Ένας μόνιμα θλιβερός Παναθηναϊκός, «πνιγμένος» σε λάθη βγαλμένα απ’ το... Δελφινάριο

Θα το ξεκινήσω λίγο... cult, για να πηγαίνει το κείμενο ασορτί με την άμυνα του Παναθηναϊκού... Σαν την αγανάκτηση που έβγαζε εκείνος ο τύπος στην Αργεντινή που είχε γίνει viral με τις «φονικές» ατάκες του, όταν ένας παίκτης της αγαπημένης του ομάδας του είχε χάσει γκολ ολομόναχος απ’ το ένα μέτρο.

Μην ψάχνουμε να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις, ήταν πολύ βαρύ κι ασήκωτο αυτό που κατάφερε να «ζήσει» ο Παναθηναϊκός απ’ τον «αιώνιο» αντίπαλό του, στέφοντάς τον και τυπικά... πρωταθλητή μετά απ’ αυτό το εφιαλτικό 4-2 στο Φάληρο.

Είσαι λοιπόν ο Ρουί Βιτόρια κι έχεις μπροστά σου 17 μέρες απ’ το τελευταίο επίσημο παιχνίδι σου μέχρι την εκκίνηση των playoffs. Φτιάχνεις ένα αγωνιστικό πλάνο -καλό ή... κακό, ουσιαστικά δεν το μάθαμε ποτέ, αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό μ’ αυτό το 3-4-1-2- και στο 47ο δευτερόλεπτο (!) έρχεται ο τερματοφύλακάς σου και σε «καταδικάζει», με ένα λάθος βγαλμένο απ’ τις... σχολικές αλάνες. Πάνε... περίπατο και τα πλάνα και τα «αεροπλάνα».

Στη δεύτερη φορά που ο «αιώνιος» αντίπαλός σου κλέβει την μπάλα ψηλά, ο Αράο πάει... περπατώντας να κόψει τον Τσικίνιο που έρχεται με τα... χίλια, ο Πορτογάλος τον εκθέτει ανεπανόρθωτα με «ποδιά» κάτω απ' τον Βραζιλιάνο, κάνει το 2-0 και το ματς αρχίζει να μυρίζει βραδιά... ΑΕΚ.

Το μαζεύεις λίγο, πας στο 2-1 με ένα ωραίο και «κανονικό» σε δημιουργία απ’ την αρχή ως το τέλος γκολ του Μλαντένοβιτς, λες «...πάμε να δούμε, έχει ένα ημίχρονο ακόμα».

Ξεκινάει το δεύτερο μέρος και πάλι στην πρώτη ευκαιρία του αντιπάλου, ο Γεντβάι διώχνει λες και η μπάλα είχε...ηλεκτρισμό και στην εξέλιξη της φάσης «χάνει» και τον Γιάρεμτσουκ, ο οποίος... πλασάρει με το κεφάλι κι ο Ντραγκόφσκι που έχει φύγει ήδη με ένα πρώτο βήμα προς την άλλη πλευρά, πάει να επανέλθει και μοιάζει σαν να έχει πάθει... λουμπάγκο.

Είναι ξεκάθαρο πια απ’ τις Σέρρες κι έπειτα η πνευματική κατάσταση του Πολωνού είναι σε κάκιστο επίπεδο κι έχει πατηθεί το κουμπί του «...ότι πάει μέσα "γράφει"».

Μειώνεις ξανά στο γκολ στο 75’ με το πέναλτι του Ιωαννίδη (που δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να μπει σε «κοκορομαχία» με τον Ροντινέι, διότι δεν θα έτρωγε μετά την αποβολή) και στην πρώτη στατική φάση που κερδίζει ο Ολυμπιακός μετά το 3-2, «τρως» άλλο ένα αστείο γκολ διότι ουδείς έχει πάρει χαμπάρι τον Κωστούλα που έχει χωθεί ανάμεσα σε όλους τους αμυνόμενους κι ο Ντραγκόφσκι απλώς... κοιτάζει ξανά, λες κι απαγορεύεται να βγει για να διώξει με γροθιές και να τους πάρει όλους μαζί του.

Λες και τα έχει γράψει ο... Σεφερλής

Η άμυνα του Παναθηναϊκού έχει γίνει πλέον... ανέκδοτο. «Σκληρή» η λέξη, αλλά συγνώμη κιόλας ακόμη πιο σκληρό είναι αυτό που ζουν εδώ και καιρό όλοι οι φίλοι των «πράσινων», βλέποντας το «τριφύλλι» να «πνίγεται« διαρκώς μέσα από δικά του ατομικά λάθη, που μοιάζουν κάθε φορά λες και τα έχει γράψει ο... Σεφερλής για παράσταση στο Δελφινάριο.

Το γαρ το πολύ της επαναλήψεως καταντάει πια κάτι... άλλο. Διότι ο Παναθηναϊκός έχει καταντήσει πια μια ομάδα που μπαίνει στους αγώνες (πόσω μάλλον σε ντέρμπι) με νοοτροπία... βιτάμ και επιτρέπει στους πάντες να σκοράρουν απέναντί της με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο.

Εδώ είναι η ευθύνη του Ρουί Βιτόρια

Κι εδώ έρχεται η ευθύνη του προπονητή, διότι αυτό το διαρκές deja vu των θλιβερών εκκινήσεων του Παναθηναϊκού στους αγώνες ακουμπάει πρώτα και πάνω απ’ όλους τον ίδιο τον Ρουί Βιτόρια.

Δεν τους έχει «πείσει»; Δεν μπορεί να κάνει τους παίκτες του να αισθανθούν το μέγεθος και τη σημασία των στιγμών; Δεν μπορεί να ξεριζώσει τη νοοτροπία που κουβαλούν ορισμένοι που παίζουν σαν να φωνάζουν από χιλιόμετρα πως «δεν... έγινε μωρέ και τίποτα, χάσουμε κερδίσουμε»;

Κάτι δεν κάνει καλά κι ο Πορτογάλος. Κι ότι κι αν φτιάχνει ή προσπαθεί να δημιουργήσει στο κομμάτι της τακτικής σε κάθε ματς, αν δεν φτιάξει/αλλάξει πρώτα απ’ όλα το μυαλό των ποδοσφαιριστών του, θα οδηγεί μονίμως σε μία «τρύπα» στο νερό.

Να αποφασίσει με ποιους θα πορευτεί

Αυτό το ντέρμπι άφησε πολύ μεγάλο τραύμα» στον Παναθηναϊκό. Κι ας είναι ελάχιστοι εκείνοι που «νιώθουν». Έχουν μπροστά τους 5 παιχνίδια για να το «μαζέψουν» όλο αυτό όσο γίνεται, όμως απ’ τη Δευτέρα (31/3) κιόλας ο Βιτόρια πρέπει να καθίσει και να αποφασίσει πρώτα ο ίδιος, με ποιους θα πορευτεί. Χωρίς «ναι μεν, αλλά...»

Για παράδειγμα ο Αράο, με την «αδιάφορη» εικόνα που εμφανίζει εδώ κι ένα δίμηνο, δεν υπάρχει λόγος να ξαναπαίξει ως το φινάλε.

Ναι, οκέι το... εμπεδώσαμε, φεύγει... Πολύ καλός παίκτης για ενάμιση χρόνο, όμως απ’ την στιγμή που δεν τα «βρήκε» με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού (δικαίως) διότι αξιώνει στα 33 του τριετές με 1,6 εκατ. ευρώ (κι ενώ παίρνει 1,3 εκατ.), πάτησε κι αυτός το... κουμπί της «αδιαφορίας» και δείχνει λες και παίζει πλέον κάποιος «άλλος». Και δεν είναι βεβαίως μόνο ο Βραζιλιάνος. Είναι κι άλλοι στην ομάδα...

Να μην... τορπιλιστεί (και) το καλοκαίρι

Έχει μείνει ένας μήνας και κάτι. Κι όσοι «νιώθουν» θα πρέπει να βγουν μπροστά στη διεκδίκηση έστω της 2ης θέσης, για να μην... τορπιλιστεί το επόμενο καλοκαίρι. Όλα τα άλλα για την ώρα περισσεύουν και δεν έχουν σημασία...

Υ.Γ.: Συγνώμη, αλλά θέλει να έχεις «αυγά» για να θυσιάσεις εν γνώσει σου τη δεύτερη κίτρινη κάρτα και την αποβολή σου (χωρίς να είσαι διαθέσιμος για το επόμενο ματς με την ΑΕΚ) για να γλιτώσεις την ομάδα σου από ένα ιστορικό διασυρμό κι από ένα πέμπτο γκολ στις καθυστερήσεις που θα γραφόταν στα... βιβλία. Κι ο Ιωαννίδης ότι κι αν λένε οι διάφοροι καλοθελητές και «αυγά» έχει και «νιώθει».

Στη φάση του 55’ πάντως έπρεπε να «δει» τον Μλαντένοβιτς που ήταν μόνος για να μειώσει σε 3-2 και να μην πάει στην εκτέλεση από τόσο δύσκολη γωνία.

Υ.Γ.:1: Ναι, η σκαριά του Πιρόλα στο 4’ πάνω στον Γεντβάι είναι αποβολή. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι στο 4ο, στο 14ο ή στο 94ο λεπτό. Είναι αποβολή διότι κρατάει προτεταμένο το πόδι του και βάζει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του αντιπάλου. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια θα μου πει κανείς, μετά ειδικά από ένα τέτοιο βράδυ.

Αλλά έτσι είναι... Όταν στο πρώτο ματς Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ έρχεται και σε παίζει ο κορυφαίος Μαρτσίνιακ και κάνει ρεσιτάλ, η ΚΕΔ σε clasico στο Φάληρο φέρνει κάποιον... Ομπρένοβιτς απ’ τη Σλοβενία. Που στη ρεβάνς με τη Βίκινγκουρ δεν είχε «δει» (ή δεν ήθελε να... δει) το χέρι του στόπερ, όντας στα δύο μέτρα μακριά...