Αν όχι ο μπασκετικός Άρης… τότε ποιος;

Δεν ξέρω αν η επιλογή της μέρας που ο μπασκετικός Άρης περνάει σε μια άλλη εποχή έγινε τυχαία ή συνειδητά. Η Πέμπτη και τα βράδια της είναι απόλυτα συνδεδεμένη στη συλλογική μνήμη ως η μέρα που το μπάσκετ του Άρη, του Γκάλη και της ένδοξης εκείνης ομάδας, κρατούσε όλη την Ελλάδα στα σπίτια της, έκλεινε θέατρα και κινηματογράφους, καθηλώνοντας άπαντες μπροστά στην τηλεόρασή τους. Οι συνειρμοί αυτονόητοι, η ελπίδα για ανάλογες στιγμές αναπτερωμένη από χθες τα μεσάνυχτα. Η είδηση ότι ο Άρης περνάει πλέον στα χέρια του Richard Hsiao και του επενδυτικού ομίλου που «τρέχει» ο ίδιος στις ΗΠΑ ήρθε να ταράξει τα νερά στο ελληνικό και όχι μόνο μπάσκετ. Το ποστάρισμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο με τις κιτρινόμαυρες καρδιές για τον… κολλητό του λίγο αργότερα, αν μη τι άλλο αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη ότι το θέμα θα αποκτήσει και διεθνή διάσταση. Όταν στηρίζει την προσπάθεια ένα τέτοιο brand name, δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση…

Συγχωρείστε με οι υπόλοιποι, αλλά αν μια ομάδα στην Ελλάδα θα μπορούσε να προσελκύσει τέτοιο επενδυτικό ενδιαφέρον θα ήταν μόνο ο Άρης. Ο κοιμώμενος γίγαντας του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μια ομάδα με βαθιά ριζωμένο μπασκετικό DNA, με ένα πιστό κοινό, με ένα γήπεδο, απαρχαιωμένο μεν, αλλά από τα πιο ιστορικά στην Ευρώπη. Ομάδα με τεράστια προοπτική να επιστρέψει στην ελίτ. Έχω την αίσθηση ότι αυτός ο τρελαμένος με το μπάσκετ πιτσιρικάς και οι σύμβουλοί του, είδαν την ευκαιρία όταν τους προσέγγισαν πρώτη φορά, δυο φίλοι του Άρη με σπουδές και δουλειές στην Αμερική, που ο ιστορικός του μέλλοντος θα τους καταγράψει ως αυτούς που έβαλαν τον σπόρο της επένδυσης στον Hsiao.

Είδαν ότι υπάρχει έδαφος για να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια μέσα στο διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ και τις κυοφορούμενες αλλαγές. Στην ουσία ο Άρης χρειαζόταν έναν άνθρωπο να μηδενίσει- τα όχι μεγάλα- χρέη και να δώσει το όραμα, ώστε ο Άρης να είναι παρών όταν αυτές συντελεστούν. Και πιστέψτε με θα είναι!

Από χθες το βράδυ τα όνειρα των φίλων του Άρη έχουν τρυπήσει το ταβάνι. Ονειρεύονται τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Λογικό όταν το περιμένεις τόσα χρόνια, να ακούγονται ακόμη και ακραία πράγματα. Νομίζω όμως ότι ο τρόπος που οι άνθρωποι χειρίστηκαν το ζήτημα εδώ και δυο μήνες που άρχισαν οι επαφές με την ΚΑΕ, δείχνει και το μοντέλο με το οποίο θα πορευτούν. Δηλαδή βασισμένο σε ένα πλάνο πενταετίας και όχι σε ένα πυροτέχνημα. Η επιλογή επίσης του Νίκου Ζήση στη θέση του General Manager, δείχνει σοβαρότητα. Ενός γνώστη του αντικειμένου και ανθρώπου απολύτως αποδεκτού στην ευρύτερη μπασκετική κοινότητα που ήδη εδώ και μέρες δουλεύει το πλάνο.

Είναι ακόμη νωρίς να προβλέψουμε πως θα εξελιχθεί αυτό το εγχείρημα. Οι πρώτες ενδείξεις είναι αισιόδοξες αν λάβουμε υπόψη και την τεράστια συσπείρωση που ήδη από χθες παρατηρείται. Ο Άρης θα προσπαθήσει την επόμενη σεζόν να κάνει μια καλή πορεία στο Eurocup, να γίνει ο τρίτος πόλος στο ελληνικό μπάσκετ. Ο μεσομακροπρόθεσμος στόχος όμως είναι ξεκάθαρα να είναι σε θέση κάποια στιγμή να σπάσει το δίπολο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Να μπει ανάμεσά τους. Να τους κοιτάξει στα μάτια. Νομίζω ότι ο κάθε υγιής και όχι ο κοντόφθαλμος φίλος του αθλήματος, το θέλει. Το θέλει και το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ, κουρασμένο και ενίοτε απηυδισμένο από την τοξικότητα της κόντρας των δυο αιωνίων της Αθήνας. Συγχωρείστε με και πάλι, αλλά αν μια ομάδα στη χώρα έχει το background να το κάνει είναι μόνο ο Άρης…

Αχάριστοι… ποτέ

Μέσα στην έξαψη που γεννά η επόμενη μέρα και τον ενθουσιασμό που δεν έχει όρια από χθες το βράδυ, οφείλουμε όλοι κάτι ακόμη που θα δείξει ότι ο οπαδός του Άρη δεν είναι αχάριστος και ξέρει να αποδίδει τα εύσημα σε όσους στάθηκαν δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές ώστε να κρατήσουν ζωντανό τον μπασκετικό Άρη. Μια βαθιά… υπόκλιση λοιπόν στον Αχιλλέα Ρουσιαμάνη, τον Λευτέρη Αρβανίτη, τον Χάρη Παπαγεωργίου τον αείμνηστο αφανή ήρωα Θανάση Πλιάκη, μέχρι και τον τελευταίο φίλαθλο που έβαλε το λιθαράκι του για να υπάρχει το τμήμα… τοτέμ του συλλόγου.

Ένα ακόμη ηθικό δίδαγμα… οδηγός για ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον. Ο σοβαρές δουλειές όπως αυτή που συντελέστηκε στην ΚΑΕ Αρης, ολοκληρώνονται, απλά, μεθοδικά, ήσυχα, ωραία και με επαγγελματική προσέγγιση. Χωρίς να γίνονται φειγ βολάν στα ΜΜΕ, χωρίς διαρροές, χωρίς σου΄ πα, μου΄ πες.

ΥΓ. Το Παλέ θα αποδειχθεί πολύ μικρό για να χωρέσει την τρέλα που υπάρχει από χθες στον κόσμο του Άρη. Να το πρώτο με το οποίο πρέπει να ασχοληθούν οι νέοι ιδιοκτήτες…