Διεκδικητής λόγω εικόνας, όχι λόγω μπάτζετ

Ο δείκτης της διαφοράς ανέβαινε με ταχύτητα time lapse. Οταν κλείδωσε πάνω από τους 20 πόντους, στο ΟΑΚΑ είχε ήδη στηθεί πρώιμο παναθηναϊκόγεννιάτικο πάρτι από τον κόσμο, αλλά σε μία γωνιά του, το κλίμα ήταν αντίστροφο.

Ο τηλεοπτικός φακός συνέλαβε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε ένα καρέ, με ένα ανατριχιαστικό βλέμμα στο κενό. Μαρμαρωμένος, αυτοτιμωρούμενος να μην γυρίσει το βλέμμα του από τη Μέδουσα που υπέκυπτε.

Η διαφορά ολοένα και ανέβαινε. Σε κάθε αλλαγή που έκανε, ο Ζοτς στεκόταν στην άκρη του πάγκου, δίνοντας σε κάθε έναν από τους παίκτες που αποχωρούσαν το χέρι του. Σαν σε μία λιτανεία απόγνωσης, όπου δεν υπάρχουν θύτες και θύματα.

Ούτε νεύρα, ούτε φωνές. Μόνο μία στωική αποδοχή ανημποριάς, και μάλιστα στο ίδιο σπίτι που επί 13 χρόνια ο Ζέλικο ένιωθε και το μετέδιδε ότι Impossible is Nothing.

Αυτή η εικόνα δύσκολα φεύγει από το μυαλό.

Λίγο αργότερα, στη συνέντευξη Τύπου, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του, ομολογούσε ότι “Δεν ξέρω (πως μπορεί να αναποδογυρίσει την κατάσταση στην Παρτίζαν).

Πέρασαν μόνο ελάχιστες ημέρες από τότε που ο θρυλικός Ετορε Μεσίνα με μία σελίδα χαρτί, γεμάτη συναισθήματα και λαβωμένη ψυχή, αλλά χωρίς πρόσωπο και ήχο, ανακοίνωσε την παραίτηση του από το Μιλάνο, ο κορυφαίος των κορυφαίων όλων των εποχών, ο μεγαλύτερος και πιο σεβαστός αντίπαλος του Εκτωρα, διανύει την πιο έντονη περίοδο αμφισβήτησης της καριέρας του.

Ανατριχιαστικό timing…

Τα τεκταινόμενα στην Παρτίζαν ουδόλως επηρέασαν τον Παναθηναϊκό, και του οπαδούς του όμως, που στο ΟΑΚΑ διαπίστωναν (και για αυτό γιόρταζαν παναθηναϊκούγεννα) ότι οι θρίαμβοι στα τρία προηγούμενα ματς, δεν ήταν μία guest star εμφάνιση ενός διαφορετικού εαυτού, αλλά η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΠαναθηναΪκού της φετινής σεζόν. Παρά τις απουσίες του.

Το γεγονός ότι η Παρτίζαν είναι παντελώς αδύναμη να αμυνθεί στη δεύτερη ζώνη όπου όλες ο διαβάσεις είναι αφύλακτες αν υποχωρήσει το πρώτο φαινομενικό κι ανίσχυρο τείχος, η επιλογή του Ζοτς να αναθέσει το μαρκάρισμα του Ναν στον Ντουέιν Γουάσινγκτον που έχει αμυντική αλλεργία και τα 0/13 τρίποντα των Σέρβων μετά το αρχικό 4/7, ήταν βούτυρο στο ψωμί του Παναθηναϊκού. Μίας ομάδας, που έχει πνευματική συνοχή μεταξύ των παικτών της και επιδίδεται από το πρώτο λεπτό σε έναν υπομονετικό σαφάρι μέχρι να ρίξει το θήραμά της στο πάτωμα. Η στο glass floor.

Ο Αταμάν, είδε για ακόμα μία φορά, όπως συμβαίνει σε κάθε ματς, τον Τι Τζέι Σορτς να γίνεται επιθετικός προορισμός των αντιπάλων με direct παιχνίδκ πάνω του και χρειάστηκε μόνο 6 λεπτά για να κάνει τον νεύμα στον Κώστα Σλούκα.

Κι αυτός συνεχίζοντας από εκεί που είχε σταματήσει στα προηγούμενα ματς, ύψωσε τον Παναθηναϊκό σε ένα άλλο επίπεδο. Η άμυνα της Παρτίζαν αποδείχτηκε (εκ νέου) ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που χρειαζόταν μόνο ένα βλέμμα (και μία πάσα) του αρχηγού, για να καταρρεύσει.

Ο Κένεθ Φαρίντ είναι ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται πρώτος απ’όλους και επωφελείται από. την μαεστρία του κάπτεν.
Ο Εγκίν Αταμάν φαίνεται ότι δε θα σταματήσει ποτέ να αναφέρεται στον Μάνιμαλ με τα εγκωμιαστικά λόγια που έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα. Αναγνωρίζει ότι η δική του έλευση έβαλε την ομάδα στη σωστή ράγα. Το κομμάτι που έλειπε από το παζλ.

Όταν δε, ο Αταμάν αντιλήφθηκε ότι η hedge out άμυνα δεν ήταν αποτελεσματική και αποφάσισε, ελάχιστα πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου να επιλέξει τις αλλαγές σε όλα τα σκριν, ο Παναθηναϊκός έγινε ρουκέτα. Σε αυτή την απόφαση εν πολλοίς οφείλεται στο ισοτορικό για την Ευρωλίγκα 25-0 στην τρίτη περίοδο. Κάπως έτσι ο πιο ταλαντούχος χαμάλης του Παναθηναϊκού, ο Χουάντσο Ερνάνγκόμεζ συνέλλεξε 15 ριμπάουντ και η Παρτίζαν έχασε τα αυγά και τα πασχάλια.

Στο ίδιο σημείο, όπου ο Κέντρικ Ναν έδινε το προσωπικό επιθετικό ρεσιτάλ του και ο Παναθηναϊκός, με τον Ρόγκα να προσθέτει 13, έμοιαζε με ύμνο στους ψυχαναγκαστικούς, όλα τα κουτάκια ήταν τέλεια τοποθετημένα στη θέση τους, η Παρτίζαν έπαιρνε το ένα μαρκαρισμένο τρίποντο μετά το άλλο.

Στο προηγούμενο σημείωμα ανέφερα ότι μετά την έλευση του Φαρίντ ο Παναθηναϊκός είχε χάσει 3% της δύναμης του στα αμυντικά ριμπάουντ (εξασφαλίζοντας 3% λιγότερα από αυτά που διεκδικούνται στη ρακέτα του), αλλά χρειάστηκε μόνο ένα παιχνίδι για να ανέβει από το περίπου 63, στο 67%.

Οι πράσινοι, εναντίον της Παρτίζαν, πήραν τα 31 από τα 35(!!!) ριμπάουντ που διεκδικηθήκαν στην ρακέτα τους, κάτι που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ώστε οι πράσινοι να κυριαρχήσουν…

Καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας πως εξελιχθεί αυτή στατιστική κατηγορία για την ομάδα του Αταμάν στα επόμενα ματς.

Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός παίζει στους τελευταίους 4 αγώνες ως διεκδικητής, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο που όχι άδικα τον εκτινάσσουν στην κορυφή της λίστας των φαβορί για ένα λαμπρό φινάλε.

Όχι λόγω της χρηματιστηριακής αξίας του ρόστερ του, αλλά αποκλειστικά και μόνο λόγω του προσώπου που παρουσιάζει.

Σημείωση: Δυστυχώς, κόουτς Ομπράντοβιτς, όλοι ξέρουμε, αλλά…

«Μέχρι τώρα, ήξερα ότι η δουλειά κάνει τις ομάδες. Πλέον με τόσες λίγες ευκαιρίες για προπόνηση, δεν ξέρω», είπε μέσες άκρες ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά τη λήξη του αγώνα στο ερώτημα για όσα πρέπει να συμβούν προκειμένου να αλλάξει δέρμα η Παρτίζαν.

Είναι μέγιστων διαστάσεων ανοησία να ισχυριστεί κάποιος ότι το μπάσκετ έχει ξεπεράσει τον Ομπράντοβιτς. Το γεγονός ότι δεν είναι εμμονικός σε κάποιες ιδέες που ήταν αποτελεσματικές μία δεκαετία πριν, αποδεικνύεται κάθε βράδυ.

Το πρόβλημα που πολλοί ονομάζουν, αλλά ουδείς είναι διατεθειμένος να παλέψει για αυτό, είναι ότι οι ομάδες πλέον ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ!

Τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας μέσα σε μία δεκαετία έχουν διπλασιαστεί, τα ταξίδια το ίδιο.

Ξανά και ξανά οι κόουτς διαφόρων ομάδων έχουν παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει χρόνος για προπόνηση. Τι κάνουν όμως για αυτό; Τι έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια για να προστατεύσουν το ιερό κύτταρο της ύπαρξης του, που δεν είναι άλλο από την προπόνηση; Τίποτα! Και το ευρωπαϊκό μπάσκετ χάνει κάθε έννοια ταυτότητας, νέοι παίκτες δε εμφανίζονται πια από παραδοσιακές χώρας, ο χρόνος των u21 παραμένει στο πάτωμα και ο ρόλος των προπονητών συρρικώνεται ολοένα και περισσότερο. Αν αυτό είναι το ευρωπαϊκό μπάσκετ που οραματίζονται όλοι στην Ευρωλίγκα, ας είναι!