Ζαφείρης, αυτή είναι η ιστορία μου

Από τη στιγμή που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόταση του Μάκη Γκαγκάτση για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Ελλάδας, μία από τις πρώτες συζητήσεις που έκαναν οι άνθρωποι της ΕΠΟ με τον νέο προπονητή αφορούσε το ενδεχόμενο να γίνει «δικό μας» το... wonderkid της Σλάβια Πράγας.

Ένα παιδί που γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά στα εννέα του χρόνια ζωής, μετακόμισε στη Νορβηγία και έπαιξε σε όλες της «μικρές» εθνικές ομάδες της χώρας.

Έτσι αποφάσισε «Ελλάδα» και όχι... Χάαλαντ ο Ζαφείρης

Ο Σέρβος τεχνικός της «γαλανόλευκης», ακούγοντας το όνομά του ξεκίνησε να ασχολείται μαζί του με κάθε λεπτομέρεια. Ναι μεν γνώριζε τον ποδοσφαιριστή ως γενική εικόνα, πλην όμως ξεκίνησε να τον περνάει από... κόσκινο προκειμένου να είναι σίγουρος για την αξία του πριν γίνει οποιαδήποτε κίνηση, θέλοντας να σχηματίσει μια ολοκληρωτική άποψη για τον ποδοσφαιριστή.

Ο Γιοβάνοβιτς χειρίστηκε την υπόθεση όπως ακριβώς έκανε όταν προπονούσε συλλόγους και ήθελε να κλείσει μια μεταγραφή. Εκείνος ήταν που πολλές φορές τηλεφωνούσε ο ίδιος στους ποδοσφαιριστές για να τους μιλήσει, να τους εξηγήσει το πρότζεκτ και να τους πείσει για τις επιλογές τους.

Το ίδιο έκανε και με το θέμα του Ζαφείρη, ο οποίος κι αυτός από την πλευρά του ήθελε να φορέσει το «εθνόσημο» στο στήθος.

Τον Αύγουστο το 2024, ο Ζαφείρης αφού αγωνίστηκε και πρωταγωνίστησε στο ματς της Σλάβια Πράγας με τη Λιλ στη Γαλλία πραγματοποίησε ταξίδι - αστραπή στην Αθήνα, για να ολοκληρώσει τις διαδικασίες για έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας και να είναι όλα έτοιμα ώστε να αγωνιστεί στην εθνική Ελλάδος. Οπως κι έγινε.

Σήμερα, ο 22χρονος Έλληνας διεθνής μέσος διαπρέπει με την Σλάβια Πράγας αλλά και με τη «γαλανόλευκη». Με την ανδρική ομάδα, έκανε ντεμπούτο όταν 21 χρόνων, έξι μηνών και 15 ημερών στον αγώνα με την Φινλανδία στις 7 Σεπτεμβρίου για το UEFA Nations League κι έκτοτε αποτελεί βασικό γρανάζι της ομάδας.

«Σαν τη μύγα μες στο γάλα»

Ο πατέρας του Χρήστου Ζαφείρη ξετυλίγει στο Athletiko τη συναρπαστική πορεία ενός παιδιού που από πολύ μικρή ηλικία έδειξε ότι έχει κάτι ξεχωριστό στο ποδόσφαιρο. «Ήξερε πού να στείλει την μπάλα με ακρίβεια από τεσσάρων ετών», θυμάται χαρακτηριστικά, περιγράφοντας πώς διέκρινε το ταλέντο του γιου του από νωρίς.

Ο πατέρας του μάλιστα, δεν δίστασε να κάνει σημαντικές θυσίες για να στηρίξει το όνειρο του Χρήστου. Μετακομίσεις, ακύρωση διακοπών, επιλογές ζωής που δεν γίνονταν με γνώμονα τη δουλειά ή την ευκολία, αλλά το καλό του Χρήστου πάνω απ' όλα.

Μια από τις καθοριστικές στιγμές ήταν όταν σε ηλικία 15 ετών, ένας Πορτογάλος προπονητής στη Βαλερένγκα τον μεταμόρφωσε σε «εξάρι», αναγνωρίζοντας την ικανότητά του να χτίζει παιχνίδι, κάτι που αρχικά είχε ξενίσει ακόμα και τον πατέρα του.

Παρ' όλα αυτά, ο Ζαφείρης έγινε αρχηγός στις μικρές εθνικές της Νορβηγίας, φοράει τα «γαλανόλευκα» με τον πατέρα του να περιγράφει συγκινημένος την υπερηφάνεια που νιώθει.

Το όνειρο, όπως τονίζει ο πατέρας του, δεν έχει ταβάνι. Ο επόμενος σταθμός ίσως είναι η Bundesliga, πρωτάθλημα που ταιριάζει στον νεαρό Έλληνα μέσο λόγω της πειθαρχίας και της δουλειάς που απαιτεί. Οι φήμες για Premier League δεν τον ξαφνιάζουν – η πρόοδος έρχεται βήμα-βήμα. «Τα έχει ήδη καταφέρει», λέει συγκινημένος. «Κάθε φορά που τον βλέπω να παίζει, νιώθω πως ζω το όνειρό μου».

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του Χρήστου Ζαφείρη...

Πώς ήταν ο Χρήστος ως παιδί; Υπήρχαν ενδείξεις από μικρός ότι θα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο;

«Ξεχώριζε από πάρα πολύ μικρός. Ηταν σαν τη μύγα μες το γάλα. Από τεσσάρων χρονών τον είδα πόσο καλός ήταν με την μπάλα στα πόδια. Σε αντίθεση με άλλα παιδάκια, ο Χρήστος δεν πατούσε πάνω στην μπάλα, ήξερε ακριβώς που ήθελε να την στείλει, πόση δύναμη να βάλει και το χαρακτηριστικό είναι ότι μου έδινε την μπάλα εκεί ακριβώς που ήμουν.

Δηλαδή, καθόμουν στην καρέκλα και ο Χρήστος μου την έδινε στα χέρια με τα πόδια του, χωρίς μάλιστα να σκύβω ή να χρειαστώ να σηκωθώ από την καρέκλα. Και από τότε έλεγα ‘’πλάκα μας κάνει αυτός;’’.

«Τον καμαρώναμε λες και ήταν Porsche – Ξεχώριζε από όλους»

Προσωπικά δεν έχω παίξει ποδόσφαιρο, αλλά η οικογένεια μου ήταν αθλητική. Ο παππούς μου ήταν προπονητής στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει στο DNA αυτό. Βλέποντας το ταλέντο του Χρήστου, αποφάσισα να τον εγγράψω σε μία Ακαδημία κι από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι του.

Από τότε θριάμβευε και εμείς τον καμαρώναμε λες και ήταν καμιά Porsche. Ημασταν πιο μικροί τότε. Μετά έμαθα κι εγώ μέσα από την πορεία του Χρήστου.

Υπήρχαν στιγμές που χρειάστηκε να θυσιάσετε πράγματα ως οικογένεια για να υποστηρίξετε τα όνειρα του Χρήστου στο ποδόσφαιρο;

«Ναι και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις. Στη Νορβηγία είχαμε μερικά θέματα όχι τόσο στο ποδόσφαιρο αλλά κυρίως στο ποιοτικό επίπεδο της ζωής. Γιατί ο Χρήστος έχει κι άλλες δύο αδερφές. Ωστόσο, προσαρμοστήκαμε και εμένα η δουλειά μου με βόλευε. Το πρώτο συμβόλαιο που μου έδιναν εδώ για δουλειά ήταν στα νησιά Λοφότεν. Ετσι λέγονται εδώ, είναι ένα τουριστικό μέρος.

Αλλά τελικά δεν πήγαμε εκεί, καθώς δεν υπήρχαν σε αυτό το μέρος Ακαδημίες για να κάνει ο Χρήστος αυτό που κάνει. Και μείναμε στο Όσλο. Εκεί βρήκα μια δουλειά που τα λιγότερα ήταν λιγότερα και ο ανταγωνισμός μεγαλύτερος. Το κάναμε για να μπορέσει ο Χρήστος να βρει μια ομάδα όπου θα μπορεί να εξελιχθεί.

«Φύγαμε από τη Βαλερένγκα όταν κατάλαβα ότι δεν τον σέβονταν»

Διακοπές οικογενειακές δεν υπήρξαν. Μέχρι τα παιδιά να φτάσουν 16-17 τα καλοκαίρια πηγαίναμε εκεί όπου υπήρχαν καμπ για να μπορέσει ο Χρήστος να προπονείται. Όπως πηγαίναμε στην Ελλάδα στην Αγία Άννα κάθε καλοκαίρι ή όταν πηγαίναμε με διάφορες ομάδες και ταξιδεύαμε σε Πορτογαλία, Ισπανία, Δανία για να αγωνιστεί ο Χρήστος σε διάφορα τουρνουά.

Ετσι, κάναμε κι εμείς οικογενειακές διακοπές γιατί και οικονομικά δεν αντέχαμε για κάτι άλλο».

Θυμάστε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή γεγονός που σας έκανε να καταλάβετε ότι ο Χρήστος έχει τη δυνατότητα να φτάσει σε υψηλό επίπεδο στο ποδόσφαιρο;

«Υπήρξαν πολλές χαρακτηριστικές στιγμές που καταλάβαινα ότι ο Χρήστος είχε πολλή ποιότητα. Γιατί όσο ήταν μικρός, για να έχει ανταγωνισμό, έπαιζε πάντα με μεγαλύτερους. Όταν ήταν 12 ετών έπαιζε με 14χρονους κι από τα 15 του εντάχθηκε στην ελίτ των 15χρονων στη Βαλερένγκα. Αυτοί είχαν φέρει έναν καινούριο προπονητή, ο Χρήστος ήταν offensive player. Είχε ντρίμπλα, γκολ, καλή κεφαλιά. Ηταν 10αρι.

Μπορούσε να παίξει αριστερά, δεξιά και όπου τον έβαζες στην επίθεση. Ηταν ένας προπονητής από την Πορτογαλία, ο οποίος ανέλαβε τις Ακαδημίες της Βαλερένγκα κι αυτός τον έκανε «6αρι», μπροστά από την άμυνα, βαθύ πλέι μέικερ.

«Αν πάει κάπου, πρέπει να παίζει – Όχι να χαθεί σε έναν πάγκο»

Επρεπε η μπάλα να περάσει από την άμυνα στα πόδια του και ο Χρήστος να κάνει παιχνίδι και να πάει στην επίθεση. Και στην αρχή μου είχε κακοφανεί πάρα πολύ. Ελεγα "τι κάνει τώρα αυτός ρε παιδί μου, γιατί τον βάζει εκεί;". Ηταν ο πιο τεχνίτης παίκτης σε όλη την ομάδα.

Αλλά σέβεσαι τον προπονητή, ο οποίος αν θυμάμαι καλά ήταν από την Μπενφίκα. Ετσι, έκανε τον Χρήστο "εξάρι" και αρχηγό της ομάδας. Στα 16 του ήταν αρχηγός στην Κ19.

Και μιλάμε για παίκτες επιπέδου. Πολλά παιδιά από εκείνη τη φουρνιά σήμερα αγωνίζονται σε κορυφαίο επίπεδο σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης.

Οπως ο Όσκαρ Μπομπ της Μάντσεστερ Σίτι. Με αυτόν τον προπονητή αξιοποιήθηκαν όλοι πάρα πολύ. Εκεί κατάλαβα όταν τον είδα να μπαίνει αρχηγός σε μια ομάδα με μεγαλύτερα παιδιά και με τεράστιο ταλέντο, ότι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Ελεγα μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος προπονητής βλέπεις πολλά παραπάνω στον Χρήστο και σε αυτή τη θέση. Αυτό που γίνεται στη Νορβηγία δεν γίνεται με τίποτα στην Ελλάδα.

Τα γήπεδα είναι γηπεδάρες. Ο πιτσιρικάς που είχε μπει ως αλλαγή στο ματς με τον Ολυμπιακό με την Μπόντο Γκλιμτ, ο Σόντρε Άουκλεντ ήταν κι αυτός στις Ακαδημίες μαζί με τον Χρήστο, ο οποίος ήταν αρχηγός και στην εθνική ομάδα της Κ15, Κ16 και Κ18 της Νορβηγίας και όταν έφτασε 19, τον ανέβασαν στην Κ21».

Τι σημαίνει για εσάς ως πατέρα να βλέπετε τον γιο σας να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο με τη φανέλα της εθνικής ομάδας; Και πώς αισθάνεται και ο Χρήστος;

«Ο Χρήστος είναι τρισευτυχισμένος που βρίσκεται στην εθνική Ελλάδας, μέσα σε αυτό το γκρουπ, με αυτά τα παιδιά, γιατί έχει ταιριάξει πάρα πολύ. Ξέρω τον Χρήστο. Λόγω ότι είναι επαγγελματίας. Αυτό που έκανε το πίστευε πάρα πολύ από πολύ μικρός.

Θυμάμαι ότι μια μέρα είχε πάει κάποια αναψυκτικά και παγωτά, ο επικεφαλής της Πράσινης Ακαδημίας, ο Καπουράνης, ο οποίος ένταξε τον Χρήστο στον Παναθηναϊκό, καθώς τον είχε επιλέξει από αυτά τα τουρνουά 5Χ5 που διεξάγονται.

Ο Χρήστος ήταν στον Παναθηναϊκός με τον κ. Σαμαρά. Και ο Καπουράνης του είχε πει "μπράβο αγόρι μου, να συνεχίσεις έτσι και πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου". Και τότε ο Χρήστος σταμάτησε τα αναψυκτικά και τα παγωτά από τότε. Ηταν επτά χρονών. Είναι πολύ ταγμένος σε αυτό που κάνει και ξέρω ότι δεν έχει φίλους χιλιάδες.

Εχει φίλους μέσα από το ποδόσφαιρο. Αυτό το έχει κερδίσει και στην εθνική. Εγιναν κολλητοί αμέσως. Ενώ γνώριζαν ο ένας τον άλλον, είχαν επαφή, στην εθνική ήρθαν πολύ κοντά. Με τον Ρότα, τον Κωνσταντέλια. Με όλους.

Κι εγώ είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι' αυτόν. Εύχομαι να το ζήσουν όλοι οι γονείς. Όχι απαραίτητα με την εθνική Ελλάδας, αλλά αυτό το αίσθημα της περηφάνιας είναι η επιτομή του γονιού σε αυτό που κάνει. Όταν είσαι κοντά στα παιδιά σου, τα παιδιά σου θα στο ανταποδώσουν».

Πώς βλέπετε το μέλλον του Χρήστου στο ποδόσφαιρο; Υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι ή όνειρα που έχετε συζητήσει μαζί του σχετικά με την καριέρα του;

«Πάμε βήμα - βήμα. Θα σου πω και μια ιστορία που ο Χρήστος ήταν στη Βαλερένγκα. Σε κάποιο σημείο, η διοίκηση ήθελε να προωθήσει έναν άλλον παίκτη και είχαμε καταλάβει ότι η διοίκηση δεν συμπεριφερόταν σωστά στον Χρήστο γι' αυτά που προσέφερε ο ίδιος στην ομάδα. Ηταν το βασικό εξάρι της ομάδας, αρχηγός της εθνικής Νορβηγίας στις Ακαδημίες.

Ε, δεν πας να φέρεις τον άλλον, να τον αγοράσεις μάλιστα, να παίζει στην ίδια θέση με τον Χρήστο, απλά επειδή είναι Νορβηγός, έχει καλύτερο κονέ, έχει καλύτερους μάνατζερ. Αυτό εμείς το πήραμε σαν δείγμα ότι δεν είναι για καλό. Δεν ήταν ότι δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Και τα παιδιά που ήταν πίσω από τον Χρήστο, ήταν πολύ καλοί παίκτες. Επρεπε να ιδρώσει ο Χρήστος για να κερδίσει φανέλα βασικού.

Και πας και παίρνεις ακόμη έναν παίκτη, ο οποίος παίζει στην ίδια θέση με τον Χρήστο. Παίζει μόνο για τον εαυτό του, όχι ομαδικά. Και τελικά αποφασίζουμε να φύγουμε από τη Βαλερένγκα και να πάει ο Χρήστος σε ομάδα Β' Εθνικής. Και όλοι μας έλεγαν χαρακτηριστικά "Μα καλά. Τρελάθηκες; Θα φύγεις από τις καλύτερες Ακαδημίες της Νορβηγίας για να πας στη Γκρόρουντ που τώρα ανέβηκε Β' Εθνική;

Δεν έχει κερκίδες καλά - καλά και είναι ένα μικρό κλαμπ;". Τελικά το κάναμε. Ο Χρήστος πήγε στη Γκρόρουντ στα 16 του. Μπήκε στην ανδρική ομάδα, επιβίωσε στα δύσκολα. Ηταν δύσκολο για ένα παιδί να παίζει στην αντρική ομάδα. Και κάναμε το ίδιο ακριβώς που κάναμε στη Βαλερένγκα.

Την επόμενη χρονιά, ήταν ο καλύτερος παίκτης και φυσιολογικά πουλήθηκε κατευθείαν και πήγε στη Χαουγκεσούντ.

«Όταν επέλεξε την εθνική Ελλάδας, έτρεμα μέσα μου»

Κι εκεί δούλεψε σκληρά και μέσα σε έναν χρόνο πουλήθηκε στην Σλάβια. Επιλέξαμε τη Σλάβια, ενώ υπήρχαν κι άλλες ομάδες από το Βέλγιο και την Ολλανδία και από την Γερμανία και από την Αυστρία.

Ομάδες που ήταν πιο πιασάρικες να στο πω έτσι σαν ονόματα. Του προσέφεραν μάλιστα και περισσότερα χρήματα. Ο λόγος που διαλέξαμε την Σλάβια είναι διότι ότι το τσέχικο πρωτάθλημα υπάρχει αθλητικό ποδόσφαιρο και ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν το ποδόσφαιρο στο DNA τους.

Ο,τι κάνουν το κάνουν πολύ καλά. Μετά ήταν λίγο και η προϊστορία της Σλάβια. Αγοράζει πιτσιρικάδες, τους χτίζει και τους πουλάει. Και ο Χρήστος ήταν ένα πρότζεκτ γι' αυτούς. Ένα πρότζεκτ μάλιστα που ήταν η πιο ακριβή μεταγραφή της Σλάβια για να αγοράσει έναν 19χρονο παίκτη.

Το ίδιο πράγμα ισχύει και τώρα. Δηλαδή, η πρόταση αν έρθει, γιατί μετά από δύο χρόνια στη Σλάβια κάπου να πλησιάζει ίσως και το επόμενο σκαλοπάτι.

Θα προσπαθήσει να επιλέξει μια ομάδα που θα του κάνει καλό για τη συνέχεια της καριέρας του. Δηλαδή δεν είναι τα χρήματα. Είναι να πάει κάπου, να μπορεί να παίζει. Δεν θέλω να σας πως τα όνειρά μου για τον Χρήστο, γιατί φοβάμαι. Εμένα τα όνειρά μου τα έχει εκπληρώσει ήδη. Δηλαδή κάθε φορά που παίζει ποδόσφαιρο το απολαμβάνω. Δηλαδή αυτό που έκανε κόντρα στη Σκωτία με την Ελλάδα κι έλεγαν όλοι "Δείτε τι έκανε ο Χρήστος, δείτε, δείτε...".

Εγώ έλεγα ότι εντάξει δεν έκανε και κανένα παιχνίδι σοβαρό. Αυτά τα κάνει κάθε Κυριακή με τη Σλάβια. Μάλιστα, δεν είχε ούτε ένα σουτ, ασίστ. Αυτά που κάνει δηλαδή στη Σλάβια σε κάθε ματς και ξεσηκώνει τις κερκίδες. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να καταλάβει κάποιος ποιος είναι ο Χρήστος. Βάζει την ομάδα πιο ψηλά από τον εαυτό του.

Αυτό έκανε και στη Βαλερένγκα. Ο Χρήστος πιστεύει ότι το γερμανικό πρωτάθλημα, είναι αυτό που του ταιριάζει περισσότερο. Και το πιστεύω κι εγώ. Λόγω του ότι είναι πολύ δουλευταράς. Πηγαίνει πάντα πρώτος στις προπονήσεις, φεύγει τελευταίος, παίρνει πρωτοβουλίες. Θα βγει στο γήπεδο, θα πάρει την μπάλα, θα εκτελέσει το φάουλ.

«Μπορεί Premier League, αλλά την κατάλληλη στιγμή»

Ο Χρήστος δεν σταματάει να δουλεύει και επειδή οι Γερμανοί είναι απόλυτοι σε κάτι τέτοια θέματα. Υπάρχουν φήμες μάλιστα ότι οι πιο σκληρές προπονήσεις που γίνονται, είναι οι γερμανικές. Πίστεψε με το ίδιο γίνεται και στην Σλάβια. Για να επιβιώσεις εκεί, πρέπει πρώτα να είσαι δεκαθλητής και μετά ποδοσφαιριστής.

Και αυτό ήταν ένα κομμάτι που με είχε αγχώσει στη Σλάβια. Γιατί λέγανε αν επιβιώσει και βαστάξει την τεχνική του και δεν τη χάσει, θα πετύχει. Ετσι, πιστεύω ότι αφού επιβίωσε μέσα απ' αυτό ότι όπου και να πάει θα τα πάει πολύ καλά. Εχει ανεβάσει και τον μέσο όρο του τρεξίματος. Εχει φουλ σπιντ. Στη Σλάβια έχει 12,7 μέσο όρο. Είναι Premier League στατιστικά».

Πιστεύετε πως μπορεί να σταθεί στην Premier League;

«Ναι μπορεί. Απλά είναι βήμα-βήμα. Η ασφάλεια του μυαλού μου και του Χρήστου είναι ότι μπορεί να μην είναι έτοιμος ακόμα. Ο τρόπος σκέψης μου είναι ο εξής. Για παράδειγμα, η Τότεναμ αγοράζει τον Χρήστο με 15-20 εκατομμύρια ευρώ.

«Η Τσέλσι ήθελε τον Χρήστο, αλλά δεν πήγε γιατί δεν θα έπαιζε»

Η Σλάβια ζητάει 15 αλλά μαζί με κάποια μπόνους μπορεί το ποσό να φτάσει στα 20. Η Τότεναμ μπορεί να αγοράσει 20 τέτοιους παίκτες. Εχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει αυτό. Όπως και η Σίτι, η Λίβερπουλ και η Τσέλσι.

Η τελευταία μάλιστα τον ήθελε παλαιότερα και ο Χρήστος δεν είχε πάει γιατί δεν θα έπαιζε ποτέ. Το θέμα είναι να πάει σε μια ομάδα, η οποία τα λεφτά που θα δαπανήσει θα τα πάρει πίσω και ότι δεν θα τα χάσει.

Ή να ξυπνήσει μια μέρα ο προπονητής στραβά να μην θέλει τον Χρήστο και μετά να τον φάει η μαρμάγκα. Οκ, να φύγει να πάει σε μια άλλη ομάδα αλλά να χάσεις ένα εξάμηνο ή ακόμα μια ολόκληρη χρονιά, είναι πρόβλημα.

Μετά χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, έχεις αμφιβολίες. Γι' αυτό λοιπόν το επόμενο βήμα πρέπει να είναι σε μια ομάδα που θα ταιριάζει στο παικτικό στιλ, να είναι στα μέτρα του και όχι σε μια ομάδα που σκορπάει τα λεφτά της. Αυτό είναι το βασικό.

Σήμερα υπάρχει ενδιαφέρον από πολλές χώρες. Από τη Γερμανία, από το Βέλγιο και από ομάδες της Πορτογαλίας».

Εσείς θα θέλατε να τον δείτε ποτέ στην Ελλάδα;

«Όταν έχει αποκατασταθεί ποδοσφαιρικά κι έχει χτίσει το όνομά του, δηλαδή ότι αισθάνεται χορτάτος τότε ναι, γιατί όχι. Θα ήταν πολύ ωραίο. Υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα τις ζηλεύεις. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα με την οργάνωση που έχει, είναι υπόδειγμα. Και μην ξεχνάμε ότι είναι και πρωταθλητής Ευρώπης. Conference; Conference.

Το θέμα είναι ότι είμαστε Έλληνες και καταλαβαίνουμε τη γλώσσα. Και όταν διαβάζω σχόλια στα social media ότι ο Χρήστος δεν είναι ούτε για Β' Εθνική. Όταν οι δημοσιογράφοι δεν αναφέρουν καθόλου το όνομά του, γιατί δεν παίζει σε ομάδα της Ελλάδας και δεν γνωρίζουμε ποιος είναι. Όταν οι δημοσιογράφοι δεν έχουν κάνει το καθήκον τους.

«Έβαλε την ομάδα πάνω από τον εαυτό του – γι’ αυτό ξεχωρίζει»

Όταν δεν ψάχνουν να δουν και να πουν "κάτσε ρε συ, τι κάνει αυτός ο παίκτης στη Τσεχία; Τι θέση παίζει;". Δηλαδή τρελάθηκαν που έπαιξε με την Σκωτία, "εξάρι" ο Χρήστος και νομίζουν ότι δεν έχει ξαναπαίζει ο Χρήστος σε αυτή τη θέση; Λέγανε δεν έχουμε αμυντικό χαφ και γέλαγα. Επειδή φοράει το "10";

Αυτό τον αριθμό του τον έδωσαν ως τιμής ένεκεν στη Σλάβια. Επειδή θα μπορούσε να είχε πάει σε κλαμπ πιο μεγάλα και αποφάσισε να πάει στη Σλάβια. Και όταν πήγε του είπαν: "Αυτή η φανέλα είναι για σένα, αν τη θες".

Το ίδιο έγινε και στη Χαουγκεσούντ. Όταν πήγε στην προετοιμασία, φορούσε το "17". Γυρνάει από την προετοιμασία, τον φωνάζει ο πρόεδρος και του έδωσε το "10". Μάλιστα του είπε: "Σε ποιον να δώσουμε το "10"; Δεν έχουμε άλλον παίκτη σαν κι εσένα". Αλλά, πώς να τον φέρω να παίξει στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό;

Όταν χάνουν, για παράδειγμα, ένα ματς να καταριούνται οι οπαδοί να πεθάνει από καρκίνο; Και με την εθνική τα ίδια έγιναν. Τον Ιωαννίδη τον βρίζουν οι ίδιοι οι Παναθηναϊκοί. Τι τους έχει φταίξει; Πώς θα ξαναβρεί τη φόρμα του αυτός ο άνθρωπος; Στην Ελλάδα χρειάζονται τον Ιωαννίδη γιατί κάνει καλύτερο τον Παυλίδη. Ο Παυλίδης κάνει καλύτερο τον Ιωαννίδη. Υπάρχει υγιής ανταγωνισμός.

«Γιατί να παίξει σε ελληνική ομάδα; Για να τον βρίζουν;»

Αυτό είναι που θέλω εγώ στην εθνική Ελλάδας. Να προστατεύσουμε τους παλιούς παίκτες. Εχουν να δώσουν πράγματα στα νεαρά παιδιά. Δεν μπορείς να γυρίσεις και να πεις: "Αντε φύγε ρε Μάνταλε". Κάτσε ρε φίλε. Και αυτοί οι κακομοίρηδες για ένα πέναλτι δεν πήγαν στο Μουντιάλ. Εγώ έτσι το σκέφτομαι. Αν ήταν εκεί ο γιος μου κι έχανε πέναλτι, θα έκανα να κοιμηθώ δυο μήνες εγώ. Πόσω μάλλον αυτά τα παιδιά.

Και μετά να τα βρίζουν έτσι; Κατσε ρε συ. Μετά από αυτά, πώς να πω εγώ τον Χρήστο να πάει στην Ελλάδα να παίξει; Θυμάμαι ότι η πρώτη φανέλα που αγόρασα στον Χρήστο, ήταν με το "7" του Σαραβάκου στην πλάτη. Εδώ, με την εθνική Ελλάδας, που ο Χρήστος ήθελε να παίξει για την Ελλάδα, εγώ έτρεμα μέσα μου.

Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, για φαντάσου τώρα κάτι. Πάρε σου λέω εγώ, έξι παίκτες από την Ελλάδα και βάλτους σε μια ομάδα μαζί και τις υπόλοιπες θέσεις, συμπλήρωσε τες με ποιοτικούς ξένους. Πού θα έφτανε αυτή η ελληνική ομάδα; Τι μπαλάρα θα έπαιζε; Που πάμε τώρα να δούμε τον Άρη και δεν έχει Έλληνα στην ενδεκάδα.

«Τα καλοκαίρια μας ήταν στα camp για να παίζει ο Χρήστος μπάλα, όχι σε
διακοπές»

Τον Παναθηναϊκό; Που λέμε πάλι καλά μπαίνει ένας Κώτσιρας, ένας Βαγιαννίδης, ένας Ιωαννίδη. Ο ΠΑΟΚ θέλει πχ τον Χρήστο. Αν φύγει ο Κωνσταντέλιας μετά θα έχουν μοναδικό Έλληνα τον Χρήστο. Μετά θα βρίζουν τον Χρήστο.

Δεν έχουμε τρελαθεί ακόμα. Δεν μας φτάνουν τα προβλήματα, θα αποκτήσουμε κι άλλα; Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα μακάρι ο Χρήστος να έπαιζε στην Ελλάδα. Μακάρι. Και να κατάφερνα κι εγώ να γύριζα κι εγώ στη χώρα μου. Μου λείπουν τα ταβερνάκια μου, το ουζάκι μου, η θάλασσα μου. Εδώ είμαστε στο κάτεργο...».