Ο πάγκος δεν είναι εξέδρα, ούτε οι προπονητές διασκεδαστές

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης προσγειώθηκε στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα στις 12 Δεκεμβρίου 2024, όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία του με τον Άρη, σηματοδοτώντας την επιστροφή του στην Ελλάδα, έπειτα από 5,5 χρόνια απουσίας, από τότε που αποχώρησε από την ΑΕΚ. Πιο ώριμος πλέον, με πολύτιμες εμπειρίες και από το εξωτερικό, έθεσε στον εαυτό του ένα ξεκάθαρο στοίχημα: να επαναφέρει τον Άρη σε ευρωπαϊκή τροχιά. Άσχετα από το αν θα το πετύχει ή όχι, τα πεπραγμένα του — εντός, αλλά κυρίως εκτός αγωνιστικών χώρων — στο τετράμηνο της παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία της ομάδας της Θεσσαλονίκης, αποδεικνύουν ότι από τους ελληνικούς πάγκους έλειπε μια προσωπικότητα σαν τη δική του: μια φωνή που βασίζεται στη λογική του ποδοσφαίρου και στον σεβασμό, τόσο προς τη δική του ομάδα όσο και προς τους αντιπάλους.

Τα όσα συνέβησαν στον πρόσφατο αγώνα με τον Ατρόμητο και ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο οι δύο προπονητές διαχειρίστηκαν τις καταστάσεις, ανέδειξαν τις διαφορές στην κουλτούρα. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τον Άρη, ο Ουζουνίδης δεν επιδίωξε να γίνει αρεστός. Δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη της «γαρνιτούρας» ή του άλλοθι, όταν η αγωνιστική εικόνα της ομάδας του δεν ήταν καλή. Μόλις στο δεύτερο παιχνίδι του στον πάγκο του Άρη — και μετά την ήττα στην Τρίπολη με ανατροπή — μίλησε ανοιχτά για την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και χαρακτήρα, ρίχνοντας εμμέσως πλην σαφώς την ευθύνη στους παίκτες του.

Μόλις μία εβδομάδα αργότερα, όταν έκρινε ότι το απαιτούσε η κατάσταση, έστειλε το ακριβώς αντίθετο μήνυμα. Σαν καλός «πατερούλης», άπλωσε μια τεράστια ασπίδα προστασίας πάνω από τους παίκτες του, όταν αποδοκιμάστηκαν από τον κόσμο, έπειτα από την εντός έδρας ήττα από τον ΟΦΗ. Χωρίς να διστάσει να έρθει σε ρήξη με την εξέδρα, δήλωσε: «Καταλαβαίνω να υπάρχει απογοήτευση και στενοχώρια, αλλά να γιουχάρουμε δικούς μας παίκτες είναι λάθος. Στα δύσκολα πρέπει να σταθούμε δίπλα τους. Ένιωθα πως φοβούνται να παίξουν. Πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Από όλους. Και από εμάς, και από τον κόσμο».

Δεν μασάει τα λόγια του

Το αρχικό σοκ διαδέχθηκε η αναγνώριση, σχεδόν ομόφωνα, ότι ο Άρης έχει πλέον έναν προπονητή που δεν μασάει τα λόγια του, λέει σκληρές αλήθειες, ακόμη κι αν δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα, και δεν αισθάνεται την ανάγκη να λαϊκίσει — γνωρίζοντας ότι η αλήθεια, σε βάθος χρόνου, εκτιμάται.
Όπως δεν δίστασε να αναλάβει και την ευθύνη για τη βαριά ήττα από τον Λεβαδειακό με 4-1. Έδειξε ωριμότητα, καθώς επέλεξε να μην κάνει δηλώσεις στο flash interview και αποσύρθηκε στα αποδυτήρια, αντιλαμβανόμενος ότι εν βρασμώ μόνο χειρότερα θα έκανε τα πράγματα. Ό,τι είχε να πει, το είπε στη συνέντευξη Τύπου, κάνοντας και μια προβολή στο μέλλον: «Εάν δεν μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία, θα πρέπει να αλλάξουμε τους παίκτες, σιγά-σιγά».
Στο διάστημα που βρίσκεται στον πάγκο του Άρη, τίποτα απ’ όσα λέει δεν είναι τυχαίο. Με καθαρό και ανόθευτο λόγο, φροντίζει να στέλνει κάθε φορά τα μηνύματά του εκεί που πρέπει. Όπως, για παράδειγμα, στον Θόδωρο Καρυπίδη, όταν σχολίασε την υπόθεση ανανέωσης του Νταρίντα: «Τι να μιλήσω για τον Νταρίντα… Μακάρι να του είχε ανανεώσει χθες ο πρόεδρος το συμβόλαιο. Τρομερός επαγγελματίας».

Ή όταν σχολίασε με ένταση την αδικία εις βάρος του ΟΦΗ που αναγκάστηκε να αγωνιστεί στο Βικελίδης, μόλις τρία 24ωρα μετά τον ημιτελικό, ενώ ο Αστέρας Τρίπολης έπαιζε Δευτέρα. Δήλωση που δύσκολα θα έκανε άλλος προπονητής στη θέση του. Ακόμη και μετά την πραγματικά τρισάθλια διαιτησία στο Πανθεσσαλικό, όπου ο διαιτητής Παπαδόπουλος κυριολεκτικά… έπαιζε άμυνα μαζί με τους παίκτες του Βόλου, ο Μαρίνος Ουζουνίδης πάλι με το γάντι και με δόση χιούμορ επέλεξε να καυτηριάσει τη διαιτητική "παράσταση" που είδαμε από την ισοφάριση του Βόλου και μέχρι το τέλος του αγώνα όπου οι ποδοσφαιριστές του Άρη ανάσαιναν και ο διαιτητής σφύριζε φάουλ.
Ίδια στάση κράτησε και στην αθλιότητα της διαίρεσης των βαθμών μόνο των play-off δια του δυο, μια πρωτοφανή στη σύλληψη αλλά και προφανή στον σκοπό απόφαση της Λίγκας που ενσωματώνει όλη τις άρρωστες και παρακμιακές νοοτροπίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Αν χάναμε σήμερα, η νίκη του Ατρόμητου θα ήταν… επτάποντη» δήλωση ο Μαρίνος Ουζουνίδης, περιγράφοντας με απόλυτο τρόπο την κατάσταση που μας έκανε διεθνώς ρεζίλι.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο θέλει προσωπικότητες

Το ελληνικό ποδόσφαιρο — εγκλωβισμένο συχνά σε μια τοξική ατμόσφαιρα από εντάσεις, προσχηματικούς διαξιφισμούς, επικοινωνιακές κορώνες, προβληματικές αποφάσεις — έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη από καθαρό λόγο, μεστή άποψη και προσωπικότητες με ισορροπία και ήθος. Ανθρώπους που να αισθάνονται ότι οφείλουν να καταθέσουν «πιστοποιητικά» προπονητικών ικανοτήτων και όχι … οπαδικής καφρίλας. Προσωπικότητες σαν τον Μαρίνο Ουζουνίδη, ο οποίος δεν μπλέκεται σε άγονες αντιπαραθέσεις, δεν λαϊκίζει, και κυρίως δεν λέει αυτό που θέλει να ακούσει το κοινό, αλλά αυτό που πιστεύει ότι πρέπει να ακουστεί.

Ευτυχώς το κάνουν κι άλλοι

Αντίστοιχο υπόδειγμα αποτελεί και ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, που χωρίς υπερβολές, παρά τα όσα υπερβολικά πολλά έχει πετύχει, και με απόλυτη συγκέντρωση στον στόχο, έχει ήδη καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό φίλων αλλά και αντιπάλων του Ολυμπιακού. Ή ακόμη και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που με την αταλάντευτη στάση του στον Παναθηναϊκό απέδειξε πως η αξιοπρέπεια και η ποδοσφαιρική λογική μπορούν να σταθούν πάνω από συγκυριακές νίκες και ήττες. Ξεχωριστή αναφορά στον Μίλαν Ράσταβατς, ο οποίος μέσα στη μέθη της επιτυχίας και της πρόκρισης του ΟΦΗ στον τελικό Κυπέλλου, δεν ξέχασε να αφιερώσει τη νίκη στον προκάτοχό του, Τραϊανό Δέλλα και στην οικογένειά του, μια σπάνια στιγμή σεμνότητας και αναγνώρισης.

Ίσως αδικώ κι άλλους, που επιλέγουν να μιλά το έργο τους και όχι οι εμπρηστικές δηλώσεις ή κάποιο φθηνό αφήγημα. Πρόκειται για μια γενιά προπονητών που δεν χτίζει πάνω στην ένταση, αλλά στην πειθώ, την αλήθεια και τον σεβασμό στο ποδόσφαιρο. Και αυτή ακριβώς η στάση είναι που πρέπει να βρει μιμητές, αν θέλουμε ένα πρωτάθλημα πιο αξιόπιστο, πιο σοβαρό και, τελικά, πιο δίκαιο.