Πρόσωπα που δεν αναζητούν συγγραφέα…

Είναι το διασημότερο θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο… “Εξι πρόσωπα που αναζητούν συγγραφέα”. Εξι πρόσωπα που έχουν ανάγκη να διηγηθούν τη ζωή και την ιστορία τους. Πρόσωπα που επί χρόνια ζούσαν στη φαντασία του συγγραφέα που τελικά με ένα αλλόκοτο κίνητρο αποφάσισε να τους δώσει σάρκα, ανάσα και βίο.

Προσπαθούσα τις τελευταίες ώρες να σκεφτώ… “Πως μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει ρόλος σε ένα αθλητικό σύνολο;”.

Αρχικά, άκουσα μία θαυμάσια ιστορία για τη διαδρομή της φετινής ΑΕΚ. Εν συνεχεία, κατακερμάτισα τις …off ball (αυτές που δεν έχουν σχέση με τακτικές και συστήματα) σημειώσεις της σκυλομαχίας του ΟΑΚΑ. Και το post game της ΝOVA. Τέλος, (ξανα)είδα προσεκτικά το “πασίγιο” του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ.

Στο post game του αγώνα με τη Εφές, ο καταπληκτικός συνάδελφος (τον οποίο με περηφάνεια μπορώ να αποκαλώ καλό φίλο), Χρήστος Καούρης, έκανε μία θαυμάσια ερώτηση στον Χουάντσο, αποσπώντας μία απάντηση τόσο βαθιά, όσο και η εμφάνιση που είχε μόλις προηγηθεί… “Προτιμώ να με λένε Θείο και όχι Μπο Κρουζ…”.

Λίγο νωρίτερα, στο dugger του Τζέριαν Γκραντ, o MVP της φετινής σεζόν της Ευρωλίγκα, ο Κέντρικ Ναν, ίσως στο χειρότερο φετινό παιχνίδι του, αρνήθηκε το ρόλο που αναζητά συγγραφέα, το ρόλο του σταρ. Βλέποντας δύο παίκτες της Εφές να του κλείνουν το δρόμο και με το ρολόι να γράφει 30’’ για το τέλος, έκανε μεν το αυτονόητο αλλά όχι για κάθε νου. Πάσαρε στον ανοιχτό παίκτη. Για την ομάδα. Έπαιξε! Όχι για την επιβεβαίωση του τίτλου του MVP. Θα μπορούσε να το αποφύγει. MVP είναι. Δεν το έκανε! Ο Γκραντ το έβαλε. Ο Παναθηναϊκός νίκησε!

Για τον Ολυμπιακό… Η παρουσία του είναι αντι-πιραντελλική ούτως ή άλλως. Η έξις στον αλτρουισμό και την αποδοχή των ρόλων έχει γίνει δεύτερη φύσις.

Και στο τέλος, έπεσα πάνω σε αυτό: “Το πιο σημαντικό είδος ελευθερίας είναι να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι. Ανταλλάζεις την πραγματικότητα σου για ένα ρόλο. Απεμπολείς την ικανότητα σου να νιώσεις για να βάλεις απλά μία μάσκα”. Το είπε μία από τις πιο επαναστατικές και απελευθερωτικές περσόνες του προηγούμενου αιώνα: Τζιμ Μόρισον.

Τι γίνεται όμως, όταν ο ρόλος, όποιος κι αν είναι, συνιστά τελικά αυτό που είσαι… Υπάρχει άραγε κάτι περισσότερο απελευθερωτικό από αυτό που συμβαίνει μέσα σου όταν ο ίδιος ο ρόλος ξετινάζει κάθε μάσκα που άλλοι προσπαθούν να σου φορέσουν, και ανοίγει την ψυχή για να νιώσεις;

Πράγματι, υπάρχει κάτι πιο απελευθερωτικό; Ναι! Υπάρχει! Όταν αγαπάς τόσο πολύ αυτό που είσαι και το ρόλο σου που δεν αναζητάς κανένα συγγραφέα να γράψει την ιστορία σου.

Περίπου δύο μήνες μετά την έναρξη της σεζόν και μετά από μία πολύ σημαντική συζήτηση εν μέσω αναταράξεων λόγω της αναιμικής εκκίνησης της ομάδας του, ο Ντράγκαν Σάκοτα πήρε την απόφαση που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας της ΑΕΚ… “Δεν έχει σημασία πως παίζουμε σήμερα… Πιστεύω στους παίκτες και όταν αντιληφθούν και αποδεχθούν τους ρόλους που τους διδάσκω, θα πάμε περίφημα”. Δε λάθεψε!

Ως ρόλος σε κάθε ομαδικό σπορ, προφανώς και περιγράφεται και η δουλειά του σούπερ σταρ, αλλά ως επί τω πλείστον, ως έννοια χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η δουλειά των παικτών που θα γράψουν ιστορία χωρίς να αναζητήσουν ποτέ συγγραφέα. Γιατί έτσι τους αρέσει.

Ρόλος ≠ ματαιοδοξία! Ρόλος = Αυτογνωσία/Αυτοπεποίθηση/Αυτοσυνείδηση.

Ο Χουάντσο αποτίναξε τον artificial κινηματογραφικό ρόλο του Μπο Κρουζ σε μία παραδοχή μνημείο για το state of mind που τον διακατέχει. Είναι ο Θείος όχι ο περιφημος κολλητός του Αντάμ Σαντλερ, Μπο Κρουζ! Στη διάρκεια του αγώνα με την Εφές, “εσκισε” το ρόλο που κάνει τον ίδιο ευτυχισμένο. Χωρίς μάσκες και σερπαντίνες. Κάποιοι μπορεί να σταθούν στους 20 που έσταξε. Δεν τους αξιολογώ. Ήταν απλά συνεπακόλουθο της απόφασης που είχε πάρει να γράψει την ιστορία του ματς, ξεκινώντας από την άμυνα και το commitment που επέδειξε στο κοινό συμφέρον. Ο Ισπανός είναι ο καλός “θείος” στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Αυτός που θα είναι εκεί για τους άλλους, πριν ζητήσουν τη βοήθεια του, που δεν θα αναζητήσει τίτλους και καλύτερες πεντάδες και στο τέλος της ημέρας, θα φορέσει ήσυχος το καπελάκι του κι αφού παίξει μέχρι εξαντλήσεως με τα παιδιά των συμπαικτών του, εμφορούμενος διαρκώς το αστραφτερό χαμόγελό του, θα πάει σπίτι του. Ήσυχα και χωρίς θόρυβο. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο ως Μπο Κρουζ. Αλλά αυτός θα ήταν ρόλος, όχι ο ρόλος του! Όχι αυτός που είναι!

Ο Ντράγκαν Σάκοτα στην ΑΕΚ, αποφάσισε ένα βράδυ να φέρνει τον Χέιλ από τον πάγκο, ως 6ο ή και 7ο παίκτη κάποιες φορές. Ο κορυφαίος σκόρερ του περσινού πρωταθλήματος, ο άνθρωπος που διπλασίασε σε ένα χρόνο τις απολαβές του για να υπογράψει στην ΑΕΚ με κάτι λιγότερο από 400 χιλιάδες, ενώ πριν από δύο χρόνια αμειβόταν με κάτι σαν 60-70 χιλιάρικα σε ένα φτωχικό πρωτάθλημα μίας μικρής βαλκανικής χώρας, θα μπορούσε να αντιδράσει. Να κατεβάσει τα μούτρα. Δεν το έκανε. Ο πολύφερνος Γκρέι, τον οποίο ο Σάκοτα περίμενε μέχρι παρεξηγήσεως βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη δουλειά του, δεν είναι Σέντερ. Στην ΑΕΚ παίζει σαν Σέντερ όμως. Γιατί αποδέχτηκε ότι αυτό είναι το καλό για την ομάδα. Ο Γκραντ Γκόλντεν είναι ο ορισμός του ρόλου. Λευκός, με κοτσίδα, λίγο καμπούρα και χωρίς μούσκουλά που τρομάζουν (το κατεξοχήν αντιπαράδειγμα του αθλητικού ψηλού), μεταφράζει διδακτικά σε μπασκετική διάλεκτο την έννοια του ποιητή ή του φιλόσοφου.

ΟΤόμας Γουόκαπ έγινε σταρ στον Ολυμπιακό επειδή του άρεσε να είναι αντιστάρ πάνω στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός νίκησε τη Ρεάλ γιατί αποφάσισε να επιτελέσει έναν ρόλο: Να παίξει άμυνα. Ισχυρή, δυνατή, αδιάβλητη. Κι όποιο πρόσωπο παίζει άμυνα, το κάνει επειδή τον γεμίζει, όχι γιατί αναζητά αποθεωτικούς τίτλους και σχόλια. Ρόλοι!

Εν κατακλείδι… Αν ο Πιραντέλο ζούσε σήμερα στην Ελλάδα, είτε θα ήταν άνεργος, είτε θα έγραφε για αυτά τα πρόσωπα που ζουν χωρίς να τον αναζητήσουν ποτέ ως συγγραφέα.