Μια «βαριά» (και άδικη) σεζόν πάνω στον Φώτη Ιωαννίδη κι ένας κύκλος που δεν έκλεισε

Δεν είναι εύκολο να είσαι αρχηγός στον Παναθηναϊκό. Ούτε να κουβαλάς στην πλάτη σου, στα 25 σου, όλο το βάρος των προσδοκιών, των απαιτήσεων και τελικά της απογοήτευσης. Αυτό δηλαδή που έγινε φέτος με τον Φώτη Ιωαννίδη.

Μέσα σε μία δύσκολη χρονιά για τον Παναθηναϊκό, σε μια σεζόν που είχε ξανά εναλλαγές προπονητών, διαδοχικά χτυπήματα, εκ νέου απώλεια του βασικού στόχου και έναν γενικότερο αποσυντονισμό, η συζήτηση στράφηκε πολλές φορές πάνω του. Όχι πάντα άδικα, όχι πάντα δίκαια...

Από τον περασμένο Ιούνιο κιόλας και τον σοβαρό τραυματισμό του στη δεξιά ωμοπλάτη σ’ εκείνο το φιλικό της εθνικής με τη Γερμανία (ά, ρε Ρούντιγκερ «θεριστή») το πράγμα τελείωνε στραβά και ξεκινούσε στραβά. Η απουσία του σχεδόν απ’ όλη την καλοκαιρινή προετοιμασία ήταν η αρχή. Οι δύο μυϊκοί τραυματισμοί το φθινόπωρο τον κράτησαν ακόμα πιο πίσω.

Και η επιστροφή του, μέσα σε μια ομάδα που δεν λειτουργούσε ούτε δημιουργικά ούτε ψυχολογικά/πνευματικά, τον βρήκε χωρίς ρυθμό, να παλεύει για να το... ξαναβρεί. Να βγει μπροστά, να ηγηθεί, να ξαναδώσει τους περσινούς αριθμούς κι όσα έκανε μέσα στο γήπεδο, έχοντας να διαχειριστεί κι όλο αυτόν το θόρυβο γύρω από το όνομά του, τις προτάσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που απέρριψε το κλαμπ, αλλά και το νέο, ηγεμονικό συμβόλαιο που είχαν «απογειώσει» τον πήχη.

Όταν μια ομάδα αποτυγχάνει, όλοι ψάχνουν πρόσωπα. Εικόνες και «στόχους» για την κριτική. Κι επειδή ο Ιωαννίδης είναι πλέον ο αρχηγός, το «πρόσωπο» του Παναθηναϊκού, με την ευθύνη να τον συνοδεύει σε κάθε του βήμα, ήταν λογικό να τραβήξει πάνω του τα φώτα. Το πρόβλημα, ωστόσο, ξεκινάει όταν τραβάει μόνο τα φώτα της κριτικής και κυρίως, όταν του «φορτώνεται» και η... σκιά των πάντων.

Ναι, η εφετινή σεζόν του δεν έχει σχέση με τα περσινά του νούμερα. Από τα 23 γκολ και τις 9 ασίστ, έπεσε στα 11 τέρματα συν μία ασίστ. τρία ματς πριν το φινάλε της χρονιάς. Η σκληρή αλήθεια των αριθμών, το «άδικο» που αναφέρθηκε και πιο πάνω. Διότι δεν είναι αυτή η πλήρης εικόνα... Δεν άλλαξε ούτε ως παίκτης, ούτε ως προσωπικότητα, αλλά πλήρωσε πολύ πιο ακριβά απ’ ότι μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας μας το τίμημα του καλοκαιρινού τραυματισμού. Παρότι κανείς δεν το «μετρά» αυτό όταν έρχεται η ώρα της αποτίμησης.

Δεν είναι θέμα «ασυλίας», αλλά... ηρεμίας

Όχι, ο Ιωαννίδης δεν χρειάζεται «ασυλία». Ούτε δικαιολογίες. Χρειάζεται ηρεμία. Και μια αίσθηση δικαιοσύνης (κυρίως) έξω απ’ την ομάδα. Αυτό που του λείπει τώρα, είναι ο καθαρός αέρας για να επανεκκινήσει. Να ξαναβρεί την στοχοπροσήλωσή του, να αφοσιωθεί στην αγωνιστική επιστροφή του. Μέσα απ’ την καλοκαιρινή προετοιμασία, χωρίς φωνές, χωρίς βαβούρα. Με χαμηλά το κεφάλι και ψηλά το βλέμμα.

Δεν έχει καμία σημασία κι όφελος -τόσο για τον Παναθηναϊκό, όσο και για τον ίδιο- να ξαναρχίσει μία κουβέντα γύρω απ’ το ποιος τον θέλει, πόσο τον θέλει, πόσα δίνει τώρα, πόσα έδινε πριν από ένα χρόνο... Αυτό που μετράει περισσότερο απ’ όλα για τον ίδιο είναι να συγκεντρωθεί στην επιστροφή του στα «κανονικά» αγωνιστικά standards και κυβικά του.

Διότι ο κύκλος του στον Παναθηναϊκό δεν έχει κλείσει. Κι ας το νομίζουν κάποιοι. Αυτός ο κύκλος θα πρέπει να έχει τουλάχιστον μία σεζόν ακόμη, πρώτα απ’ όλα για να υπενθυμίσει και να... ξαναβρεί τον Φώτη κι εν συνεχεία για να διεκδικήσει με καλύτερες προϋποθέσεις -και με τον ίδιο στην κατάλληλη κατάσταση- αυτό που δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα.

Με κριτική, πάντα με σωστή κριτική, όχι όμως με ισοπέδωση και στοχοποίηση για καθετί στραβό, για κάθε χαμένη ευκαιρία και για τη... συννεφιά έξω απ’ το Κορωπί. Αρκετές «επιθέσεις» δέχεται άλλωστε, απ' την... απέναντι πλευρά τον τελευταίο καιρό, ιδίως μετά το πρόσφατο ντέρμπι στο Φάληρο.

Κι ένα «υστερόγραφο» για τους τοξικούς

Και κάτι τελευταίο... Το σκεφτόμουν καιρό, το παρατηρώ καιρό κρατώντας τον εκνευρισμό μου, αλλά κάπου... ώπα, τα ρημαδο-όρια έχουν πια ξεπεραστεί. Το να ασκείται κριτική στον οποιονδήποτε μέσα σε ένα λογικό πλαίσιο είναι δικαίωμα του καθενός. Όταν όμως αυτό ξεφεύγει απ’ το αγωνιστικό και μπαίνει σε προσωπικά χωράφια, τούτο δεν είναι «κρίση», αλλά ξεκάθαρη εμπάθεια. Ακόμη μεγαλύτερος ηθικός (κι όχι μόνο) ξεπεσμός και ντροπή είναι το να υβρίζεται η σύντροφος του στα γήπεδα.

Και δυστυχώς, δεν έχει συμβεί μία φορά, έγινε... μόδα βλέπετε. Μία θλιβερή μόδα. Χειρότερος όλων, είναι ο βόθρος των social media. Εκεί όπου ο καθένας ξεσπάει ανέξοδα εδώ και καιρό τη μιζέρια του, τη χολή του, τα απωθημένα του προς τον αρχηγό του Παναθηναϊκού και τη σύντροφό του, δίχως το παραμικρό τίμημα.

Δεν προκαλούν, δεν επιδιώκουν τη δημοσιότητα, δεν δίνουν δικαιώματα... Και όμως, βρίσκονται στο στόχαστρο μιας τοξικής κουλτούρας, όπου ο καθένας βγάζει ανεξέλεγκτα ό,τι σκοτεινό έχει μέσα του, πάνω σε ό,τι (νομίζει πως) του φταίει. Κι αυτό είναι χυδαίο, όχι μόνο προς τον Ιωαννίδη, αλλά για κάθε παίκτη, για κάθε προπονητή, για κάθε άνθρωπο. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Έχει μόνο με τα απωθημένα ενός κόσμου που νομίζει πως το «χώνω» είναι μαγκιά και η χυδαιότητα δικαίωμα.

Είναι ψυχικό bullying το οποίο όσο επιτρέπουμε να γίνεται ανεκτό, τόσο φτωχαίνουμε όλοι μας όχι μόνο ως φίλαθλοι, αλλά πάνω απ’ όλα ως άνθρωποι...