Δυο σφιγμένες γαλανόλευκες γροθιές που έκαναν υπομονή 16 χρόνια

2009-2025. 16 ρημάδια χρόνια. Τόση ήταν η απόσταση από την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε στην τετράδα ενός Eurobasket. Στο μεσοδιάστημα υπήρχαν φορές που ξεκινούσαμε με όνειρα και προσδοκίες, με στόχους και φιλοδοξίες, αλλά την ώρα της κρίσης πάντα κάτι συνέβαινε και το όνειρο έμενε στη μέση.

Ο προημιτελικός είχε γίνει ο... κρυπτονίτης μας. Από το 2011 έως και χθες 4 φορές σε αγώνα οκτάδας, με φόντο την τετράδα, ισάριθμες ήττες, ισάριθμοι αποκλεισμοί, ισάριθμες ιστορίες απογοήτευσης. Κάποια στιγμή όλο αυτό έπρεπε να σπάσει.

Το παιχνίδι με τη Λιθουανία ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Η ομάδα του Κουρτινάιτις δεν ήταν φόβητρο, ο τραυματισμός του Γιοκουμπάιτις της στερούσε ίσως την πιο ποιοτική μονάδα στο ρόστερ της και μεγάλο μέρος της δημιουργίας της. Έτσι, χωρίς τον εξαιρετικό πλέι μέικερ, η Εθνική είχε έναν λιγότερο πονοκέφαλο να διαχειριστεί. 

ΟΚ, ο Βελίτσκα για δεύτερο σερί παιχνίδι ήταν εξαιρετικός για την Λιθουανία, αλλά η Εθνική είναι τέτοια, ως ομάδα, που δεν θα μπορούσε να χάσει από αυτόν. Όπως δεν την «πλήγωσαν» οι 24 πόντοι και τα 15 ριμπάουντ του Γιόνας Βαλαντσιούνας. Σε άλλη εποχή ίσως να έκαναν μεγάλη ζημιά, τώρα όμως το πλάνο λειτούργησε και η μεγάλη βραδιά του σπουδαίου Λιθουανού σέντερ έμεινε μόνο για τα στατιστικά.

Το βράδυ είναι σπουδαίο για την Εθνική. Μια βραδιά που την άξιζε, να πανηγυρίσει, να το χαρεί με την ψυχή της. Έφτασε στους 4 του Eurobasket 2025 σε ένα καλοκαίρι που ήταν μέσα στην γκρίνια, την μουρμούρα και την αμφισβήτηση. Με τους «ειδικούς» των social media να μετράνε το πόσο φιλική ή μη ήταν η σφαλιάρα του Γιάννη στον Λαρεντζάκη, το πόσο θα επηρεάσει τα αποδυτήρια η επιστολή των παικτών του Παναθηναϊκού και άλλα τέτοια. Η απάντηση δόθηκε την ώρα που έπρεπε από εκείνους που έπρεπε.

Η Εθνική έχει και πάλι στεγανά. Αυτά που την είχαν οδηγήσει στις επιτυχίες του 2005, του 2006, του 2009 είναι και πάλι εδώ. Από τον άνθρωπο που ήξερε πολύ καλά τον τρόπο για να τα χτίσει όλα αυτά. Ο Βασίλης Σπανούλης έβαλε τη σφραγίδα και την υπογραφή του.

Οι γροθιές πλέον σφίγγουν από χαρά, για πανηγυρισμό, για μια πολύ ωραία στιγμή. Όχι για κάποιο αποκλεισμό, κάποια στεναχώρια. Κάτι που μας είχε λείψει. Για την ακρίβεια, 16 χρόνια.

16 ρημάδια χρόνια. Κύλησε ο καιρός και φτάσαμε εδώ. Και την Παρασκευή θα νιώσουμε ξανά πως είναι να αγαπάς την Εθνική ομάδα και να της δίνεις όλη σου τη θετική ενέργεια. Σε κάθε επίθεση, σε κάθε άμυνα. Στο δρόμο που χάραξε για να γίνει «επίσημη αγαπημένη». Αυτά που ζούσαμε από παιδιά, που μας είχαν λείψει τα τελευταία χρόνια, πλέον θα τα ζούμε μπροστά στα μάτια μας στην Xiaomi Arena, την Παρασκευή.

Δεν αργεί η Παρασκευή...

ΥΓ. Ο Κουρτινάιτις κατάλαβε πως όταν τα βάζεις με τον οργισμένο Έλληνα δεν έχεις καμία τύχη...