Olympiakos 1.9 edition! Sorry, cannot be installed!

Η εικόνα μαρτυρούσε τα πάντα, ακόμα και με γυμνό μάτι. Ο Ολυμπιακός του Άμπου Νταμπι, δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον καλό Ολυμπιακό της Ευρώπης… Μόνο στα χρώματα.

Οι αριθμοί έρχονται να επιβεβαιώσουν μία εικόνα τόσο ανοίκεια για τον Ολυμπιακό των τριών τελευταίων ετών. Αλλά τόσο οικεία εν συγκρίσει με τη φετινές ήττες του.

Αλλά ας μην το αναλύσουμε αυτό.

Η ερώτηση είναι: Τι δεν πήγε καλά;

Έφταιξε η άμυνα της Μονακό και το πού φίζικαλ παιχνίδι της;

Η απάντηση είναι σαφέστατα, αλλά -ίσως- όχι τόσο, όσο νομίζουμε!

Έφταιξε το γεγονός ότι ο Βεζένκοφ έμεινε στους 7 πόντους σε 13 κατοχές;

Αναμφίβολα! Σημασία όμως, να διερευνήσουμε το γιατί. Όχι το αποτέλεσμα.

Οι αιτίες της ήττας από τη Μονακό είναι πολύμορφες, αλλά ο αριθμός που εδραιώνει αυτό που μπορούσε να δει ο καθένας με γυμνό μάτι είναι ο ακόλουθος:

Η ομάδα με την καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας στο set παιχνίδι, η ομάδα που παραμένει πιστή στις συνήθειές της με μεγαλύτερη πίστη από κάθε άλλη στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της 4ετίας της, αρνήθηκε τον εαυτό της…

Στον ημιτελικό του Άμπου Ντάμπι, ο Ολυμπιακός είχε

59 επιθέσεις στο μισό γήπεδο, σε set παιχνίδι…
Σε αυτές τις επιθέσεις, μέτρησε συνολικά 115 πάσες και 308 ντρίμπλες
Δεδομένου ότι οι συνολικοί αριθμοί δεν εξηγούν πολλά πράγματα, οι μέσοι όροι απεικονίζουν την σκληρή πραγματικότητα: Σε κάθε μία από τις 59 επιθέσεις, ο Ολυμπιακός έκανε κατά μέσο Όρο:

1.9 πάσες
5.2 ντρίμπλες

(Η μέτρηση γίνεται από τη στιγμή που ο εκάστοτε γκαρντ περνούσε τη γραμμή του κέντρου και αναζητούσε την εισαγωγική πάσα)

Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι στις 1.9 πάσες, υπολογίζεται και η εισαγωγική πάσα των plays, καταλαβαίνουμε ότι στο διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι την εκτέλεση, ο Ολυμπιακός άλλαζε λιγότερη από μία πάσα!!!

Η ομάδα που έχει υμνήσει το off ball παιχνίδι όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια, η ομάδα που καθιέρωσε τέτοιες συνήθειες, η οποίες υμνήθηκαν περισσότερο από τους αντίπαλους προπονητές και η ομάδα που είχε μετατρέψει το passing game σε υψηλού επιπέδου ψυχαγωγικό θέαμα, “σύρθηκε” (από της Μονακό και την ανυπομονησία των παικτών της) σε ένα παιχνίδι όπου μέτρησε 1.9 πάσες ανά επίθεση, απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Αν και πολλές φορές το overdribling έμοιαζε ανυπόφορο και αδιέξοδο, ο τελικός αριθμός 5.2 ντρίμπλες ανά επίθεση δεν είναι η αποδεκτός.

Οι 1.9 πάσες όμως, είναι! Μη αποδεκτές για μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, που ενώ έχει συνήθειες και τις τηρεί, κόντρα στην Μονακό, υποχρεώθηκε να παίξει χωρίς υπομονή. Οι σχεδόν δυο πάσες υποδηλώνουν ότι υπήρχε τεράστια βιασύνη στην αναζήτησή της τελικής επιλογής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι υπήρχαν πολλές φορές (δεν έχουμε εδώ ακριβή νούμερα, που ο Ολυμπιακός θεώρησε ότι έπρεπε να εκτελέσει ενώ απέμεναν 8 ή πολλές φορές ακόμα και 10 δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο των 24΄΄.

Τι έκανε, ή έστω τι προσπάθησε να κάνει η Μονακό;

Αρχικά πρέπει να σημειωθεί ότι η προπονητική προσέγγιση του Βασίλη Σπανούλη περιελάμβανε διαφορετική αντιμετώπιση αμυντική σχεδόν σε κάθε κατάσταση….

Στο αρχικό pick στον Γουίλιμας Γκος με το 5, ο Στράζελ, ή ο εκάστοτε αμυντικός ακολουθούσε shadow. Συνέχιζε δηλαδή να κυνηγάει τον γκαρντ του Ολυμπιακού, παίρνοντας μία show βοήθεια από τον ψηλό. Αν γινόταν re pick, γινόταν συνήθως αλλαγή. Με αυτό τον τρόπο η Μονακό κατάφερε να ελέγξει απόλυτα τη δράση του Γκος (πάνω στον οποίο είδαμε και κάποια under), ώστε να μην υπάρχουν πολλές βοήθειες, περιστροφές και τελικά close outs καταστάσεις.

Στα σκριν του χειριστή (Γκος) με τον “4”, η λογική του Σπανούλη ήταν αμέσως αλλαγή για να μην υπάρξει ανοιχτό σουτ από Βεζένκοφ ή Πίτερς. Αποτέλεσμα; Μετά από πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο Βεζένκοφ ήταν ολοκληρωτικά εκτός παιχνιδιού και η υπομονή εξέλειπε.

Στους υπόλοιπους χειριστές του Ολυμπιακού (Γουόκαπ, Λι, Βιλντόζα, Μακίσικ), ο Σπανούλης είχε δώσει σαφέστατη εντολή: Under. Kαι στο re pick, αλλαγή.

Οι παίκτες του Μπαρτζώκα βγήκαν εντελώς από την comfort zone τους και αποφάσισαν ότι είναι ιδανικό να επιτεθούν πολύ γρήγορα μετά την πρώτη πάσα. Χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένα νόημα σε όλο αυτό, δημιουργώντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ομάδα τους.

Έβγαλαν εκτός παιχνιδιού τον Σάσα Βεζένκοφ! Ο περσινός MVP μπορεί να μην ξεκίνησε καλά, έχοντας 0/4 άστοχα τρίποντα, αλλά το passing game του Ολυμπιακού είναι η δική του ανάσα. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει. Ιδιαίτερα, όταν ανά πάσα στιγμή ήταν ο Μπλοσομγκέιμ, που έδωσε ρεσιτάλ στην αντιμετώπιση του. Η εντολή ήταν: Δε δίνει καμία βοήθεια Ακολουθείς παντού τον Βεζένκοφ.

Αποτέλεσμα; Σε πολλές, πάρα πολλές περιπτώσεις ο Βεζένκοφ, είναι εντελώς εκτός δράση, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα λίγο πιο κάτω από το κέντρο του γηπέδου.

Κι όταν ο κόουτς Μπαρτζώκας ζήτησε το ποστάρισμα του, οι περιπτώσεις που οι γκαρντ τον αναζήτησαν ήταν ελάχιστες.

Ως εκ τούτου, ο Βεζένκοφ, χωρίς κυκλοφορία της μπάλας, χωρίς χώρους για να κινηθεί, χωρίς την παραμικρή ανισορροπία στην άμυνα για να την εκμεταλλευτεί με μία κίνηση μακριά από τη μπάλα, έμεινε -κυριολεκτικά- παρατηρητής. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός οδηγούνταν στην εκτέλεση μετά από 1.9 πάσες μέσο όρο, ήταν η ιδανική συνταγή για να απενεργοποιήσει τον Βεζένκοφ.

Και τότε ανέλαβε ο εκπληκτικό Εβάν Φουρνιέ, που σταμάτησε στους 31 πόντους και που κατά την ταπεινή άποψη μου, ήταν ο απόλυτος δείκτης της αποτυχίας του Ολυμπιακού στον ημιτελικό με τη Μονακό. Οι επιθέσεις του Γάλλου δεν ήρθαν ως επιλογή του προπονητικού τιμ, αλλά ως αποτέλεσμα της ανημποριάς τους Ολυμπιακού να εφαρμόσει το δικό του παιχνίδι. Και ο Γάλλος, που άκουσε τον συναγερμό αποφάσισε με πολύ αγνές προθέσεις να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μόνο έτσι, έστω κι αν προσωρινά φάνηκε να λειτουργεί αυτό (όταν ο Ολυμπιακός μείωσε σε 51-55), ήταν η μεσοπρόθεσμη καταδίκη. Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να κερδίσει ως ομάδα. Μέσα από τις αποστάσεις του και το passing game του. Οι προσωπικές φάσεις, θα μπορούσαν να βάλουν προσωρινά ιώδιο στην πληγή, αλλά επ ουδενί λόγο δε θα μπορούσαν να γιατρέψουν την κατάσταση.

Η Μονακό, πίεσε τα αντίπαλα γκαρντ σε όλο το γήπεδο, κάτι που δεν έκανε ποτέ ο Ολυμπιακός, έχουν ταμπουρώσει την άμυνα του στο 1/3 του γηπέδου. Έπαιξε κι αυτό το ρόλο του. Πολύ σημαντικό μάλιστα.

Όμως: Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έδειχνε περισσότερη υπομονή και κυκλοφορούσε τη μπάλα, κατάφερνε να εκδηλώσει μία σωστή επίθεση. Μπορεί τα σουτ να μην κατέληγαν στο στόχο, αλλά η άμυνα αναγκαζόταν να μετακινηθεί και να παραχθούν κάποια ανοιχτά τρίποντα. Δεν μπήκαν, αλλά σημασία έχει ο τρόπος πολλές φορές, όχι το αποτέλεσμα.

Μέχρι που φτάσαμε στο Φουρνιέ εναντίον όλων… Και έτσι ο Ολυμπιακός θα ήταν παρά φύσει να νικήσει.