναι το συναίσθημα να είσαι ο εκλεκτός στις κλήσεις της Εθνικής; Πόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι να είσαι μέρος της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων; Γιατί ο κόσμος δεν παρακολουθεί πόλο; 

Τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, αλλά και σε άλλες τόσες, δίνει ο Στάθης Καλογερόπουλος, αρχηγός και περιφερειακός του Ναυτικού Ομίλου της Βουλιαγμένης, λίγο πριν το τέλος του φετινού πρωταθλήματος και πριν την μετακόμισή του εκτός Ελλάδας.

Η συνέντευξη με τον Στάθη Καλογερόπουλο

Πως ξεκίνησες το πόλο;

«Έκανα κολύμβηση στη Γλυφάδα από 3 ετών. Όταν έφτασα 6 χρονών ψάχναμε κάτι να αλλάξουμε με τους γονείς μου. Μία κυρία στην οποία κουρευόταν η μητέρα μου, της πρότεινε την ομάδα πόλο της Βουλιαγμένης γιατί είχε τον γιο της και ήταν όλα πολύ καλά σε εγκαταστάσεις και ως σύλλογος. Ήρθαμε εδώ στη Βουλιαγμένη, το δοκιμάσαμε και μείναμε. Έμεινα από την αρχή πολύ ευχαριστημένος και με τα παιδιά και με τον προπονητή, ήμουν από την πρώτη μέρα πολύ καλά».

Ποιο ήταν το πρώτο σου συναίσθημα στο ξεκίνημά σου;

«Νομίζω μου έκανε εντύπωση το πόσα παιδιά ήταν. Δηλαδή ήταν όλη η πισίνα γεμάτη από μικρά παιδιά, όταν κάναμε προπόνηση, και αμέσως νιώθεις ότι είσαι σε έναν χώρο που ανήκεις».

Πώς ήρθε η ανοδική πορεία και με πόσους από τις ακαδημίες παίζεις μαζί τώρα;

«Το πόλο είναι μια μεγάλη οικογένεια και σίγουρα θα βρεθείς με όλους κάποια στιγμή. Η πορεία μου νομίζω ξεκίνησε λίγο πιο ήρεμα, ήμουν πάντα πιο χαμηλών τόνων και δεν μίλαγα πολύ. Νομίζω με τα χρόνια, έκανα φίλους με τους οποίους ήμασταν μαζί και παίζαμε, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ. Οι προπονητές μου σίγουρα με εμπιστευόντουσαν και νομίζω στη Βουλιαγμένη οι ακαδημίες είναι οι καλύτερες σε όλη την Ευρώπη, θα έλεγα. Στην αρχή ήμουν πιο πολύ all around από θέσεις, ξεκίνησα από την δεξιά πλευρά, την πλευρά της πάσας ας πούμε και μετά πήγα στην αριστερή μεριά που είναι η πλευρά του σουτ».

Πότε κλήθηκες πρώτη φορά στην Εθνική;

«Έκανα ένα μεγάλο βήμα στην ηλικία των 17, όταν μπήκα και στην Εθνική ομάδα των εφήβων, με τον Τεό Λοράντο που είχαμε τότε προπονητή. Κάναμε πολλή προπόνηση και εκεί έκανα ένα μεγάλο βήμα βελτίωσης. Μπήκα στις Εθνικές και εκεί αρχίζεις να βλέπεις διαφορετικά πως είναι και έξω το πόλο».

Το ψύχραιμο γκολ του στην Εθνική, με λόμπα, απέναντι στην Ιαπωνία

Πώς ένιωσες;

«Σίγουρα είναι αγχωτικό στην αρχή, μετά όμως νιώθεις υπερηφάνια που κατάφερες να βρίσκεσαι εκεί. Όσο περνάει ο καιρός και εγκλιματίζεσαι περισσότερο είσαι και πιο άνετα. Είναι νομίζω το μεγαλύτερο συναίσθημα περηφάνιας που μπορείς να έχεις σαν παίκτης να φοράς το εθνόσημο».

Πώς ήταν από τη πρώτη χρονιά στο αντρικό μέχρι και τώρα;

«Στο αντρικό έπαιξα πρώτη φορά στα 16, εννοείται ότι τότε δεν παίζαμε πάρα πολύ. Βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε και σιγά σιγά όσο περνάει ο καιρός ανεβαίνεις και σε χρόνο συμμετοχής και στο πόσο θα σε εμπιστευτούν οι συμπαίκτες σου. Τώρα έχω φτάσει να είμαι και ο αρχηγός της ομάδας στα 23 μου και είναι μεγάλη τιμή για μένα. Αυτό δείχνει πόσο καλή δουλειά γίνεται και στις ακαδημίες της Βουλιαγμένης».

Η ανατροπή με τη Βουλιαγμένη κόντρα στη Μπαρτσελονέτα και η συνεργασία του με τον Τρούλο

Ποια είναι η μία στιγμή που σε έκανε να σκεφτείς να αφήσεις το πόλο, που σε στιγμάτισε αρνητικά;

«Σίγουρα κάποια στιγμή αναρωτιέσαι αν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο στη ζωή σου ή είναι μόνο αυτό. Αρνητική στιγμή, έντονη, σε σημείο να σκεφτώ να το παρατήσω δεν έχω να σου πω την αλήθεια».

Ποια ήταν η στιγμή που σε ξενέρωσε πολύ;

Σίγουρα σε αυτή την Ολυμπιάδα το γκολ που φάγαμε από τη Σερβία ήταν μαχαίρι στην καρδιά, στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Πιο πολύ, νομίζω, με κινητοποίησε ώστε να γίνω καλύτερος, να βρω ένα κίνητρο και να είμαστε πιο έτοιμοι ως ομάδα την επόμενη φορά που θα υπάρξει κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως, ήταν μαχαίρι στην καρδιά».

Ποια είναι η πιο ευχάριστη στιγμή που θυμάσαι;

«Αυτό που ευχαριστήθηκα πιο πολύ από όλα ήταν με τους εφήβους στο Σομπατέλι το παγκόσμιο που πήραμε χρυσό. Νομίζω ήταν η πιο ωραία διοργάνωση που έχουμε πάει. Πήγαμε σαν outsider γιατί την προηγούμενη χρονιά είχαμε τερματίσει 8οι και κάναμε ένα μεγάλο βήμα βελτίωσης, του σοκάραμε όλους και πήραμε την πρώτη θέση. Εκεί άρχισε και η ανοδική πορεία, να παίρνεις μεγαλύτερους ρόλους και να χτίζεις ένα όνομα ας πούμε».

Πώς είναι φέτος η χρονιά ως αρχηγός για πρώτη φορά;

«Το να είσαι αρχηγός σημαίνει πάρα πολλά. Πρέπει να ωριμάσεις πιο γρήγορα. Παίρνεις ένα ρόλο ειδικά επειδή είναι πολλά μικρά παιδιά να προσπαθήσεις να τους καθοδηγήσεις και να είναι όλοι καλά. Να μπορείς να συνεννοείσαι με τον προπονητή και να τα περνάς στην ομάδα. Νομίζω όλα αυτά σε ωριμάζουν πολύ γρήγορα και παικτικά και νοητικά. Έχω δει ότι έχω μεγαλώσει πολύ στο παιχνίδι μου αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζω πράγματα».

Το φοβερό buzzer beater γκολ του στον πρώτο ημιτελικό του πρωταθλήματος απέναντι στον Παναθηναϊκό

Βίωσες κάποια αντιπαλότητα από συμπαίκτη λόγω του ότι είσαι αρχηγός; 

«Όχι, όλα τα παιδιά είναι απίστευτα, δεν έχουμε κανένα θέμα και γιατί τα παιδιά είναι αρκετά μικρά, σέβονται και είναι πολύ καλοί χαρακτήρες αλλά και λόγω του τρόπου που τους έχουν μεγαλώσει όλοι οι προπονητές. Ξέρουν πως να συμπεριφερθούν και οι τωρινοί προπονητές κάνουν πολύ καλή δουλειά, ώστε να διαχειρίζονται την ομάδα όπως πρέπει χωρίς να έχουμε κάποιο θέμα».

Ποιος είναι ο προπονητής που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή; 

«Ο Βλάντο Βουγιασίνοβιτς. Νομίζω είναι ο καλύτερος προπονητής που μπορεί να έχει ένας αθλητής στο πόλο. Αυτά που σου δίνει και ο τρόπος που σου συμπεριφέρεται, δηλαδή ήρθε πριν 3 χρόνια, ήμουν 21 και είδα αμέσως ότι με εμπιστεύεται λες και είμαι 32 και έχω πάρει τρία χρυσά Ολυμπιακά. Σου περνάει μια άλλη νοοτροπία, η προπόνηση που κάνει και ο τρόπος συμπεριφοράς του είναι άριστα για μένα».

Έχετε δει αλλαγή μετά τους Ολυμπιακούς του Παρισιού στην απήχηση που έχουν οι αγώνες στον κόσμο;

«Δυστυχώς όχι. Δεν έχω δει κάποια αλλαγή. Είναι πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω ότι υπάρχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από το Τόκιο και μετά, που πήραν τα παιδιά το ασημένιο. Εκεί αναγνωρίστηκε λίγο παραπάνω το πόλο, μπήκαν και κάποια δικαιώματα για τους αθλητές που δεν υπήρχαν».

Τι δικαιώματα προστέθηκαν για τους αθλητές;

«Η ένταξη στο δημόσιο και στις ένοπλες δυνάμεις που είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί δεν είμαστε επαγγελματικό άθλημα, είμαστε ερασιτεχνικό και πρέπει να παίρνουμε ένσημα για να μπορέσουμε να πάρουμε σύνταξη. Δεν υπάρχουν όλα αυτά στις ομάδες, είναι όλα ερασιτεχνικά».

Ξέρεις αν έχουν γίνει κινήσεις για να γίνει επαγγελματικό το πόλο;

«Δεν γνωρίζω αλλά σίγουρα σιγά σιγά γίνονται βήματα προς τα μπροστά. Αυτό βλέπουμε κι είναι πολύ ευχάριστο για εμάς. Ο τωρινός υπουργός αθλητισμού έχει κάνει πολλές προσπάθειες για εμάς, και φαίνεται, και νομίζω θα γίνουν ακόμα περισσότερες. Φέτος ψηφίστηκε να μπούμε και σε θέσεις του δημοσίου από τις θέσεις 5-8 της Ολυμπιάδας, κάτι που πριν δεν υπήρχε. Νομίζω όσο περνάει ο καιρός θα είναι και καλύτερα τα πράγματα».

Οι πρώτοι σου Ολυμπιακοί αγώνες ήταν αυτοί του Παρισιού, πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Είναι η πιο ξεχωριστή εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας αθλητής. Με το που μπαίνεις στο Ολυμπιακό Χωριό καταλαβαίνεις αμέσως που βρίσκεσαι. Βλέπεις αθλητές και αθλήτριες από όλο τον κόσμο κι όλα τα αθλήματα. Εγκλιματίζεσαι και νιώθεις μέρος κάτι πολύ μεγάλου. Νομίζω το μεγαλύτερο συναίσθημα το ένιωσα στη τελετή έναρξης που ήμασταν στα ποταμόπλοια και περνάγαμε το ποτάμι του Σηκουάνα. Είδαμε τον Πύργο του Άιφελ με τους Ολυμπιακούς κύκλους, ήταν όλοι οι αθλητές. Μπορεί να δεις αθλητές που τους βλέπεις μια ζωή και τους έχεις είδωλα. Ας πούμε ήμουν με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δίπλα δίπλα και κράταγε τη σημαία. Εντάξει ήταν σουρεάλ. Δεν νιώθεις ότι είναι αληθινό. Νιώθεις ότι είσαι σε ένα όνειρο. Πολλοί μεγάλοι αθλητές και νιώθεις ότι είσαι κομμάτι σε όλο αυτό, ότι είσαι στο ίδιο μήκος κύματος, ότι κάνετε το ίδιο πράγμα και παλεύεται για το ίδιο και είναι πολύ ωραίο. Επίσης το πόλο δεν είναι και πολύ διάσημο, οπότε εκείνη τη στιγμή νιώθεις μια αίσθηση ιδιαίτερη».

Η Εθνική μας στη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, το 2024

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Aquafeed24.com (@aquafeed24)

Γιατί είναι το πόλο τόσο χαμηλά σε θέμα δημοφιλίας; 

«Πιστεύω δεν υπάρχει η κατάλληλη διαφήμιση και η κατάλληλη εξήγηση των κανόνων. Είναι δύσκολο άθλημα και το παιχνίδι κυρίως γίνεται κάτω από το νερό. Νομίζω αν καταλάβει ο κόσμος πως παίζεται το παιχνίδι και τα σφυρίγματα σιγά σιγά θα το ακολουθήσουν και πιο πολλοί. Επίσης αν υπάρξει ένας καλύτερος τρόπος διαφήμισης μέσω social media. Ένα βήμα ακόμα προς τα μπροστά είναι και ότι πλέον γίνονται live τα ματς και από το Youtube. Παράλληλα και στις Εθνικές μας έκαναν μια συνάντηση και μας είπαν πως θα αρχίσουν να βγάζουν περισσότερα βίντεο κι από τα αποδυτήρια, highlights, το τι κάνει ένας πολίστας στη διάρκεια της μέρας του, πως προετοιμάζεται για έναν αγώνα. Όλα αυτά θα βοηθήσουν τον κόσμο να γνωρίσει καλύτερα τους αθλητές, να τους μάθει, να καταλάβει πως σκέφτονται».

Ποια είναι η καθημερινότητα ενός υψηλού επίπεδου πολίστα;

«Υπάρχουν διπλές προπονήσεις, νομίζω είμαστε το μόνο άθλημα που κάνει διπλές προπονήσεις αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Μέσα στην εβδομάδα θα κάνεις 3-4 διπλές προπονήσεις με γυμναστήριο το πρωί σύν το παιχνίδι. Αν έχεις δύο παιχνίδια την εβδομάδα είναι λιγότερες αλλά συνήθως έχεις ένα ματς. Το να προσέχεις το σώμα σου είναι πολύ σημαντικό όπως και σε κάθε άλλο άθλημα. Δεν υπάρχουν επίσης τόσο καλές εγκαταστάσεις σε όλες τις ομάδες ώστε να μπορείς να διατηρήσεις μια καλή συντήρηση αλλά θεωρώ πως βελτιώνεται αυτό σιγά σιγά. Αυτό είναι κυρίως, η διπλή προπόνηση που παίρνει πολύ χρόνο από τη μέρα σου και μετά είναι η ξεκούραση, να φας καλά, να κοιμηθείς, είναι όλα πολύ σημαντικά».

Στα πιο «μικρά» σπορ, από άποψη δημοτικότητας, πολλοί αθλητές παλεύουν με ψυχολογικά προβλήματα, υπάρχει λοιπόν ψυχολογική υποστήριξη από τις ομάδες;

«Είναι η πρώτη χρονιά φέτος που η Εθνική ομάδα έφερε ένα γκρουπ ψυχολόγων και κάναμε ατομικές συνεδρίες με ψυχολόγους αλλά και μία ατομική. Θεωρώ θα βοηθήσει πολύ γιατί το ψυχολογικό κομμάτι είναι εξίσου σημαντικό με το σωματικό και δεν του δίναμε ποτέ σημασία. Δεν υπήρχε κάποιος να μιλήσεις ή κάποιος να σε βοηθήσει ψυχολογικά, να σου πει πως να σκεφτείς και λοιπά. Όλες τις σκέψεις που είχαμε σαν παίκτες ή τις μοιραζόμασταν μεταξύ μας και λέγαμε τον πόνο μας, ας πούμε, ή τις κρατάγαμε μέσα μας και αυτό σε κρατάει πολλές φορές πίσω. Είναι η πρώτη φορά λοιπόν που υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη και νομίζω θα βοηθήσει πάρα πολύ».

Έχεις παρατηρήσει ποτέ, είτε από σένα, είτε από κάποιον άλλο συμπαίκτη σου να σας επηρεάζει ένα ζήτημα προσωπικό, αγωνιστικό ή οτιδήποτε τόσο πολύ ώστε να μην μπορείτε να αποδώσετε και να μην υπάρχει κάποιος να σας βοηθήσει και να σας δώσει δύναμη;

«Ναι σίγουρα. Μπορεί να κάνουμε μια ήττα και να μας πάρει από κάτω και να μην ξέρουμε πως ακριβώς να το αντιμετωπίσουμε γιατί δεν έχουμε δουλέψει με αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να μην μπορούμε να επανέλθουμε, εκεί αρχίζεις και συζητάς με τους συμπαίκτες σου και μετά ίσως υπάρξουν διαφωνίες και είναι ακόμα πιο δύσκολο να επανέλθεις. Είναι πολύ σημαντικό το ότι έγινε μια κίνηση να υπάρξει πλέον ψυχολογική υποστήριξη».

Ποια είναι η πιο δύσκολη ομάδα που έχεις αντιμετωπίσει;

«Ο Ολυμπιακός είναι χρόνια αντίπαλος και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να αποσπάσουμε μια νίκη από το 2017 κι έπειτα, που πήραμε το τελευταίο Κύπελλο. Είναι ένας στόχος μου κάποια στιγμή να μπορέσω να τους κερδίσω. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να το κάνω με τη Βουλιαγμένη. Από εκεί και πέρα, στις Εθνικές όλες οι τοπ ομάδες είναι στο ίδιο επίπεδο δυσκολίας, ανά πάσα στιγμή μπορείς να κερδίσεις και να σε κερδίσει οποιαδήποτε».

Τι θα έκανες αν δεν ήσουν πολίστας; 

«Το έχω σκεφτεί γιατί λες "τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει;" Έχω μεγάλη συμπάθεια για τα ζώα οπότε μπορεί να γινόμουν και κάτι σαν κτηνίατρος. Το έλεγα μικρός και στη μητέρα μου ότι θέλω να γίνω κτηνίατρος. Θα ασχολούμουν ή με κάτι με τη φύση ή με τα ζώα».

Ποιο είναι το στήριγμά σου;

«Η οικογένειά μου ήταν πάντα δίπλα μου. Έχω μεγάλη οικογένεια. Είμαστε περίπου 15 άτομα. Όλοι είναι ανά πάσα στιγμή δίπλα μου, θα μου στείλουν μήνυμα, θα δουν τα παιχνίδια μου. Είναι τεράστια ψυχολογική υποστήριξη και είναι τα πάντα για μένα. Ό,τι κάνω, το κάνω για την οικογένειά μου, για να τους κάνω περήφανους. Σίγουρα βάζεις πρώτα τον εαυτό σου και λες "να κάνω ό,τι είναι καλύτερο για μένα" και σίγουρα θες να βοηθήσεις και την οικογένειά σου. Η οικογένεια είναι το παν».

Όταν αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με το πόλο είχες την πλήρη υποστήριξη ή υπήρχε κάποιος λόγω του ότι είναι ερασιτεχνικό που σε αποθάρρυνε; 

«Όχι δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ φυσικό το πως έγινε και επειδή βγήκε και φαινόταν από την πορεία μου δεν υπήρξε κάποιος να μου πει το αντίθετο. Όλοι ήταν αμέσως μαζί μου και ήταν υποστηρικτικοί».

Τι θα ήθελες να κάνεις μέχρι το τέλος της καριέρας σου; Ποιοι είναι οι στόχοι σου; 

«Αυτή είναι μια ερώτηση που η αλήθεια είναι ότι την έχω σκεφτεί πολλές φορές. Νομίζω το να κατακτήσεις πράγματα και να νικάς είναι πολύ σημαντικό. Για μένα όμως το πιο σημαντικό είναι να είμαι ένα πρότυπο αθλητή, δηλαδή να δουλεύω καθημερινά στο 100%, να μην έχω δικαιολογίες, να είμαι ουσιαστικά η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Μετά νομίζω όλα τα άλλα έρχονται. Όσο κάνω αυτά και στοχεύω να είμαι συνέχεια στο 100%, βλέπω ότι αποδίδει και κάποια στιγμή οι νίκες κι οι κατακτήσεις θα έρθουν. Σίγουρα στόχος μου είναι ένα Champions League και όσα μπορούν να έρθουν εννοείται, ένα ολυμπιακό μετάλλιο, να πάρουμε επιτέλους ένα χρυσό με την Εθνική ομάδα. Όλοι αυτοί θεωρώ πως είναι εφικτοί στόχοι και αυτό είναι το σημαντικό, ότι έχουμε καταφέρει να λέμε ότι μπορούμε να το κάνουμε. Όλα θα έρθουν μέσω της σκληρής δουλειάς κι αυτό είναι που με αντιπροσωπεύει. Όταν τελειώσω την καριέρα μου θέλω να ξέρω ότι έκανα τα πάντα ώστε να είμαι το καλύτερο που μπορώ». 

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου αφότου τελειώσεις την αγωνιστική σου καριέρα;

«Θα ασχοληθώ. Θα θέλω να ασχοληθώ με κάτι στη Βουλιαγμένη δεν νομίζω ότι θα με απασχολήσει να πάω κάπου αλλού, γιατί μ'αρέσει το αίσθημα της οικογένειας κι εδώ το νιώθω στο φουλ. Θα ήθελα να γίνω ή προπονητής στα μικρά παιδιά, γιατί μ 'αρέσει να λειτουργώ με νέα παιδιά και ανθρώπους που έχουν ενέργεια. Ακόμα και στο αντρικό σε θέμα προπονητικής θα ήθελα να ασχοληθώ, είναι κάτι που το έχω στο νου μου».

Τι μήνυμα θα έστελνες σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τόσο το πόλο, εκτός των Ολυμπιακών Αγώνων που δυστυχώς είναι η μόνη περίοδος που παίρνει τόση αναγνώριση το άθλημα;

«Το μήνυμα μου είναι να έρθει στις πισίνες. Όταν το βλέπεις από κοντά, βλέπεις πιο καλά την ομορφιά του αθλήματος. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να βρεις αγώνα να παρακολουθήσεις ή είναι ακριβά τα εισιτήρια. Νομίζω μάλιστα στις πιο πολλές πισίνες είναι ελεύθερη η είσοδος. Αν έρθει σε ένα καλό παιχνίδι της Ελλάδας και παρακολουθήσει, όπως το Βουλιαγμένη - Ολυμπιακός, θα δει την ομορφιά του αθλήματος και φυσικά μπορεί να ρωτήσει οτιδήποτε εκεί για να μάθει. Έτσι θα μάθεις πραγματικά τι είναι το πόλο, μόνο αν το δεις από κοντά γιατί δυστυχώς αδικείται πάρα πολύ από τη τηλεόραση».

Ας δούμε κάποια highlights από το ζευγάρι των τελικών, ενόψει των αγώνων τους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος

Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι εσύ είτε για το πόλο γενικότερα είτε για σένα προσωπικά; 

«Για μένα θέλω να πω ότι έχω βρει αυτό που αγαπάω και το κάνω κάθε μέρα με πολύ ζήλο και με όλη μου την ενέργεια. Μακάρι να μπορέσω να καταφέρω πολλά πράγματα στην καριέρα μου και όταν τελειώσω να είμαι γεμάτος. Στη Βουλιαγμένη έχω βρει την οικογένειά μου και πάντα θα ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ σε αυτούς ακόμη κι αν δεν είμαι εδώ. Σίγουρα θέλω να ζήσω και μία καριέρα στο εξωτερικό, είναι ένας στόχος μου και η αλήθεια είναι ότι είμαι κοντά σε αυτό και θέλω να μείνω υγιής και να κάνω αυτό που αγαπάω στο 100%».

Θα ήθελα να μου περιγράψεις με τρεις λέξεις το πόλο, την Βουλιαγμένη και την Εθνική Ελλάδος.

«Για το πόλο θα πω αδικημένο, όμορφο και σκληρό. Για την Βουλιαγμένη... οικογένεια, σπίτι και θα πω ομορφιά. Για την Εθνική σίγουρα υπερηφάνεια, τιμή και σκληρή δουλειά».