Ποτέ δεν είναι εύκολο ένα τέταρτο δεκάλεπτο στο ΟΑΚΑ...

Μοιάζει σαν να σε καταπίνει το πλήθος, η αύρα, το legacy. Δεν έχει συμβεί μία, δύο, τρεις φορές. Έχει αρχίσει να είναι η συνήθεια που γίνεται λατρεία. Ψυχοβγαλτική μεν, πλην όμως καθηλωτική και λύτρωτική στο φινάλε της. Ο Παναθηναϊκός βλέπει ή αφήνει (βάλτε όποιο ρήμα θέλετε) τον αντίπαλο να κάνει σκέψεις νίκης για 30 λεπτά. Να νιώθει πως θα του σπάσει την έδρα, αφού πρώτα του έχει σπάσει τον τσαμπουκά.

Για 30 λεπτά βλέπαμε το ίδιο βιολί το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ. Μετά από εκείνο το 30-20 στο ξεκίνημα, η Εφές να πατάει το γκάζι και ο Παναθηναϊκός να ακολουθεί. Και κάθε φορά που πλησίαζε, κάθε φορά να ξεφεύγουν οι Τούρκοι. Και κάθε φορά που έφτανε σε απόσταση αναπνοής, όλο και κάποιο σφύριγμα που θα του έδινε γροθιά στην ψυχολογία, όλο και κάποιο τρίποντο που θα του έριχνε και πάλι την αυτοπεποίθηση.

Μια βόλτα στα Social Media, στο απέραντο... καφενείο του Twitter την ώρα του αγώνα έδειχνε και την ψυχολογία του μέσου φιλάθλου. «Δε γυρίζει ούτε σε 10 μέρες», έλεγε ο ένας. «Τέλος γι' απόψε, πάμε για την Πέμπτη», πρόσθετε ο άλλος. Ώσπου... Ώσπου φτάσαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο. 64-72 έβλεπε όποιος σήκωνε το βλέμμα του προς τον φωτεινό πίνακα του ΟΑΚΑ. Πλάκα κάνουμε; Έχουν υπάρξει και χειρότερα...

Σε κάθε κατοχή, σε κάθε άμυνα, σε κάθε ριμπάουντ, σε κάθε εύστοχο σουτ του ενός ή άστοχο του άλλου, το έλεγε και το ξανά έλεγε ο συνάδελφος, Χρήστος Καούρης, στη μετάδοση. «Ποτέ δεν είναι εύκολο ένα τέταρτο δεκάλεπτο στο ΟΑΚΑ για τον αντίπαλο». Σαν λυσσασμένη αγέλη, ακόμα μια φορά, ήταν οι παίκτες του Αταμάν σε αυτό. Όσο... βαρέλι έβλεπε το καλάθι ο Λάρκιν και η παρέα του για 30 λεπτά, τόσο μικρό έγινε γι' αυτούς στο τελευταίο - μαρτυρικό - τελευταίο δεκάλεπτο. Οι 72 των 30 λεπτών έγιναν μόλις... οχτώ σε 9,5 λεπτά, το τελικό 87-83 γράφτηκε με ένα τρίποντο του Λάρκιν όταν όλα είχαν κριθεί.

Ο Παναθηναϊκός έκανε ξανά αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη: να επιστρέφει εκεί που κανείς δεν τον περιμένει. Να κερδίζει όταν όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν πως έχασε. Να αναγεννιέται από τις στάχτες που τον έχει ρίξει ο εκάστοτε αντίπαλος. Έχει πάρει μάστερ η ομάδα του Αταμάν σε αυτό, αναγκάζοντας φίλους κι εχθρούς να βγάζουν έως και... σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Τέτοια δεν είναι εκείνα που λένε για τις τεχνικές ποινές του Αταμάν;

Είναι νωρίς για συμπεράσματα μετά το 1-0; Θα ήταν νωρίς αν μιλούσαμε για κάποιο άλλο ζευγάρι, για παράδειγμα για το Φενέρ - Παρί που ήταν πολύ κλειστό και με τους Γάλλους να απειλούν για μεγάλο διάστημα την ομάδα του Σάρας. Αλλά εδώ η διαφορά ποιότητας του Παναθηναϊκού απέναντι στην Εφές είναι εμφανέστατη. Οι Τούρκοι ήταν ζωντανοί όσο ο Παναθηναϊκός τους το επέτρεπε, όσο ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε όπως ξέρει, όσο ο Παναθηναϊκός τα περίμενε όλα από τον υπέροχο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Πιθανόν να του έκανε ζημιά και εκείνο το μάλλον εύκολο συν δέκα στο ξεκίνημα, στο 30-20, να του χάλασε παραπάνω το μυαλό. Να τον έκανε να νιώσει πιο χαλαρός απ' όσο απαιτούν οι περιστάσεις ενός τέτοιου αγώνα. Αλλά θα του κάνει καλό στη συνέχεια αυτό το κυνήγι που έριξε για ώρα στην Εφές. Θα τον βάλει περισσότερο ψυλλιασμένο και πιο έτοιμο στο επόμενο παιχνίδι.

Κι αν δεν το... καθαρίσει; Πάντα θα υπάρχει το τέταρτο δεκάλεπτο του ΟΑΚΑ. Εκεί που τίποτα δεν είναι εύκολο για κανέναν αντίπαλο.