Απ' το μείον δύο του Γιοβάνοβιτς, στο μείον 16 απ' την κορυφή μέσα σε 1,5 χρόνο...

Το πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε με τον τρόπο που κύλησε όλη η σεζόν. Με ήττα. Όπως ξεκίνησε, με εκείνο το 0-1 από τον Αστέρα ΑΚΤΟΡ, έτσι τελείωσε με το ίδιο σκορ, στο ίδιο γήπεδο από τον Ολυμπιακό. Μια σεζόν πέρα ως πέρα αποτυχημένη, με αλλαγή προπονητή πριν φτάσουμε στα μέσα της, με μια ακατανόητη επιλογή να στηριχτεί ο Αλόνσο μετά από τραγικές εμφανίσεις, με μια μάλλον... λίγη για πρωταθλητισμό (τουλάχιστον στις συνθήκες που του δόθηκαν) επιλογή ως προς τον αντικαταστάτη του Ουρουγουανού.

Ο Ρουί Βιτόρια το πάλεψε έως ένα σημείο. Το έφτασε μέχρι και στο μείον δύο από την κορυφή. Αλλά μετά λύγισε και αυτός και η ομάδα του. Πέταξε το πρωτάθλημα σε εκείνη την απίθανη ήττα από τη Λαμία, στο απίθανο 2-2 (από 0-2) στις Σέρρες. Και κάθε φορά αναζητούσαν όλοι και μια δικαιολογία. Στην πραγματικότητα καμία δικαιολογία δεν έχει ο Παναθηναϊκός, πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό και πόσο λάθος τα έκανε όλα πριν καλά - καλά ξεκινήσει η σεζόν. Δε γίνεται από τον Σάρι να πηγαίνεις στον Αλόνσο. Δε γίνεται να μην έχεις δεύτερο αριστερό μπακ, δεύτερο δεξί μπακ, κανονικό αριστερό εξτρέμ. Δε γίνεται να έχει δύο δεξιά εξτρέμ και να προσπαθείς να τα χωρέσεις. Δε γίνεται να πηγαίνεις έως τα μισά του δρόμου με έναν αμυντικό μέσο, που ξέρεις ότι θα φύγει το καλοκαίρι και να παίρνεις δεύτερο στα τέλη του Ιανουαρίου.

Το ποδόσφαιρο τιμωρεί και τα όμορφα λόγια περί «καλύτερου ρόστερ της 15ετιας», όμορφα καίγονται. Επειδή δόθηκαν το καλοκαίρι εκατομμύρια, δε σημαίνει πως έφτιαξες και το καλύτερο ρόστερ. Ή τουλάχιστον ένα ρόστερ με ισορροπία, γιατί αυτό είναι το Α και το Ω μιας ομάδας όταν αποφασίζει κάποιος να κάνει τον σχεδιασμό. Η Παρί Σεν Ζερμέν σκορπούσε τα εκατομμύρια για να φτιάχνει το κέφι του κόσμου της, αλλά όταν αποφάσισε να κάνει σωστό σχεδιασμό έκανε και ομάδα που φλερτάρει με το να κατακτήσει το Champions League.

Ο Παναθηναϊκός έκανε τεράστιο πισωγύρισμα φέτος με ευθύνη του Γιάννη Αλαφούζου και του Γιάννη Παπαδημητρίου. Εκείνοι ήταν που σχεδίασαν το πλάνο το περασμένο καλοκαίρι. Άρα εκείνοι είναι που έχουν και το απόλυτο βάρος στις πλάτες τους μιας σεζόν που δεν έφερε τίτλο και που στην Ευρώπη έγιναν τα απολύτως απαραίτητα και καμία υπέρβαση.

Αν είναι αρκετό «μια - τυχερή - βραδιά με τη Λανς», η οποία φέτος είναι ένατη στη Γαλλία και μένει εκτός Ευρώπης (και χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, άρα και έξτρα βάρος τον χειμώνα), τότε ο πήχης έχει κατέβει σε επίπεδα που δεν αρμόζουν στον Παναθηναϊκό. Και θα συνεχίσει να τα βρίσκει μπροστά του.

Άνοιξε σε δύο χρόνια μια ψαλίδα που είχε καταφέρει να φέρει στο «μηδέν»

Το μεγαλύτερο σφάλμα φυσικά για τη διοίκηση του Παναθηναϊκού ξεκινά από εκείνη τη μέρα που αποφάσισε να διώξει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Με ποια δικαιολογία; Ότι δεν μπορούσε να κάνει την υπέρβαση! Και ότι θεωρούσαν πως ο Ιβάν δε θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα στο πρωτάθλημα.

Ναι ο Ιβάν που μερικούς μήνες πριν φύγει, έφτασε τον Παναθηναϊκό ένα βήμα πριν από τον τίτλο, χάνοντας τον την προτελευταία αγωνιστική με την ομάδα να παίζει με Covid. Ένα πρωτάθλημα που με βάση τα ίδια τα λόγια των διοικούντων «τους το έκλεψαν». Αυτό ακριβώς είχε ειπωθεί, υπάρχουν ηχητικά αποσπάσματα. Ναι ο Ιβάν, που όταν έφυγε είχε την ομάδα στην κορυφή, αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει τη Μακάμπι στη Λεωφόρο για να προκριθεί στην επόμενη φάση του Europa League. Και φέτος ο Παναθηναϊκός έχασε από κάτι απίθανους Βίκινγκς που έκαναν τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία τους.

Και ακολούθησαν κάτι απίθανες αποφάσεις τύπου Τερίμ, που τον έχει ξεπεράσει το ποδόσφαιρο και Αλόνσο, που έταζε κάθε μήνα πως θα δούμε τον πραγματικό Παναθηναϊκό τον επόμενο μήνα, αλλά τελικά δεν προλάβαμε! Και εκείνη η ομάδα που είχε φτιάξει ο Γιοβάνοβιτς και έκλεισε την ψαλίδα από τους μείον είκοσι βαθμούς στους... μηδέν, που καταλάβαινες ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο πρωτάθλημα, που έγινε ξανά ένα με τον κόσμο της, 1,5 χρόνο μετά σκύβει το κεφάλι και λέει «φτου κι απ' την αρχή».

Με μαθηματική ακρίβεια ο Παναθηναϊκός απώλεσε και πάλι το πλεονέκτημα του να νιώθει και το πιο σημαντικό να τον νιώθουν οι αντίπαλοι ως άξιο ανταγωνιστή του πρωταθλήματος. Από το -2 με τον Γιοβάνοβιτς το 2023 (δε λαμβάνω υπόψη το τελευταίο ματς με τον Αρη), πήγε στο μείον οχτώ από την κορυφή το 2024 και στο μείον 16 (!) το 2025. Ναι τόσο έγραψε το... κοντέρ από τον πρώτο Ολυμπιακό στη φετινή βαθμολογία μετά την ήττα της Κυριακής. Ολυμπιακός 75, Παναθηναϊκός 59.

Ιδανική αυτοχειρία για μια ομάδα που είχε βρει τον δρόμο της, αποφάσισε μόνη της να τα διαλύσει όλα, ξεκίνησε πάλι απ' την αρχή και ένας θεός ξέρει πότε θα βρεθεί σε σημείο να κλείσει και πάλι την ψαλίδα. Με τα χρόνια να περνάνε και να γράφουν πια «15» χωρίς πρωτάθλημα. Τα περισσότερα στην ιστορία του συλλόγου, τα πιο πέτρινα που έχει ζήσει ποτέ από το 1908.