Καντσελιέρι: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη του κόσμου του ΠΑΟΚ»

Στον ΠΑΟΚ έχει βρει την Ιθάκη του, με την αγάπη του κόσμου να είναι σε υψηλά επίπεδα. Ο Μάσιμο Καντσελιέρι μίλησε για όσα βιώνει στον πάγκο του ΠΑΟΚ, τονίζοντας πως θα θυμάται για πάντα την αγάπη του κόσμου της ομάδας. Παράλληλα αναφέρθηκε στην καριέρα του και στα επόμενα σχέδιά του, θέτοντας ψηλά τον πήχη.

Οι δηλώσεις του προπονητή του ΠΑΟΚ στην ιταλική ομοσπονδία:

Για την Μπιέλα: «Στη Μπιέλα μου τραγούδησαν "Καντσελιέρι ένας από εμάς". Ήμουν εκεί για έξι χρόνια, πέρασα υπέροχα. Πραγματικά ένιωσαν ότι ήμουν ένας από αυτούς. Αλλά το γεγονός ότι σου λένε κάτι τέτοιο στη Θεσσαλονίκη, όταν φτάνεις και κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι, έχει μια μικρή επίδραση. Με ανατριχιάζει. Μετά πρέπει να είσαι λογικός στις επιλογές σου, αλλά εκείνα τα 20 δευτερόλεπτα στο τέλος του αγώνα, όταν έχεις κερδίσει, υπάρχει αδρεναλίνη και ο κόσμος σε αναγνωρίζει, είναι πανέμορφο».

Για τα συναισθήματα όταν ακούει το όνομά του από τον κόσμο του ΠΑΟΚ και τη σύγκριση με τους Μάριο Μπόνι και Μίρκο Τάκολα: «Και οι τρεις μας είχαμε την τυπική ιταλική… θέρμη, να προσεγγίζουμε κάθε παιχνίδι έτσι. Τους αρέσει όταν οι προπονητές τους έχουν και δείχνουν αυτό το πάθος. Σου λένε με στοργή, τους αρέσει που είσαι τόσο παθιασμένος. Είναι ωραίο να ακούς σε ένα έθνος που δεν είναι δικό σου, ανθρώπους τόσο χαρούμενους μαζί σου. Είναι ωραίο. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό».

Για το αν έχει προσαρμοστεί σε κλισέ στην καριέρα του: «Ίσως έχω προσαρμοστεί σε κάποια κλισέ. Για να είσαι προπονητής υψηλού επιπέδου πρέπει να είσαι πολύ απαιτητικός, και για να είσαι πολύ απαιτητικός πρέπει να έχεις χαρακτήρα και προσωπικότητα, και τι σημαίνει χαρακτήρας και προσωπικότητα για έναν προπονητή; Να είναι σκληρός. Ρίχτηκα σε αυτή την πεποίθηση χωρίς να προβληματιστώ για το αν η αφετηρία ήταν σωστή, σε αντίθεση με την εφαρμογή. Είδα μόνο ένα κανάλι επικοινωνίας: το δικό μου. Υποτίμησα την ανατροφοδότηση που ερχόταν από την ομάδα.

Στα 52 μου χρόνια κατάφερα να αποδεχτώ ότι έχω καταλάβει κάτι. Πάντα ήμουν περίεργος για το πως μπορείς να κάνεις την ίδια δουλειά αλλά σε μια άλλη χώρα. Νομίζω ότι το μπάσκετ είναι το ίδιο, αλλά η κουλτούρα του κράτους όπου παίζεται, οι προπονητές, οι εργαζόμενοι και οι ντόπιοι παίκτες είναι λίγο διαφορετική, η προσέγγιση είναι διαφορετική. Πάντα με ενδιέφερε να πάω στο εξωτερικό για να προπονήσω και ταυτόχρονα, αυτό το ενδεχόμενο συνέβη τυχαία».