Έτσι έζησα το απόλυτο ντέρμπι Παρτίζαν - Ερυθρός Αστέρας χωρίς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς

The Eternal Derby, το λένε και όχι άδικα. Το Παρτίζαν - Ερυθρός Αστέρας (ή το αντίθετο) είναι το απόλυτο ευρωπαϊκό ντέρμπι. Θα ήθελα πολύ να πω πως το ντέρμπι αιωνίων ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό το ξεπερνά αλλά η ατμόσφαιρα στην Μπεογκράτσκα Αρένα ήταν όχι απλά «καυτή», αλλά το απόλυτο μπασκετικό χάος που κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να ζήσει. 

Μία πόλη - δύο ομάδες, μόνο το μπάσκετ

Για τους ανθρώπους του Βελιγραδίου όταν πλησιάζει το σερβικό ντέρμπι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο το ντέρμπι. Τα γύρω καφέ γεμίζουν από νωρίς, οι οπαδοί παίρνουν θέση στην κερκίδα τουλάχιστον 1,5 ώρα νωρίτερα δίνοντας παλμό ακόμα και αν στο παρκέ δεν υπάρχουν ούτε καν οι φροντιστές. Κοιτάς από εδώ, κοιτάς από εκεί και γνωρίζεις πως με όποιον και αν ανταλλάξεις κάποια κουβέντα θα είναι απόλυτα μπασκετική και ποιοτική.

Ασπρόμαυρα κασκόλ παντού (μιας και γηπεδούχος ήταν η Παρτίζαν), συνθήματα στους δρόμους και μία πόλη που κινείται μόνο σε ρυθμούς μπάσκετ και για μία ημέρα ζει για αυτό το ματς. 

Ομπράντοβιτς απών αλλά πάντα παρών

Το πρώτο λοιπόν ντέρμπι χωρίς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και αν στο ματς με αντίπαλο την Μπάγερν η αίσθηση ότι ο Ζοτς ήταν παντού, μετά και από όσα είχαν προηγηθεί ήταν έντονη, δεν ίσχυε το ίδιο και στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα. Ναι, η αύρα του ήταν εκεί (έχει άλλωστε και δική του θέση στα courtseats στην οποία δεν κάθεται κανείς, με τους οπαδούς να δείχνουν έτσι την αγάπη και τον σεβασμό τους) αλλά δεν ήταν το ίδιο όπως κόντρα στους Βαυαρούς.

Το παιχνίδι με την Μπάγερν ήταν και λίγο ένας τρόπος διαμαρτυρίας, διαδήλωσης αν θέλετε. Αυτό το ντέρμπι ήταν ένα ματς που με ή χωρίς τον Ζέλικο έπρεπε να κερδιθεί με κάθε τρόπο. Και έγινε! Τα «Ομπράντοβιτς Ζέλικο» ακούστηκαν προφανώς όπως και οι αποδοκιμασίες στον Όστογια Μιγιαϊλοβιτς, ο οποίος ούτε αυτή τη φορά έδωσε το παρών.

Πανό με την φιγούρα του Ζέλικο λιγότερα από την προηγούμενη φορά, αλλά πάντα εκεί.  Όλα γενικά σε αρκετά πιο διακριτικό βαθμό λες και η «τρέλα» για την παραίτηση του Ομπράντοβιτς αρχίζει να σβήνει... Προφανώς οι φίλαθλοι της Παρτιζάν δεν ξεχνούν τι έχει γίνει και θα έκαναν τα πάντα για να έρθει πίσω ο Σέρβος προπονητής αλλά όπως είπε και ο Στέρλινγκ Μπράουν στο Αthletiko «η ζωή συνεχίζεται».

Το απόλυτο χάος και η αίσθηση της λύτρωσης

Αυτά τα ματς δεν μπορείς να τα δεις ήρεμος. Πρέπει να έχεις εξοπλιστεί με γερά πνευμόνια για να βγει η φωνή (και να αντέξεις το τσιγάρο στο γήπεδο) και έχοντας κάνει εξετάσεις νωρίτερα. Οι Σέρβοι το ζουν! Όχι ότι οι Έλληνες δεν το ζουν αλλά στα ντέρμπι του Βελιγραδίου τα ντεσιμπέλ είναι ακόμα πιο υψηλά. 

Η ανατροπή γίνεται, οι παίκτες τρελαίνονται ο κόσμος μπαίνει στο παρκέ νιώθοντας την απόλυτη λύτρωση...

Και η μεγαλύτερη διαφορα; Το γεγονός πως υπάρχουν οπαδοί και των δύο ομάδων. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχαν 100 ή 200 οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα αλλά γεμάτοι 1000 που στήριζαν με τη φωνή τους την ομάδα, με τα πειράγματα απέναντι στους γηπεδούχους να υπάρχουν σε κόσμιο βαθμό (προφανώς θα υπήρχαν υβριστικά συνθήματα απλά δεν γνωρίζω σερβικά). Να και κάτι που δεν βλέπουμε στην Ελλάδα γιατί δεν είμαστε ακόμα εκεί...

Εκεί που οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να δουλέψουν

Το πως έχουμε στο μυαλό μας οι Έλληνες δημοσιογράφοι τα ντέρμπι, βάσει όσων ξέρουμε από τα ντέρμπι αιωνίων είναι εντελώς διαφορετικό από το πως πραγματικά ζουν αυτά τα ματς στο Βελιγράδι για την Παρτίζαν και τον Ερυθρό Αστέρα οι Σέρβοι δημοσιογράφοι. Αρχικά λίγοι πραγματικά δουλεύουν...

Ο χώρος των δημοσιογραφικών ναι μεν είναι αρκετά μεγάλος αλλά ο χώρος που πραγματικά μπορείς να κάτσει ένας δημοσιογράφος με το λάπτοπ του να δουλέψει (καλή ώρα αυτό που επιχείρησα να κάνω εγώ), είναι ελάχιστος και πιασμένος από τα μεγάλα σερβικά σάιτ που πιάνουν 3-4 θέσεις περιμένοντας τους...δικούς τους. 

Κάθισα λοιπόν και είδα με κλειστό λάπτοπ ένα τέτοιο ματς ως φίλαθλος με δεκάδες οπαδούς μπροστά μου να κάθονται στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς όρθιοι και τον χώρο κίνησης να είναι απειροελάχιστος. Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες, ή δημοσιογράφους στα ντέρμπι. Ας μην σχολιάσω το πόσο μη αποδεκτοί και θεμιτοί είναι οι δημοσιογράφοι για τους οπαδούς...

Σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζεται ως εμπειρία ζωής. Ντέρμπι από τα καλά, τα hardcore μπασκετικά ματς της Ευρώπης.