Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει καλά, με νέες αρχές στο παιχνίδι του, αλλά κάτω η... μπάλα απ’ όλους

Ωραία η εικόνα του Παναθηναϊκού απ’ το 30’ και μετά στο πρώτο φιλικό επί αυστριακού εδάφους που έδωσε το μεσημέρι της Τετάρτης (2/7) με την ουκρανική Μέταλιστ. Απέναντι σε μία «κανονική», σκληροτράχηλη και physical ομάδα κι όχι απ’ αυτές τις κλασικές... αδύναμες που αντιμετώπιζε τις περισσότερες φορές το «τριφύλλι» (αλλά και οι άλλες ελληνικές ομάδες) στις προετοιμασίες του ως «...πρώτο φιλικό ξεμουδιάσματος».

Ο Ρουί Βιτόρια θέλει να βάλει φέτος από πολύ νωρίς τους παίκτες του στη λογική του «πάμε να φτιάξουμε απ’ την αρχή κάτι δυνατό και με στέρεες βάσεις» προκειμένου να είναι όλοι alert μέχρι τα πρώτα επίσημα (και πολύ σημαντικά) παιχνίδια με τη Ρέιντζερς στον β’ προκριματικό του Champions League στο τελευταίο δεκαήμερο του μήνα.

Κι αυτό (όπως ζήτησε κι ο ίδιος) μπορεί να γίνει μόνο μέσα από πολύ «δυνατά» φιλικά με αντιπάλους υψηλότερου συντελεστή δυσκολίας, όπως ήταν οι Ουκρανοί κι όπως θα είναι κι αυτά που θα ακολουθήσουν με τη Νόρτζελαντ (5/7), με τη Σάλκε (9/7) και με την Μπράγκα (12/7).

Τι «έδειξε» αυτό το πρώτο τεστ με τη Μέταλιστ; Δεν είναι τόσο η έκταση της νίκης και το σκορ, αν και σίγουρα είναι σημαντικό για μία ομάδα που πέρσι ολοκλήρωσε τη regular season με 31 γκολ σε 26 αγώνες, να ξεκινάει με ένα ωραίο και πειστικό 3-0 τη σεζόν της. Το πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός αρχίζει -βήμα με το βήμα- να δημιουργεί ξανά σταθερές δομές στο παιχνίδι του. Έχοντας έναν συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό, τον οποίο προσπαθεί να βελτιώσει και να εξελίξει. Πρώτα μέσα απ’ τις προπονήσεις και μετά στα ματς.

Βάζει νέες αρχές και ιδέες στην ανάπτυξη, στο πόσο συμπαγής μπορεί να γίνει ανασταλτικά, στο πως θα κινείται συντονισμένα σαν ένα «σώμα» μέσα στο γήπεδο για να ανακτά την κατοχή της μπάλας. Με βασικό «όπλο» το πρέσινγκ, όχι ακανόνιστα και κατά... μόνας, αλλά με ομαδικό προσανατολισμό. Είναι άλλωστε, πολύ διαφορετικές οι ασκήσεις και γενικά οι προπονήσεις του Ρουί Βιτόρια σ’ αυτές τις πρώτες δυόμισι εβδομάδες της προετοιμασίας, σε σχέση με το πώς ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της περσινής παρουσίας του στην ομάδα, ήτοι απ’ τον Νοέμβριο κι έπειτα. Κι αυτό το αφουγκράζεται και το συζητάει και η ομάδα. Και το κυριότερο: Δείχνει διάθεση να το ακολουθήσει 100% για να «χτίσει» κάτι πολύ καλύτερο και διαφορετικό.

Ο «καρπός» της προπόνησης και ο Τσιριβέγια

Έχει πολύ δρόμο βεβαίως όλο αυτό, όμως απ’ την άλλη είναι ωραίο, πράγματα που παρατηρείς στις προπονήσεις (όλοι οι απεσταλμένοι των ελληνικών ΜΜΕ που βρισκόμαστε στην Αυστρία), να τα βλέπεις μετά σε κάποια κομμάτια των αγώνων του Παναθηναϊκού. Το πρώτο (κυρίως), αλλά και το δεύτερο γκολ επί της Μέταλιστ ήταν «καρπός» της προπόνησης.

Συντονισμένο πρέσινγκ στο κατάλληλο σημείο δημιουργώντας απομόνωση κι ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, πρώτα με τους Μπακασέτα και Μπόκο κι αμέσως μετά με τον Ιωαννίδη, ανάκτηση της κατοχής στο όριο της περιοχής, πάσα στον Τσιριβέγια κι απ’ τον Ισπανό προς τον Μαντσίνι για το 1-0.

Για τον Πέδρο Τσιριβέγια, την πρώτη άποψή μου την κατέθεσα στο Athletiko λίγο μετά το ματς κι όσο κι αν είναι ακόμα νωρίς, εκτιμώ πως ο Παναθηναϊκός βρήκε ακριβώς τον παίκτη που του έλειπε πέρσι στον άξονα για να οργανώσει κάθε εκατοστό του παιχνιδιού του. Και η επιμονή του Βιτόρια, να διατηρεί δίπλα του τον Μανώλη Σιώπη, δείχνει κι ένα μέρος απ’ τις σκέψεις του για το... μετά και δη για τους αγώνες με τη Ρέιντζερς. Αν και πιο καθαρή εικόνα θα την έχουμε όταν «μπει» στις προπονήσεις κι ο Τσέριν και δοκιμαστεί κι αυτό το δίδυμο.

Το «θράσος» του Μπόκου και ο τσαμπουκάς όλων

Τι άλλο κρατάμε; Το ποδοσφαιρικό «θράσος» που συνεχίζει να καταθέτει ο 18χρονος Γιάννης Μπόκος (όπως έκανε στο 2-0) ο οποίος δείχνει να έχει το potential για να... ξεπεταχτεί απ’ το πουθενά, αλλά και την πολύ πιο ώριμη παρουσία του Αντριάνο Μπρέγκου στον άξονα.

Επίσης, το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έβγαλε τσαμπουκά, νεύρο και διάθεση να μην αφήσει τίποτε... αναπάντητο προς τους Ουκρανούς, οι οποίοι «βαρούσαν» στο... ψαχνό απ’ τα πρώτα λεπτά. Ναι, ήταν επιβεβλημένο να σκληρύνει ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα σε σχέση με την περσινή (εκνευριστικά πολλές φορές) «άνευρη» εικόνα του, αν κι αυτό ακόμα θέλει... μέτρο κι όχι υπερβολή. Θέλει τόσο... όσο, για να μην νομίζει ο αντίπαλος πως μπορεί να σου πάρει τον... αέρα στο γήπεδο κι αυτό το έδειξε κι ο Βαγιαννίδης, κι ο Μπακασέτας κι ο Σφιντέρσκι (τι... φαουλάρα έβαλε ο Πολωνός!) στα σημεία που άρχισε να «καίει» λίγο το πράγμα...

Μέχρις εδώ όμως... Ο Παναθηναϊκός δείχνει να βαδίζει σ’ έναν καλό δρόμο και σίγουρα μπορεί να γίνει καλύτερος, όσο μάλιστα θα προχωρούν και οι μεταγραφές του. Βελτιώνοντας κομμάτια του παιχνιδιού του, όπως π.χ. την αμεσότητα στην επίθεσή, όταν έχει την μπάλα στα πόδια. Η... δουλειά είναι μπροστά του, το ίδιο και οι προκλήσεις της χρονιάς, όμως η μπάλα επιβάλλεται να παραμείνει... κάτω. Απ’ όλους...