Να μείνει ο Βιτόρια, να αγοράσει τον Ουναΐ;

Η σεζόν τελειώνει λοιπόν για τον Παναθηναϊκό με μια γλυκιά γεύση. Πέτυχε τον δεύτερο μεγαλύτερο στόχο της σεζόν που δεν συνιστά μεν επιτυχία για το δικό του μέγεθος, αλλά είναι η καλύτερη δυνατή προίκα για την επόμενη χρονιά.

Ναι μεν ο Παναθηναϊκός έμεινε για μία ακόμη χρονιά χωρίς τον τίτλο του πρωταθλητή, στον οποίο στόχευσε ευθέως το περασμένο καλοκαίρι με τις κινήσεις που έκανε, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να τερματίσει πάνω από τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ και να εξασφαλίσει το δεύτερο σημαντικότερο «τρόπαιο» της σεζόν που είναι η 2η θέση. Στα δικά μου μάτια για τον Παναθηναϊκό είναι προτιμότερη η 2η θέση και χωρίς τίτλο, παρά 3ος ή 4ος και κατάκτηση Κυπέλλου και αυτό φυσικά γιατί η 2η θέση σου δίνει την ευκαιρία να παίξεις στα προκριματικά του Champions League.

Τερματίζοντας λοιπόν σε αυτή την δεύτερη θέση ο Παναθηναϊκός οφείλει πρώτον να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια και τις πιθανότητες να φτάσει στην κυρίως φάση του Champions League έστω κι’ αν αυτό μοιάζει από δύσκολο έως πάρα πολύ δύσκολο. Το ότι θα βρει στο δρόμο του ομάδες τύπου Σπόρτινγκ Λισαβώνας, Φέγενορντ, Ρέιντζερς, Νις ή Φενερμπαχτσέ δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αντιμετωπίσει μοιρολατρικά. Τουναντίον, στα δικά μου μάτια η στόχευση πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Συμμετοχή στο πρωτάθλημα του Champions League. Αλλωστε η τελευταία ομάδα που πήρε τέτοιο εισιτήριο από το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν πάλι ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και εκείνο το καλοκαίρι απέκλεισε τη Ντνίπρο, την Μαρσέιγ και αποκλείστηκε στο τέλος από την Μπράγκα. Μία αντίστοιχη τριάδα θα αντιμετωπίσει και φέτος. Γιατί να μην στοχεύσει στο να τα καταφέρει. Προφανώς και πρέπει να κάνει υπέρβαση, αλλά ούτε αδύνατο, ούτε ακατόρθωτο είναι.

Αρκεί βεβαίως ο Παναθηναϊκός να θωρακιστεί το εφετινό καλοκαίρι. Και εδώ ξεκινούν τα ερωτήματα «τι σημαίνει θωράκιση;». Ερωτήματα που γίνονται τις τελευταίες ώρες απολύτως συγκεκριμένα από τους φίλους του. Με πρώτο και καλύτερο το «να μείνει ο Βιτόρια;».

Η απάντηση νομίζω είναι εύκολη. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική λογική με την οποία μπορείς να καταλήξεις στο συμπέρασμα να αντικαταστήσεις τον Βιτόρια. Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να είναι ενθουσιασμένος με την δουλειά του Βιτόρια. Δεν υπήρξε θεαματική βελτίωση στο ποδόσφαιρο και την εικόνα του Παναθηναϊκού, υπήρξε όμως ένα νοικοκύρεμα, ένα μάζεμα, μία προσήλωση στο στόχο και εν τέλει και μία αποτελεσματικότητα.

Ακόμη κι’ αν ο Ρουί Βιτόρια τα κάνει μούσκεμα και ο Παναθηναϊκός αναγκαστεί να τον αντικαταστήσει τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο, τώρα η μόνη επιλογή που έχει είναι και να τον κρατήσει και να τον στηρίξει.

Και δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η απόφαση να μπορεί να κριθεί λανθασμένη τον Νοέμβριο. Είναι τεράστιο ρίσκο, κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική να απολυθεί τώρα ο Βιτόρια. Είναι υπερβολικό ακόμη και που μπαίνει ως ερώτημα στα δικά μου μάτια και δεν θεωρείται αυτονόητο ότι θα παραμείνει στον πάγκο και την επόμενη σεζόν.

Το επόμενο ερώτημα που προκύπτει όλο και πιο έντονα είναι το «να μείνει ο Ουναϊ;». Εδώ η απάντηση είναι πιο δύσκολη και έχει πολλά αν μέσα της. Το πρώτο αν αφορά τον ίδιο τον Μαροκινό. Αν ο ίδιος θέλει να μείνει πραγματικά και όχι απλώς γιατί δεν θα έχει άλλη πρόταση και δεν θέλει να επιστρέψει στη Μαρσέιγ, τότε πράγματι ο Παναθηναϊκός αξίζει τον κόπο να κάνει μία προσπάθεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να πληρώσει την ρήτρα των 11,5 εκατ. ευρώ. Πρώτον αυτό δεν είναι ποσό μέσα στις δυνατότητες ελληνικής ομάδας και δεύτερον δεν νομίζω ότι η προσφορά του Ουναϊ μπορεί να κοστολογηθεί σε αυτά τα επίπεδα. Αν μία ελληνική ομάδα πληρώσει ποτέ για αγορά παίκτη 11,5 εκατ. ευρώ ο παίκτης αυτός θα πρέπει να προσφέρει μία εγγύηση ότι δεδομένα κάνει την διαφορά για την κατάκτηση ενός τίτλου. 11,5 εκατ. ευρώ μοιάζουν πολλά για παίκτες όπως ο Ελ Καμπί, ο Ποντένσε, ο Ζίφκοβιτς, ο Πινέδα, οι οποίοι δεδομένα έχουν χαρίσει πρωταθλήματα στις ομάδες τους στο ελληνικό πρωτάθλημα, πόσο μάλλον για τον Ουναί που δεν την έκανε αυτή την διαφορά… Για ένα ποσό στο 50-60% της ρήτρας θα μπορούσε να γίνει διαφορετική κουβέντα ενδεχομένως…