«Δεν κερδίσαμε κάτι», είπε αυτός, που έχει κερδίσει τα πάντα, από το τίποτα

Σ’ αυτά τα 16 χρόνια που έχουν περάσει χωρίς μετάλλιο για την Εθνική, κάποιες φορές είχαμε παρουσιάσει καλές ομάδες. Κάποιες άλλες, όχι και τόσο. Και κάποιες φορές, λίγες, είχαμε παρουσιάσει πολύ καλές ομάδες. Ο στόχος, όμως, δεν είχε επιτευχθεί. Ούτε και φέτος έχει επιτευχθεί. Ακόμα. Φέτος, όμως, ξεπεράστηκε ένας σκόπελος που μας βύθιζε για χρόνια: σπάσαμε την κατάρα της οχτάδας. Όπως είπε, όμως, και ο Σπανούλης, αυτό σημαίνει πολλά και τίποτα.

Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά φέτος, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Κι αυτή δεν είναι ο Γιάννης μέσα στο παρκέ. Γιάννη μέσα στο παρκέ είχαμε και παλαιότερα. Και μια χαρά dominant ήταν και τότε. Ναι, προφανώς, ο Σπανούλης και οι συνεργάτες του έχουν βρει φέτος τον τρόπο να ξεκλειδώσουν την επίθεσή μας, με τους κατάλληλους συμπαίκτες και τα κατάλληλα σχήματα. Δεν είναι, όμως, αυτό. Τα σουτ άλλοτε μπαίνουν κι άλλοτε όχι. Με την Ισπανία μπήκαν, με το Ισραήλ όχι. Με την Λιθουανία δεν μπήκαν όλα, μπήκαν όμως όσα αρκούσαν. Το αγωνιστικό πλάνο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν είναι όμως αυτό καθαυτό που μας έφερε στην τετράδα. 

It’s the eyes, chico! The eyes, they never lie!

Η σχέση Σπανούλη - Γιάννη είναι η λαϊκή ρήση «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» προσωποποιημένη σε δύο σούπερ σταρ. Θέλετε να το πείτε «Mamba Mentality»; Πείτε το «Mamba Mentality». Εγώ θα μείνω στην ελληνική παροιμία.

Το κλίμα της Εθνικής δεν είναι απλά καλό. Ναι, είναι παρέα. Ο Καλαϊτζάκης χαρακτήρισε την ομάδα «οικογένεια». Είναι, δεν το αμφισβητεί κανείς. Αλλά δεν είναι μια παρέα, μια οικογένεια, που περνάει καλά και χαίρεται. Δεν είναι μια ομάδα που είναι εδώ για να τιμήσει απλά τα χρώματα, το εθνόσημο και ό,τι έρθει. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό και φαίνεται. Η Εθνική Ελλάδας σε αυτό το τουρνουά είναι σε αποστολή. Αν θα αποδειχθεί mission impossible, θα το δούμε το βράδυ της Παρασκευής και μακάρι το βράδυ της Κυριακής. Αλλά, είναι σε αποστολή. Συγκεκριμένη. 

Ο στόχος της ομάδας δεν ήταν η τετράδα. Δεν το είπαν ποτέ και δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η διοργάνωση. Αλλά το ακούς σε αυτά που δεν λένε. Το βλέπεις στα μάτια που δεν σε κοιτούν. Το αισθάνεσαι στην γλώσσα του ταλαιπωρημένου σώματος που δεν λυγά.

Ο Γιάννης δεν έχει πει κουβέντα σε αυτό το τουρνουά. Ο Σπανούλης μιλάει γιατί είναι υποχρεωμένος. Στοιχηματίζω ό,τι θέλετε, πως αν είχε επιλογή, δεν θα μιλούσε ούτε κι αυτός. Οι υπόλοιποι διεθνείς είναι φειδωλοί. Και όλοι, όταν μιλούν, λένε το ίδιο τροπάριο. Από την Κύπρο, από την προηγούμενη μέρα της πρεμιέρας, οι δηλώσεις ήταν οι εξής: «Κοιτάμε την επόμενη ημέρα, τον επόμενο αντίπαλο. Δεν ξέρουμε τι γίνεται στους άλλους ομίλους, δεν μας ενδιαφέρει με ποιον θα παίξουμε. Την επόμενη προπόνηση, τον επόμενο αγώνα». Θυμίζει έντονα τις δηλώσεις του Παναγιώτη Γιαννάκη, όταν ήταν αυτός στον πάγκο της Εθνικής, που έλεγε «Κοιτάμε μόνο την επόμενη κατοχή. Δεν έχει σημασία αν κάνουμε λάθος, το ξεχνάμε και συγκεντρωνόμαστε στην επόμενη κατοχή». Ο Σπανούλης είχε προπονητή τον Γιαννάκη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

«Δεν κερδίσαμε κάτι»

Αυτό είπε ο Γιάννης στους συμπαίκτες του, στο κέντρο του γηπέδου, μετά τη νίκη επί της Λιθουανίας. Νομίζετε, ότι νοιάζει τον Γιάννη, αν σπάσαμε την κατάρα των προημιτελικών; Νομίζετε, ότι αν χάσουμε από την Τουρκία την Παρασκευή, ο Γιάννης ή ο Σπανούλης ή ο Παπανικολάου ή ο Σλούκας ή όποιος άλλος μέσα στην ομάδα, θα είναι ευχαριστημένοι, επειδή θα διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο;

Δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Το μετάλλιο δεν τους λέει κάτι, αν δεν έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το mindset του Γιάννη. Αυτό ήταν σε όλη του τη ζωή. Αυτό είναι το mindstate του Σπανούλη. Αυτό ήταν σε όλη του τη ζωή. Και αναφέρομαι τόσο πολύ σε αυτούς τους δύο, γιατί αυτοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι έχουν μάθει να αγωνίζονται. Έτσι έχουν μάθει να ζουν. Βάζοντας στόχους και κάνοντας τα πάντα για να τους πετύχουν. Με όποιο κόστος. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Ο Σπανούλης οδηγεί έξω από τις γραμμές. Ο Γιάννης οδηγεί μέσα από τις γραμμές. Ο Παπανικολάου και ο Σλούκας οδηγούν με την εμπειρία τους και τη γνώση ότι αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία. Οι υπόλοιποι είναι εκεί κι ακολουθούν. Με εμπιστοσύνη και πίστη. Αυτά τα δύο κερδίζονται, δεν υπάρχουν a priori. Το ότι έχουμε τον καλύτερο παίκτη του κόσμου αυτή τη στιγμή, δεν θα αρκούσε από μόνο του, αν αυτός ο παίκτης δεν ήταν τόσο στοχοπροσηλωμένος. 

Στο μυαλό του Γιάννη, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ, θα τον εξυψώσει εκεί που ξέρει ότι είναι ήδη, αλλά ίσως όχι δικαιολογημένα. Όχι δικαιολογημένα, κατά τη δική του κρίση. Ο Γιάννης θέλει το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ γιατί όταν ήταν πιτσιρίκι, είδε τον Σπανούλη να το σηκώνει στο Βελιγράδι. Γιατί μεγάλωνε στην Ελλάδα και ήθελε να γίνει μπασκετμπολίστας κι ένιωθε ότι για να πετύχεις ως μπασκετμπολίστας στην Ελλάδα, πρέπει να κερδίσεις κάτι με την Εθνική Ελλάδας. 

Αυτός που κέρδισε τα πάντα, από το τίποτα

Όταν δεν έχεις να χάσεις κάτι, λένε ότι όλα είναι πιο εύκολα, γιατί μπορείς να κοιτάς μόνο προς τα πάνω. Όχι. Δεν είναι ποτέ εύκολο. Από αυτά που έχει καταφέρει ο Γιάννης στη ζωή του, τίποτα, μα τίποτα, δεν ήταν εύκολο. Όλα έγιναν με τον δυσκολότερο τρόπο. Έτσι έχει μάθει, λοιπόν, να λειτουργεί. Με γνώμονα ότι για να πετύχεις, θα υποφέρεις. Για να κερδίσεις, θα χάσεις. 

Ο Γιάννης έχει χάσει με την Εθνική ομάδα. Πολλές φορές. Δεν το είδε ποτέ ως μια αποτυχία. Γιατί στο λεξιλόγιο του δεν υπάρχει η λέξη αποτυχία. Δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της. Όλες αυτές οι ήττες, ήταν ένα βήμα ακόμα προς τον στόχο του. Η επόμενη κατοχή, η επόμενη ημέρα, ο επόμενος αντίπαλος. Εδώ συναντιώνται τα λόγια του Γιαννάκη. Τα λόγια του Σπανούλη. Ο τέντζερης και το καπάκι. Η Mamba Mentality.

Ο στόχος της Εθνικής είναι ο στόχος του Γιάννη. Ο στόχος του Σπανούλη είναι ο στόχος του Γιάννη. Και ο στόχος είναι ένας. «One more». Όχι «Two more». Ένα, το επόμενο. Και μετά, το επόμενο μετά απ’ αυτό. Και μετά, μπορεί να χαμογελάσει. Γιατί μέχρι στιγμής, δεν τον έχουμε δει να χαμογελάει μέσα στο παρκέ. Γιατί δεν έχει πετύχει τον στόχο του. Γιατί «δεν έχει κερδίσει κάτι». Αυτός που έχει κερδίσει τα πάντα από το τίποτα.