Οι απίθανες συμπτώσεις πίσω από δύο επικές ανατροπές - Η Γιουνάιτεντ το έκανε όπως η Λίβερπουλ του Κλοπ

Για να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου, συνήθως χρειάζεσαι απλώς μια σπίθα κι έναν άνθρωπο να φουντώνει συνεχώς την φωτιά. Ίσως η πρόκριση επί της Λιόν, κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, αλλά και η συναισθηματική διαχείριση που έκανε τόσο κατά την διάρκεια, όσο και μετά το παιχνίδι ο Ρούμπεν Αμορίμ να ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να αρχίσει να ξεκολλάει από τον βούρκο των τελευταίων (πολλών) ετών.

«Football, bloody hell», αναφώνησε, σχεδόν χωρίς ανάσα, ο Σερ Άλεξ Φέργιουσον μετά τον ιστορικό τελικό του Champions League, ανάμεσα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπάγερν Μονάχου στο «Καμπ Νου» το 1999. Τότε, με γκολ των Σέριγχαμ και Σόλσκιερ οι «κόκκινοι διάβολοι» έκαναν την ανατροπή στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης, μέσα σε λιγότερο από 120 δευτερόλεπτα και έπαιρναν το δεύτερο από τα συνολικά τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League της ιστορίας τους (1968,1999,2008). 

Η χθεσινή ανατροπή και πρόκριση επί της γαλλικής ομάδας, έφερε σε όλους μνήμες από το ιστορικό βράδυ της ομάδας στην Βαρκελώνη, κυρίως λόγω του πολύ κοντινού χρονικού διαστήματος που μπήκαν το 4-4 και το 5-4, όμως η αλήθεια είναι ότι έχει περισσότερα κοινά σημεία με μία παρόμοια μεγάλη βραδιά της «αιώνιας» αντιπάλου των κόκκινων του Μάντσεστερ. Ο λόγος για τους κόκκινους του Μέρσεϊσαϊντ, την Λίβερπουλ, που το 2016 είχε πετύχει μία επική πρόκριση επί της Ντόρτμουντ.

Το χρονικό ενός... deja vu

Τον Οκτώβριο του 2016, η θητεία του Μπρένταν Ρότζερς στον πάγκο της Λίβερπουλ έφτανε στο τέλος της, με τον Γιούργκεν Κλοπ να ανακοινώνεται ως ο νέος μάνατζερ της ομάδας. Στην πρώτη του χρονιά με τους «κόκκινους», ο Γερμανός τεχνικός είχε μία μέτρια σεζόν στο πρωτάθλημα (το οποίο στο τέλος κατέληξε στα χέρια της Λέστερ!), τερματίζοντας στην 8η θέση, που αντικατόπτριζε πάνω κάτω το στάτους των παικτών εκείνης της ομάδας της Λίβερπουλ. Παρ' όλα αυτά, η ομάδα κατάφερε να προκριθεί στον τελικό του Europa League, τον οποίο έχασε από την... αρχόντισσα του θεσμού, Σεβίλλη με 3-1. 

Εκείνη η σεζόν έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό των οπαδών για τις δύο επικές νίκες επί της Μάντσεστερ Σίτι για το πρωτάθλημα (1-4 και 3-0), αλλά κυρίως για την επική πρόκριση επί της Μπορούσια Ντόρτμουντ που προαναφέραμε. Οι «κόκκινοι» είχαν αναδειχθεί ισόπαλοι με 1-1 εκτός έδρας με τους «Γερμανούς» και ήθελαν στο «Άνφιλντ» να πάρουν την πρόκριση για τα ημιτελικά του θεσμού. 

Τα γκολ των Μικιταριάν και Ομπαμεγιάνγκ στο 5' και το 9' είχαν δώσει ξεκάθαρο προβάδισμα στην πρώην ομάδα του Κλοπ, με τον Οριγκί να μειώνει με την έναρξη του δεύτερου μέρους (48'). Ο Ρόις έδωσε εκ νέου αέρα δύο τερμάτων στους «Βεστφαλούς» (1-3) στο 57', πριν αρχίσει η καταιγίδα για τους «reds». 

Κουτίνιο (66'), Σακό (77') και Λόβρεν (90+1') σκόραραν για την Λίβερπουλ κι έκαναν τον εφιάλτη - όνειρο. Απλώς για τα πρακτικά, αξίζει να σημειωθεί ότι στον προηγούμενο γύρο, οι «κόκκινοι» του Μέρσεϊσαϊντ είχαν αντιμετωπίσει τους «κόκκινους» του Μάντσεστερ, με το πρώτο παιχνίδι να έρχεται 1-1 στο «Θέατρο των Ονείρων» και την Λίβερπουλ να επικρατεί με 2-0 στο «Άνφιλντ».

Κάπου σ' έχω ξαναδεί, κάπου σε ξέρω

Όλη αυτή η μακροσκελής εισαγωγή για να πάμε στο δια ταύτα. Γιατί μοιάζουν οι δύο θρίαμβοι των ομάδων;

Πράξη πρώτη: Ο Αμορίμ, όπως ακριβώς κι ο Κλοπ τότε, βρίσκεται στους πρώτους μήνες παρουσίας του στην ομάδα, ερχόμενος μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, χωρίς να έχει παίκτες «δικούς» του. Η Γιουνάιτεντ του τώρα έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την Λίβερπουλ του τότε. Τρομερά ιστορικές ομάδες, με μεγάλη αποχή από τις σπουδαίες διακρίσεις και με εμφανή έλλειψη οράματος.

Πράξη δεύτερη: Αμφότερα τα ξεκινήματα των δύο προπονητών χαρακτηρίζονται από αστάθεια στην απόδοση των ομάδων, όχι ιδιαίτερα ποιοτικό ποδόσφαιρο, αρκετά «εύκολα» γκολ στο παθητικό και τερματισμό μακριά από την πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος. Η Λίβερπουλ της σεζόν 2015/16 τερμάτισε 8η και δεν πήρε ευρωπαϊκό εισιτήριο, αφού ηττήθηκε και στον τελικό του Europa League, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Αμορίμ είναι 14η(!) στην Premier League και ελπίζει σε ευρωπαϊκή έξοδο μόνο μέσω της κατάκτησης του Europa League, όπως ήλπιζε τότε και η Λίβερπουλ. Από την άλλη μεριά βέβαια, τόσο οι «μπέμπηδες», όσο και οι «κόκκινοι» του 2015/16, βγάζουν και έβγαζαν έναν δυναμισμό και μία αυταπάρνηση στα μεγάλα παιχνίδι, πράγμα που φαίνεται ότι εκπορεύεται από την ορμή των προπονητών τους.

Πράξη τρίτη: Οι μεγάλες ανατροπές έγιναν στον ίδιο γύρο (προημιτελική φάση), σε εντός έδρας παιχνίδι («Άνφιλντ» και «Ολντ Τράφορντ» αντίστοιχα), αμφότερες οι αγγλικές ομάδες βρέθηκαν με δύο γκολ πίσω στο σκορ (1-3 και 2-4), τα πρώτα τους παιχνίδια είχαν λήξει ισόπαλα (1-1 και 2-2), ενώ το καθοριστικό γκολ το πέτυχε κεντρικός αμυντικός που... λατρεύουν να μισούν οι οπαδοί (Λόβρεν και Μαγκουάιρ). 

Πράξη τέταρτη: Μετά την πρόκριση επί της Ντόρτμουντ, ο Γιούργκεν Κλοπ είχε επικαλεστεί την μεγάλη παράδοση που είχε η ομάδα του στις ευρωπαϊκές βραδιές και στις ανατροπές, χαρακτηρίζοντας το «Άνφιλντ» ως «ξεχωριστό μέρος» που σπρώχνει την ομάδα στις επιτυχίες. Κάτι αντίστοιχο επέλεξε να κάνει και ο Πορτογάλος τεχνικός της Γιουνάιτεντ, αναφέροντας πως έχει δει πολλές φορές το βίντεο από το ματς του 1999 και όλες τις επικές «Fergie time» στιγμές της ομάδας του.

Να ενεργοποιήσει το DNA

Ο Κλοπ κατά την παρουσίασή του από την Λίβερπουλ είχε δηλώσει πως θέλει να μετατρέψει τους οπαδούς «from doubters, to believers», δηλαδή από αυτούς που αμφισβητούν την ομάδα σε αυτούς που την πιστεύουν. Και τα κατάφερε. 

Ο Αμορίμ έχει ένα βουνό ν' ανέβει μπροστά του, αλλά με τέτοιες νίκες χτίζει τον χαρακτήρα της ομάδας του και ενεργοποιεί το DNA νικητή που έχει στο αίμα της η Γιουνάιτεντ. Ο Πορτογάλος είναι αναμφίβολα καλός προπονητής, όχι όμως μάγος και θα χρειαστεί βοήθεια τόσο από την διοίκηση, όσο κι από τον κόσμο, για να έρθουν ξανά καλές μέρες στην κόκκινη μεριά του Μάντσεστερ. Μέχρι τότε, τέτοιες νίκες θα του δίνουν πίστωση χρόνου και ηρεμίας, για να συνεχίσει να δουλεύει απερίσκεπτος.