Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι του Αρη και του Χιμένεθ

Εχω την εντύπωση ότι αν πριν από δέκα μέρες ρωτούσες την πλειοψηφία των φίλων του Αρη αν πίστευε ότι στο φινάλε αυτής της διαβολοβδομάδας, την πρώτη με νέο προπονητή στον πάγκο και με τρία σερί παιχνίδια μακριά από το Κλεάνθης Βικελίδης, η ομάδα τους θα έκανε το τρία στα τρία, ακόμη και οι φύσει πιο αισιόδοξοι, δύσκολα θα απαντούσαν θετικά. Οχι γιατί οι αντίπαλοι που αντιμετώπισε ο Αρης του Μανόλο Χιμένεθ ήταν φόβητρο, αλλά ήταν τέτοιο το κλίμα αλλά και οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί που δεν σε προδιέθεταν για κάτι τέτοιο. 

Και εξηγώ. Με σημαντικές απουσίες βασικών παικτών που στερούν από τον προπονητή λύσεις, ειδικά από τη μέση και μπροστά (Πέρεθ, Αλφαρέλα, Δώνη, Γιένσεν, Καντεβέρε). Με την αναγκαστική ενίοτε χρησιμοποίηση κάποιων που ήταν με το ένα πόδι εκτός ομάδας (Ρόουζ, Σίστο) και κάποιων άλλων που έπαιζαν ελάχιστα, όπως ο Ντουντού και ο λυτρωτής χθες Μισεχόι (αμφότεροι σκόραραν). Και φυσικά χωρίς καθόλου χρόνο για ουσιαστικές παρεμβάσεις από τον νέο προπονητή, όταν τα παιχνίδια είναι ανά τρεις μέρες. 

Για όλους αυτούς τους λόγους το 3Χ3 του Αρη με Ατρόμητο, Παναιτωλικό (στο κύπελλο) και Κηφισιά, που προερχόταν μάλιστα από σπουδαία νίκη επί του Παναθηναικού, έχει διπλή αξία και ανάγνωση. Καταρχάς διορθώνει κατά πολύ τη βαθμολογική θέση του Αρη, που σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις… σβήνοντας για τα καλά την ήττα από τον Παναιτωλικό. Βελτιώνει το κλίμα στο εσωτερικό της ομάδας. Γεμίζει αυτοπεποίθηση το γκρουπ και φυσικά δίνει τον χρόνο στον προπονητή να δουλεύει με λιγότερη πίεση, ώστε κάποια στιγμή η ομάδα του να παίξει και καλύτερα. 

Η αλήθεια είναι ότι ούτε κόντρα στην Κηφισιά ο Αρης… έθελξε με την απόδοσή του. Ναι μεν κέρδισε στο τέλος με το χρυσό γκολ του Μισεχόι, αλλά εμφάνισε και πάλι αγωνιστικά θεματάκια και αδυναμίες που χρήζουν βελτίωσης. Χθες όχι τόσο ομαδικά, αλλά κυρίως ατομικά, που ευτυχώς δεν τα πλήρωσε, όπως τις δυο πολύ κακές αμυντικές συμπεριφορές του Πέδρο Αλβαρο, μια στην αρχή (τον έσωσε το VAR ορθά) και μια στο τέλος, αναγκάζοντας τον Χιμένεθ να φτάσει στο σημείο να τον αποσύρει στο 95΄. Η την επιπολαιότητα ενός έμπειρου παίκτη όπως είναι ο Τεχέρο στο τέλος, με κάποια αχρείαστα φάουλ και ένα σουτ από τα 70 μέτρα, τη στιγμή που όφειλε να ροκανίσει το χρόνο. Η την κακή αντίδραση στις στατικές φάσεις. Δουλειά για το σπίτι για τον Ανδαλουσιανό τεχνικό.

Ή τα σοβαρά λάθη του διαιτητή Γιουματζίδη, που μας ξύπνησε μνήνες του παρελθόντος, όταν χωρίς την πολύτιμη βοήθεια και τη σωστή- για να τα λέμε όλα-χρήση του VAR, σήμερα θα έπρεπε να του είχαν πάρει τη σφυρίχτρα γιατί θα τα ειχε κάνει μαντάρα. Δυο φορές ο Κουμπαράκης τον έσωσε, μαζί και τα προσχήματα, σε φάσεις μάλιστα τόσο ξεκάθαρες που το χέρι του Τετέι για παράδειγμα το είδε μέχρι και ο Χιμένεθ που ήταν στην άλλη πλευρά και όχι ο διαιτητής που ήταν μπροστά. Ο Αρης έχει δίκιο να φωνάζει και για το χέρι στο 60’  στη φάση με τον Ράτσιτς αλλά εδώ ευθύνη έχει και ο Κουμπαράκης που αυτή τη φορά δεν τον φώναξε. Για να μην αναφέρουμε τα διπλάσια φάουλ που δόθηκαν σε μια ομάδα που είχε πάνω από 70% κατοχή. Πολύ σπουδαίο να ξεπερνάς και το διαιτητικό μπλόκο…

Είναι φανερό ότι στην παρούσα φάση για τον Χιμένεθ σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα. Η ουσία. Η σκοπιμότητα. Η προσπάθεια να μακιγιάρει τις αδυναμίες του γκρουπ (απουσιάζει η ατομική ενέργεια πχ), μέχρι αφενός να το μάθει καλύτερα και αφετέρου να επιστρέψουν οι τραυματίες που θα κάνουν το σχήμα πιο ορθολογικό. Εμένα προσωπικά, αν και έχω απαιτήσεις, τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν με ενδιαφέρει η εικόνα που βγάζει το γκρουπ στο χορτάρι. Κρατάω ότι σε ένα ακόμη παιχνίδι και μιλάω κυρίως σε συνθήκες 11 εναντίον 11, ο Αρης δεν απειλήθηκε σοβαρά. Απαιτήσεις θα αρχίσουν να υπάρχουν όταν η ομάδα είναι πλήρης και ο Χιμένεθ δουλέψει στη διακοπή προκειμένου να βελτιώσει το παιχνίδι στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, αλλά καταλήξει και σε ένα βασικό κορμό, περιορίζοντας το ροτέισον.