Ας μιλήσουμε για τον Ναν…

Ο αγώνας στη Μαδρίτη είχε ολοκληρωθεί και η αποστολή του Παναθηναϊκού επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα. Τα μπαγκάζια, που είχαν ταξιδέψει στο Παρίσι λίγες ημέρες πριν, γεμάτα ανασφάλεια, αυτοαμφιβολία και κάπου εκεί, ανάμεσα, κρυμμένο λίγο φόβο, στο retour κουβαλούσαν μπόλικη αυτοποίθηση και πίστη. Ο ερχομός του εμιγκρέ στις Ασίες και τα Πόρτα Ρίκα, με τα ράστα, είχε επαναφέρει χαμόγελα.

Μετά την απογείωση, κάποια βλέμματα επικεντρώθηκαν στον Κέντρικ Ναν.  Το αποτέλεσμα της διαβολοβδομάδας, με νίκες σε Παρίσι και Μαδρίτη, θα περίμενε κανείς ότι θα τον έβρισκαν σε κατάσταση ραστώνης. 

«I got it»

Δεν είχε περάσει πολλή ώρα από τη στιγμή που το αεροσκάφος εγκατέλειψε το έδαφος, και ο MVP της προηγούμενης σεζόν, ήταν ήδη μπροστά σε μία οθόνη. Αναλύοντας τις φάσεις του αγώνα που μόλις είχε τελειώσει. Όχι αυτές όπου λειτούργησε σωστά. Αλλά άκουγε παρατηρήσεις για αυτές που θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα.

Μόνος του το ζήτησε. 

Η αντίδραση του, σε κάθε σχόλιο, ήταν ένα ειλικρινές συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού. «I got it» έλεγε συνεχώς, σχεδόν απελευθερωτικά, σαν να είχε ήδη αποτυπωμένη την ακατέργαστη πληροφορία στο μυαλό του και απλά χρειαζόταν βοήθεια να την αποκωδικοποιήσει. 

Εκείνα τα δύο παιχνίδια ήταν ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός διαφορετικού εαυτού της ομάδας που ο Κέντρικ Ναν ηγείται. Ο τύπος με τα Ράστα, την απύθμενη ενέργεια και την εμπειρία σούπερ σταρ, ο Κένεθ Φαρίντ, είχε, μόνο σε τέσσερις μέρες, αλλάξει ολόκληρη την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων και του παρκέ, ταυτόχρονα όμως, ο Παναθηναϊκός φαινόταν ότι είχε βρει οριστική και πειστική απάντηση στο ερώτημα πως θα συνυπάρξουν δύο ball hogs τύποι στο ίδιο σχήμα. 

«Αποδοχή»!

Ο Σορτς είχε κάνει το δικό του αγωνιστικό ξέσπασμα. Ο Παναθηναϊκός παίζει και διαφορετικά και σπουδαία. Ο Αταμάν μίλησε για την ειλικρινή συζήτηση που είχε μαζί του. Μία συζήτηση μεταξύ δύο ενηλίκων όπου οι δικαιολογίες και τα «Ναι, αλλά» δεν έχουν καμία θέση. 

Ο Τι Τζέι Σορτς επιβεβαίωσε… 

Η εικόνα του Παναθηναϊκού επιβεβαίωσε και τους δύο. 

Ο κόουτς Αταμάν εξυμνήθηκε. Δικαίως. Και ο παίκτης το ίδιο. 

Ωστόσο, σε ένα ομαδικό περιβάλλον, οι ρόλοι είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Σε ένα γήπεδο μπάσκετ το πιο δύσκολο δεν είναι να χωρέσουν πέντε αθλητές, αλλά να στριμωχτούν ή ακόμα καλύτερη να συμβιώσουν προσωπικότητες και ό,τι περισσότερο μπορεί αυτές να απαιτούν. 

Την ίδια στιγμή που ο Τι Τζέι Σορτς έκανε το δικό του step up, ήταν απαραίτητο κάποιος να κάνει step back. 

Κι αυτός ήταν ο Κέντρικ Ναν… Οσο κι αν μοιάζει υποχρεωτικό, όσο κι αν, για την ομαλή λειτουργία της ομάδας, εντάσσεται στις επαγγελματικές δεσμεύσεις ενός παίκτη, αν έχουμε στοιχειώδη συναισθηματική ευφυία, οφείλουμε όχι μόνο να το αναγνωρίσουμε, αλλά να το επαινέσουμε. 

Ο Κέντρικ Ναν είναι μία πολύ σύνθετη προσωπικότητα. Με βαθιά ριζωμένη αυτοπεποίθηση, που θα διεκδικήσει ζωηρά ό,τι θεωρεί πως του ανήκει (πέρσι ο τίτλος του MVP), που θα λυσσάξει να επιβεβαιώσει την προσωπική διάκριση ακόμα και με μη συμβατό τρόπο (πέρσι στο τελείωμα τη σεζόν). 

Ο Ναν όμως, και για αυτό υποκλίνονται άπαντες, στο περιβάλλον του Παναθηναϊκού, θέλει να κερδίζει. Με αυτόν ή χωρίς αυτόν στο θρόνο του ηγέτη. 

Το γεγονός ότι στα τελευταία τρία παιχνίδια, ο Αμερικάνος, αποδέχτηκε να αλλάξει ρόλο, να αφήσει χώρο στον άνθρωπο που πέρσι ένιωθε την ανάσα του για τον τίτλο του MVP να ανθίσει, να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του, δεν πρέπει να θεωρείται ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο. 

Δεν είναι σημαντικό ότι το κάνει. Το πιο σημαντικό στην περίπτωσή του είναι το «Αποδέχομαι»! Ο Ναν αποδέχτηκε πως για να νικήσει η ομάδα με το υπάρχον ρόστερ ο ίδιος πρέπει να συμβιβαστεί. Ή να εξελιχθεί. Να λοιπόν, που για μια φορά οι λέξεις συμβιβασμός κι εξέλιξη έχουν ακριβώς την ίδια σημασία. 

Το σπουδαίο fight forward του Κέντρικ Ναν

Η απόλυτη επιβεβαίωση έρχεται μέσα από την εικόνα… Από τη γλώσσα του σώματος, από την παρατήρηση των εκφράσεών του. Ο Κέντρικ Ναν αποδέχτηκε ότι για να νικήσει ο Παναθηναϊκός, ο ίδιος θα έπρεπε να κάνει χώρο… Χωρίς να επηρεαστεί ο ρόλος του. Δεν είναι απλό. Το έκανε όμως. Κι όπως λέει ο ίδιος… «Θελω να αφήσω το παιχνίδι να έρθει σε εμένα και όχι να πηγαίνω εγώ στο παιχνίδι».

Δεν θα τα καταφέρνει πάντα. Εξάλλου, πρώτα βγαίνει η ψυχή ενός ανθρώπου και μετά το χούι του. Επί παραδείγματι, εναντίον της Ντουμπάϊ, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός ξανασυνάντησε τον Κεντρικ Ναν προ Παρισιού. Το γεγονός ότι ο Σορτς έπαιξε μόλις 17 λεπτά έχει σημασία βέβαια. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ναν επανήλθε στην επικαιροποιημένη εκδοχή του εαυτού του. 

Όταν ένας παίκτης που αισθάνεται ηγέτης αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αφήσει χώρο, υπάρχουν δύο επιλογές…

Να κάνει fight back, να αμυνθεί, να πολεμήσει, να τσακωθεί για να διατηρήσει τα κεκτημένα του. 

Η δεύτερη επιλογή είναι:

Να κάνει fight forward, όπως σοφά είπε ο Ολα Ομπισάνια στη σειρά Τεντ Λάσο…

Να παλέψει με τον σωστό τρόπο, κάνοντας βήματα εξέλιξης και προόδου. Για τον εαυτό του και το σύνολο. Αυτό έκανε και ο Κέντρικ Ναν…

Η απόδειξη των αριθμών… Δύο γίγαντες που μοιράζονται τα πάντα

Πριν τον αγώνα στο Παρίσι, στις 9 πρώτες αγωνιστικές:

- Ο Κέντρικ Ναν είχε κατά μέσο όρο 18.9 κατοχές και 18.2 πόντους. 

Το ίδιο διάστημα…

- Ο Τι Τζέι Σορτς είχε 7.1 κατοχές και 6.1 πόντους ανά παιχνίδι…

Η διαφορά είναι τεράστια…

Αν μελετήσουμε όμως τους αριθμούς των δύο παικτών στα τελευταία τρία ματς (συμπεριλαμβανομένης της αναμέτρηση με το Ντουμπάϊ)

- Ο Κέντρικ Ναν, σε τρία ματς, έχει 12.7 κατοχές και 49 πόντους

Ενώ…

- Ο Τι Τζέι Σορτς, στα ίδια τρία ματς, έχει 11.3 κατοχές και 39 πόντους!

Σχεδόν όλες οι κατοχές, και των δύο παικτών, είναι στο μισό γήπεδο. 

Τα νούμερα, σε συνδυασμό με τη γλώσσα του σώματος, τα χαμόγελα, τη διάθεση, τη θετικότητα που βγάζει ο Ναν σε κάθε κίνηση του, αποδεικνύουν (εν πολλοίς) των γραφομένων το αληθές. 

Ο Παναθηναϊκός δεν τρέχει

Κι αν κάποιος, έχοντας παρασυρθεί από το γενικότερο προφίλ του Σορτς και τη φήμη που τον ακολουθούσε μέχρι φέτος, υποθέσει ότι ο πρώην παίκτης της Παρί, έχει περισσότερες κατοχές γιατί ο Παναθηναϊκός τρέχει περισσότερο, τα νούμερα θα συντρίψουν αυτή τη λογική. 

Στα τρία ματς, από το Παρίσι και μετά, σύμφωνα με την πιο ανεπτυγμένη πλατφόρμα ανάλυσης των αγώνων και των προηγμένων στατιστικών, ο Τι Τζέι Σορτς, δεν έχει ούτε μία κατοχή σε transition παιχνίδι. 

Ούτε μία!

Όλες οι κατοχές του είναι σε set καταστάσεις. Εκεί δηλαδή όπου μέχρι πέρσι ο Ναν ήταν ο κυρίαρχος του ευρωπαϊκού μπασκετικού σύμπαντος. 

Ένα στοιχείο το οποίο μάλιστα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι ο ρυθμός. Σε αυτά τα τρία ματς, ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο δεν παίζει σε υψηλότερο τέμπο, αλλά σύμφωνα με την πλατφόρμα που χρησιμοποιεί την πιο ασφαλή μέθοδο για τα metrics του Pace, το 3stepsbasketball, οι πράσινοι παίζουν με 3 κατοχές λιγότερες, σε σχέση με τα πρώτα 9 ματς. Το μέγεθος της διαφοράς θα γίνει πιο αντιληπτό έτσι: Πέρσι, στην Ευρωλίγκα, η ομάδα που έπαιζε με τον πιο ξέφρενο ρυθμό, από την πιο αργή της Λίγκας, ήταν διαφορά κάτι λιγότερο από 7 κατοχές. 

Άρα, ο Παναθηναϊκός, στην εποχή τη εμφάνισης του Σορτς, όχι μόνο δεν παίζει πιο γρήγορα, αλλά δρα με (πολύ) λιγότερες κατοχές. Κι όμως είναι σούπερ αποτελεσματικός. 

Το πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ

Κι έρχεται η στιγμή να υπογραμμίσουμε μία αδυναμία των πράσινων, που μπορεί να παίζουν με στάτους τρανού διεκδικητή του τίτλου πια, αλλά έχει κάτι πολύ σημαντικό να λύσει: Το πρόβλημα των αμυντικών ριμπάουντ!

Πριν την άφιξη του Κένεθ Φαρίντ:

• Ο Παναθηναϊκός έπαιρνε το 66% των διεκδικούμενων ριμπάουντ στη ρακέτα του… Ποσοστό που τον κατάτασσε ως την 5η χειρότερη ομάδα τη Ευρωλίγκας στη συγκεκριμένη κατηγορία. 

Μετά την άφιξη του Κένεθ Φαρίντ: 

• Ο Παναθηναϊκός παίρνει ακόμα λιγότερα ριμπάουντ (το 63.3% των διεκδικούμενων)

Αποτέλεσμα: Με ή χωρίς Φαρίντ, η ομάδα του Παναθηναϊκού είναι πολύ κακή στο αμυντικό ριμπάουντ.. Και χωρίς εύκολο αμυντικό ριμπάουντ, τρανζίσιον παιχνίδι είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει. 

Μιλώντας όμως για τον Φαρίντ, είναι σχεδόν αποκλειστικά δική του προσφορά το γεγονός ότι στα τελευταία 3 ματς οι πράσινοι σουτάρουν με 41.6% στα τρίποντα, ενώ στα πρώτα 9 ματς είχε το πενιχρό 31%. 

Δε σκοράρει ο ίδιος φυσικά, αλλά ο τρόπος που κινείται μετά το pιck n roll, και η αναγκαστική προσαρμογή των αντιπάλων, έχει κάνει τη δουλειά των χειριστών και των εκτελεστών πιο εύκολη.