Αυτή η Εθνική αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία για το ποδόσφαιρο της χώρας

Ο τρόπος παιχνιδιού αυτής της Εθνικής ομάδας... τρομάζει. Και μπορεί να τρομάξει στο μέλλον όχι μόνο ομάδες σαν τη Σλοβακία, πουδέχτηκε τέσσερα και θα μπορούσε να δεχτεί κι άλλα, όχι σαν τη Βουλγαρία που θα αντιμετωπίσουμε σε νέο φιλικό την Τρίτη, αλλά πολύ μεγαλύτερες ομάδες. Όπως, για παράδειγμα, η Δανία που θα αποτελέσει τον μεγάλο μας αντίπαλο στον όμιλο των προκριματικών για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 που είναι και ο μεγάλος στόχος της ομάδας του Ιβάν.

Είναι αλήθεια πως οι 76 μέρες που περιμέναμε από εκείνη την απίστευτη ποδοσφαιρική παράσταση που είχαμε δει - και χαζέψει - στη Σκωτία, ήταν πολλές μέχρι να δούμε και πάλι την Ελλάδα να αγωνίζεται. Ήταν μεγάλη η λαχτάρα και του κόσμου της Κρήτης που πήγε στο Παγκρήτιο για να δει τα τρομερά μωρά του Γιοβάνοβιτς. Περισσότεροι από 20.000 θεατές, ένα Σαββατόβραδο με ζέστη, επέλεξαν Ελλάδα αντί για ένα ποτό. Δεν το μετάνιωσαν.

Πάνω από 25 τελικές, τέσσερα γκολ, ωραίο ποδόσφαιρο κατά διαστήματα, τρομερή ατομική ποιότητα από μια Ελλάδα που όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο καλύτερη θα γίνεται. Ο τρόπος με τον οποίο η Εθνική έκλεβε την μπάλα στο ύψος της μεσαίας γραμμής και έβγαζε κόντρα επιθέσεις με Τζόλη, Κωνσταντέλια και Καρέτσα ήταν απολαυστικός. Είχαμε πει μετά τη Σκωτία πως τόση ποιότητα μαζεμένη δεν έχουμε δει ξανά στην ιστορία της Εθνικής ομάδας. Αρκούσε η τόλμη από τον πάγκο, η τόλμη να πέσουν όλοι οι πιτσιρικάδες μαζί στο γήπεδο. Να μην το φοβηθεί ο Γιοβάνοβιτς και να το κάνει πράξη. Το έκανε και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμα και καλύτερο, γιατί αυτοί οι παίκτες και ο κορμός της ομάδας θα βρίσκονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους. Θα μαθαίνει ο ένας τον άλλον.

Ουσιαστικά θα αποτελέσει μια ομάδα που θα «μεγαλώσουν» όλοι μαζί. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και κυριολεκτικά. Απέναντι στη Σλοβακία και πάλι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν πολύ χαμηλός. Εφτά παίκτες κάτω των 23 ετών από τους πρώτους έντεκα που μπήκαν στο γήπεδο. Η Ελλάδα είχε όρεξη για ποδόσφαιρο, παρ' όλο που παίζει σε μια εποχή μάλλον... άχαρη για τους ποδοσφαιριστές. Εν καιρώ διακοπών, λίγο μετά το τέλος της χρονιάς και λίγο πριν από το ξεκίνημα της προετοιμασίας. Ήταν δημιουργική, ήταν γρήγορη, ήταν κατά πολύ ανώτερη από τον αντίπαλο, με πολλές φάσεις.

Το κυριότερο; Είναι αυτό που είπε ο Βαγγέλης Παυλίδης. «Δεν ξεχωρίζουμε φιλικά από επίσημα. Θέλουμε να είμαστε εδώ, να αγωνιζόμαστε και να βοηθάμε την Εθνική ομάδα». Είναι κι αυτό που είπε ο Μανδάς. «Δεν ανυπομονούμε για τις διακοπές, αλλά για το ματς που έχουμε την Τρίτη με τη Βουλγαρία». Αυτή η παρέα, που θέλει να παίζει όλο και περισσότερο μαζί, που δεν ξεχωρίζει φιλικά από επίσημα, που παίζει τόσο επιθετικό ποδόσφαιρο όσο αρέσει στους παίκτες του, είναι μια ομάδα που μπορεί να φέρει πολλές επιτυχίες στο μέλλον. Στο άμεσο μέλλον.

Ο Γιοβάνοβιτς βρήκε τον τρόπο να αλλάξει το τσιπάκι, κατάλαβε πως οι παίκτες που έχει μπορούν να παίξουν ένα φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο και αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από το περιβόητο «τσούκου, τσούκου ball», σε ένα παιχνίδι που μοιάζει περισσότερο με... jogo bonito. Αν εκτός από το θέαμα, συνεχίσει να έχει και ουσία, θα το ευχαριστιούνται οι ίδιοι, θα το ευχαριστιόμαστε κι εμείς. Και όλοι μαζί θα πανηγυρίσουμε τις επιτυχίες που δεδομένα θα έρθουν...