Άλλοι για Χίο τράβηξαν κι άλλοι για Σιγκαπούρη

Ίδιο άθλημα. Μία εβδομάδα. Στα παράλληλα σύμπαντα του ελληνικού αθλητισμού χωρούν τα πάντα. Από την μία, γονείς να τραμπουκίζουν 13χρονα και τοπικοί παράγοντες να ξερνούν τον οπαδικό τους εμετό σε μικρά παιδιά και από την άλλη, δύο Εθνικές ομάδες να προκρίνονται στους «4» του κόσμου για πρώτη φορά στην ιστορία. 

Πόσο Ελλάδα; Θα πουν πολλοί πως και τα δύο χωρούν. Όχι, λάθος. Η αναισθησία μας έχει δώσει τον χώρο. Το γιν και το γιανγκ δεν είναι θέσφατο. Το φως και το σκοτάδι, το άσπρο και το μαύρο έχουν δημιουργήσει μια περίεργη αίσθηση αυταρέσκειας. «Εδώ είναι γήπεδο, αν σ’ αρέσει». Δεν μ’ αρέσει. Και ούτε εσένα θα έπρεπε.

Ξέρεις τι μου αρέσει; Που δύο Εθνικές ομάδες βρίσκονται στους «4» του κόσμου. Που ξυπνήσαμε πρωί πρωί Σαββατοκύριακο για να δούμε στην άλλη άκρη του κόσμου τα κορίτσια του Χάρη Παυλίδη και τα αγόρια του Θοδωρή Βλάχου να παίρνουν επικές προκρίσεις. 

Ξέρεις τι άλλο μου αρέσει; Που το Athletiko πίστεψε πως σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου πρέπει να έχουμε άνθρωπο και τώρα ο Παναγιώτης Βότσης σολάρει στην υγρασία της Σιγκαπούρης κι έχουμε αποκλειστικές εικόνες από όλη την προσπάθεια των παιδιών.

Διαλέξτε και πάρτε: Τα δάκρυα της Μαρίας Μυριοκεφαλιτάκη, σε εμπνέουν. Τα δάκρυα 13χρονων που βλέπουν γονείς κρεμασμένους από τα κάγκελα να τα βρίζουν, σου προκαλούν αναγούλα. Η εικόνα του 16χρονου Μάριου Κρίτσα στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος τεχνικού σόλο είναι το μέλλον. Η εικόνα 13χρονων να κοιτούν γύρω τους μια πισίνα έξαλλων μπαμπουίνων να τους τρέχουν τα σάλια από το μίσος εναντίον μικρών παιδιών (πρέπει να) είναι το παρελθόν. Απλά είναι τα πράγματα.

Είναι γελοίο σε αυτό το άθλημα να βλέπουμε εικόνες, όπως αυτές της Χίου. Το τελευταίο που χρειάζεται το πόλο, είναι να διεισδύσουν και σ’ αυτό οπαδικές, επικίνδυνες γραφικότητες, όπως αυτή του τοπικού παράγοντα. Έχουμε χάσει το παιχνίδι εδώ και δεκαετίες στα «λαμπερά» ομαδικά. Λαμπερά, τέλος πάντων… Όχι και στο πόλο.

Θα μου πει κάποιος και θα έχει και δίκιο: «Μπράβο ρε φίλε, ανακάλυψες την Αμερική. Αυτά γίνονται χρόνια». Να μην γίνονται. Έτσι απλά. Να φροντίσουν οι ομοσπονδίες. Να φροντίσει το ίδιο το άθλημα. Τους τραμπούκους τους εξοστρακίζεις. Αν θες, φυσικά. Αν αντιλαμβάνεσαι, ότι είναι κάτω από το επίπεδό σου.

Η πισίνα στην Ελλάδα είναι διαφορετική. Αν δεν το καταλαβαίνετε, δεν έχετε βρεθεί σε πισίνα. Υπάρχει μια μυσταγωγία στο ελληνικό πόλο. Μια αύρα γνώσης, εμπειρίας, μια αίσθηση πως ανήκουμε. Την έχουν δημιουργήσει δεκαετίες πριν, οι άνθρωποι που έλιωσαν στις πισίνες και την συνεχίζουν όλες οι γενιές που έρχονται μετά από αυτούς. 

Μιλάς με ανθρώπους του ελληνικού πόλο και το αντιλαμβάνεσαι. Είναι το «ξέρω τι κάνω». Πολύ σπάνιο πράγμα για τον ελληνικό αθλητισμό, ειδικά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε άντρες και γυναίκες, η ελληνική υδατοσφαίριση είναι παρούσα, πάντα και παντού, γιατί οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι ξέρουν τι κάνουν. Ξέρουν πώς να το κάνουν, ξέρουν πώς να το διατηρήσουν, ξέρουν πώς να το αναπτύξουν.

Στον αθλητισμό, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η διάρκεια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη. Τυχαίοι είναι οι διάφοροι τυχάρπαστοι που πιστεύουν πως τα παιδιά του θα παίξουν στα κλιμάκια, επειδή τραμπούκισαν τα απέναντι 13χρονα. Νομίζουν ότι έτσι θα φανούν τα δικά τους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πως σε αυτό το άθλημα θα προχωρήσεις, αν μπορείς.

Όχι βέβαια, πως αυτό συναντιέται μόνο στο πόλο. Σε όλα τα αθλήματα, ο ανίδεος, άσχετος γονέας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των παιδιών που παλεύουν να τα καταφέρουν. «Εμένα, το δικό μου το παιδί, το έφαγαν τα κυκλώματα. Ο τάδε που ήξερε τον τάδε και πήραν το άλλο το μούλικο και όχι το δικό μου». Το ακούμε χρόνια. Η ιστορία γνωστή. Στο πόλο, βέβαια, οι εθνικές ομάδες είναι πάντα ή στην κορυφή του κόσμου ή εκεί τριγύρω. Οπότε, μάλλον, το εκάστοτε «μούλικο» άξιζε τη θέση του.

Αλλά για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να γνωρίζεις. Ή να εμπιστευτείς τους ανθρώπους που γνωρίζουν. Και για το Θεό, οι άνθρωποι στο ελληνικό πόλο γνωρίζουν. Γι’ αυτό σε ένα ακόμη Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είμαστε στους «4» του κόσμου. Και στους άνδρες και στις γυναίκες. Γιατί το αξίζουμε. Γιατί ξέρουμε τι κάνουμε.

Για ένα ακόμη καλοκαίρι, τα σκουφάκια μας κάνουν υπερήφανους. Όχι γιατί παίρνουν μετάλλια. Δεν είναι τα μετάλλια το θέμα, αν και πολύ θέλω να δω τον Βότση να έχει αποκλειστικές συνεντεύξεις στο Athletiko και να λαμπυρίζει η εικόνα. Μας κάνουν υπερήφανους γιατί είναι εκεί, γιατί παλεύουν, γιατί κερδίζουν και χάνουν με το κεφάλι ψηλά. 

Γιατί αν τα πράγματα πάνε καλά, δείχνουν αυτοσυγκράτηση και ταπεινότητα. Γιατί αν τα πράγματα πάνε άσχημα, πρώτα κοιτούν μεταξύ τους για το τι έφταιξε.

Ραντεβού λοιπόν το μεσημέρι της Δευτέρας για τις γυναίκες και το μεσημέρι της Τρίτης για τους άνδρες. Καρφωμένοι στις οθόνες μας ξανά και ξανά για να απολαύσουμε τα παιδιά μας. Οι επίσημες αγαπημένες βουτούν για τους τελικούς.