21 μέρες με την Εθνική, ένα μετάλλιο και ένα αναγκαίο «ευχαριστούμε»

Στις 25 Αυγούστου το πρωί το Athletiko μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό τη Λεμεσό για να ακολουθήσει το ταξίδι της Εθνικής στο Eurobasket 2025. Οι προσδοκίες ήταν εξ αρχής μεγάλες αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως 21 μέρες μετά όταν μπήκαμε στην πτήση της επιστροφής από την Ρίγα για Αθήνα στις 15 Σεπτεμβρίου θα κουβαλάγαμε στο φωτογραφικό άλμπουμ του κινητού μας φωτογραφίες με video με τους διεθνείς να φορούν το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος. 

Τα δάκρυα χαράς κάνουν ακόμα την εμφάνισή τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα (οι γυναίκες πάντα είμαστε ευσυγκίνητες) αλλά οι στιγμές που ζήσαμε σε δύο χώρες με την ελληνική αποστολή θα μείνουν για χρόνια. Γι αυτό υπάρχει η ανάγκη να γράψουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Με τον Γιάννη, τον Λαρεντζάκη, με τον Σλούκα και τ' άλλα παιδιά...

Στην πραγματικότητα ήταν πολλοί περισσότεροι. Ήταν 12 μπασκετμπολίστες, ένας head coach που δόξασε το εθνόσημο και δοξάστηκε, ένα team manager που άφησε το δικό του στίγμα στο ελληνικό μπάσκετ και μία ολόκληρη στρατιά βοηθών, φυσικοθεραπευτών και ανθρώπων που αγαπούν την Εθνική και αφιέρωσαν και αυτό το καλοκαίρι στις υπηρεσίες της. Μα πάνω απ' όλα εκατομμύρια Έλληνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης που λάτρεψαν αυτή την παρέα, την στήριξαν, την έκριναν (ή ακόμα την κρίνουν) και έκλαψαν μαζί μας. Όχι περισσότερο όμως από τον Γιάννη...

Όταν ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου λυγίζει...

Πολλά τραγούδια λένε πως «οι άντρες δεν κλαίνε». Λάθος. Οι άντρες κλαίνε και εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Ίσως πιο δύσκολα απ' ότι οι γυναίκες αλλά το κάνουν. Η θέα του κορυφαίου παίκτη μπάσκετ στον κόσμο να λυγίζει, του Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν αδύνατον να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. 

Από τις λαϊκές αγορές στη Θήβα, στην κορυφή του ΝΒΑ και τα αμέτρητα βραβεία όμως το μεγαλύτερό του επίτευγμα στην καριέρα του δεν ήταν φτιαγμένο από χρυσάφι αλλά από χαλκό μιας και το μετάλλιο με την Εθνική ομάδα ήταν το απωθημένο του, το «γαμώτο» που τον έτρωγε. Γι' αυτό και έχει βάρος και αξία χρυσού. 

Γίνεται και καλύτερο, ναι. Μιας και αυτό το μετάλλιο το κατέκτησε με τα αδέλφια του στο πλάι του. Τον Κώστα και τον - κομμένο κατά πολλούς - Θανάση. Ποιος να τους το έλεγε πως από έναν στενό, μικρό καναπέ στα Σεπόλια, που χώραγε όμως τόση αγάπη, θα κλαίγανε αγκαλιασμένοι για το χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική ομάδα. Κι ας μην ήρθε το ασημένιο ή το χρυσό...

Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Η χειρότερη εμφάνιση της Ελλάδας ήρθε στο πιο κρίσιμο ματς με την Τουρκία. Έγιναν όσα έγιναν όμως αυτό το παιχνίδι ήταν το έναυσμα για να ενεργοποιηθεί το... eye of the tiger της Εθνικής. Έκτοτε η επιτυχία και το χάλκινο μετάλλιο ήταν η μόνη επιλογή. Το βλέπαμε με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και στην άρνησή των διεθνών να προβούν σε οποιαδήποτε (μη αναγκαία) δήλωση στους δημοσιογράφους.

Αυτός που το είχε στοχο since day one

Η Εθνική έχει στο τιμόνι της έναν basketball maniac που ζει και αναπνέει γι' αυτό το σπορ. Που είχε βάλει εξ αρχής στο μάτι το μετάλλιο. Το έχει γευτεί ως παίκτης και ήθελε οι παίκτες του να απολαύσουν τη γλύκα του. Αυτός ειναι ο Βασίλης Σπανούλης που από το πρώτο βλέμμα που μου έριξε με την άφιξη της αποστολής στην Λεμεσό κατάλαβα πως δεν αστειεύεται...

Αυτό το βλέμμα λοιπόν με διαπέρασε. Κατάλαβα από το πρώτο λεπτό πως ο Σπανούλης ήταν σε αποστολή. Και το κατάφερε! Κατάφερε κάτι όμως πολύ μεγαλύτερο από αυτό. Να εμπνεύσει τους παίκτες του. Να κρατήσει ενωμένη την παρέα της Εθνικής ακόμα και στα δύσκολα. Όταν ένας εκ των κορυφαίων όπως ο Αντετοκούνμπο λέει πως «αν ο coach Σπανούλης δεν είναι στην Εθνική, τότε δεν είμαι ούτε εγώ», κάτι λέει. 

Ένα μεγάλο 'ευχαριστώ'

Σε κάθε περίπτωση οι εικόνες που κρατάμε είναι τα δάκρυα χαράς στο τέλος. Τα τραγούδια, τα live του Γιάννη στο Instagram και η ειλικρινής στήριξη των Ελλήνων σε αυτά τα παιδιά, είτε ταξίδεψαν είτε το είδαν από την τηλεόραση. 16 χρόνια μακριά από τα μετάλλια είναι πολλά για την Εθνική όμως αυτά τα παιδιά έδειξαν πως είτε είσαι φαβορί είτε όχι σκοπός είναι να το απολαύσεις, να δουλέψεις και να πιστέψεις. Ευχαριστούμε για όλα...