Για τον Κίναν…
Είναι πολλά τα γιατί που δεν έχουν καμία απάντηση. Και η ζωή παρουσιάζεται πολύ σκληρή, αδιάφορη να δώσει εξηγήσεις. Όλα τα γιατί μένουν αναπάντητα. Ακόμα και η επιστήμη, πολλές φορές, είναι αδύνατον να προσπεράσει, ή έστω να προσπαθήσει να ερμηνεύσει την κακοδαιμονία.
Ο Κίναν Έβανς έκανε ό,τι μπορούσε καλύτερο τους τελευταίους 17 μήνες για να μην επιτρέψει στο κακό του ριζικό να τον λυγίσει ολοκληρωτικά. Ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός το ίδιο. Τώρα απαιτείται ακόμα μία πολύ μεγάλη μάχη. Διαρκής και με επιπλέον ψυχολογικό φορτίο. Πως μπορεί να βρει τη δύναμη ένα παιδί, που από τα 27 μέχρι τα 29, στα καλύτερά του χρόνια, βίωσε τους δύο χειρότερους τραυματισμούς και τώρα ήρθε και ο τρίτος, εξίσου οδυνηρός;
«Κουράγιο, θα επιστρέψεις καλύτερος», φωνάζουμε όλοι μας, αλλά μα την αλήθεια πόση ψυχική και πνευματική δύναμη απαιτείται να έχει αυτό το παιδί για να προσπαθήσει ξανά από την αρχή; Για τρίτη φορά… Στα 29 χρόνια του πια! Aπό το σοκαριστικό και σπαραξικάρδιο «Νο Way» και μετά μέχρι και την επίσημη ανακοίνωση των κακών μαντάτων, δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ.
Τις αντιδράσεις του κόσμου, που μόλις δύο λεπτά είχε σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει που επέστρεψε σε αγώνα Ευρωλίγκας έπειτα από σχεδόν 600 ημέρες. Την κραυγαλέα σιωπή που ανατρίχιασε στο ΣΕΦ από έναν κόσμο που ήταν αδύνατον να πιστέψει…
Τη ζωγραφισμένη θλίψη στα πρόσωπα των συμπαικτών του αντιπάλων ακόμα και των φιλάθλων της Ζάλγκιρις.
Δεν υπάρχει κανείς αθλητής που να αξίζει κάτι τέτοιο σε ολόκληρο τον κόσμο, έγραψε ο Γιάννης Ψαράκης στο twitter και πόσο δίκιο είχε. Σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός, από το πρώτο δευτερόλεπτο πάτησε στο παρκέ με το μαχαίρι στα χέρια, κατέληξε να το κερδίσει με το νυστέρι στα πόδια. Του Κίναν. Και ποιος ασχολείται μετά με νίκες, τακτικές, και ατομικές διακρίσεις; Αλήθεια έχουν καμία σημασία;
Την ώρα που έβλεπα το ματς, σκέφτηκα ότι θα ήταν γενναίο από τους παίκτες των δύο ομάδων να πουν… «Έως εδώ. Δεν παίζουμε άλλο. Για τον Κίναν». Όλοι γνώριζαν τον Γολγοθά του τα τελευταία 2.5, ή σχεδόν τρία χρόνια. Δυστυχώς, ή ευτυχώς όμως, στη ζωή, που συνεχίζεται αναίσθητα και ακαριαία, που δεν σου αφήνει χρόνο για οδυρμό, τα πάντα έχουν σημασία, ακόμα και στις πιο ανυπόφορες στιγμές, όπως αυτή του τραυματισμού του Κίναν Έβανς.
Ο απαρηγόρητος Γιώργος Μπαρτζώκας, ο άνθρωπος που έβαλε πλάτη στον Έβανς όσο ελάχιστοι προπονητές σε ολόκληρο τον κόσμο, το παραδέχτηκε κυνικά… «Η ζωή συνεχίζεται». Οι φίλαθλοι είναι συντετριμμένοι, όλων των ομάδων, σε όλη την Ευρώπη, ο οπαδοί του Ολυμπιακού συγκλονισμένοι. Αλλά στο τέλος κάθε κουβέντας, υπάρχει το ανθρώπινο… «Και τώρα τι κάνουμε;». Σε ένα μήνα ο Έβανς θα είναι σε στάδιο αποθεραπείας και ο Ολυμπιακός θα διεκδικεί τη χρονιά του στην Ευρωλίγκα, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το μοιρολόι για την καταραμένη στιγμή και από τις δύο πλευρές, δυστυχώς δεν οφελεί. Πουθενά.
Ο Ολυμπιακός θα βγει στην αγορά και ο Έβανς, με όση δύναμη ψυχής του έχει απομείνει, μέχρι να σκάψει πιο βαθιά και να βρει τα αποθέματα που έχει κάθε άνθρωπος όταν θέλει πραγματικά, θα τραβάει στον δικό του ανήφορο. Πραγματικά θέλω να πιστεύω ότι αυτή η σχέση αγάπης και σεβασμού του Ολυμπιακού με τον Έβανς δεν τελείωσε το βράδι της Τρίτης 12 Νοεμβρίου 2025. Αλλά και πάλι… Η ζωή συνεχίζεται. Με καταιγισμούς ρυθμούς.
Σε ένα από τα πιο απαιτητικά παιχνίδια εντός έδρας, ο Ολυμπιακός, κόντρα σε μία ομάδα που ξέρει να παίζει αληθινά σπουδαία άμυνα σκόραρε 95, δέχθηκε μόνο 78 και το πιο σημαντικό είναι ότι από το πρώτο λεπτό είχε το σωστό mindset.
Τα 25(!!!) χαμένα αμυντικά ριμπάουντ δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά, αλλά η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν έχασε ποτέ τον έλεγχο. Μόνο για μικρό διάστημα στο ξεκίνημα της 2ης περιόδου όταν άπαντες έδειχναν να είναι πετρωμένοι από τον τραυματισμό του Κίναν Έβανς. Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά το γεγονός ότι οι ερυθρόλευκοι στάθηκαν στα πόδια τους και διατήρησαν τον έλεγχο στο συγκεκριμένο παιχνίδι μετά την νέα κατάρα που χτύπησε τον συμπαίκτη τους, είναι σπουδαίο. Ίσως να σκέφτονταν ότι έπαιζαν και για αυτόν. Που περίμενε τόσο καιρό και με τόση ανυπομονησία την επιστροφή του. Αυτή που διήρκησε μόλις 121 δευτερόλεπτα.
Το σημάδι στην άμυνα του Φρανσίσκο στο λόου ποστ, είτε αυτός μάρκαρε τον Ντόρσεϊ, είτε τον Γουόρντ.
Η σούπερ πίεση που του άσκησε στην άμυνα ο Τόμας Γουόκαπ με αποτέλεσμα να τον βάλει απ΄νωρίς σε μία διαδικασία να σκέφτεται, άρα να μην παίζει (όπως θα μπορούσε).
Ο οίστρος του Τάιλερ Ντόρσεϊ, που κουβαλούσε καντάρια αυτοπεποίθησης και μία σοβαρότητα η οποία φάνηκε στον τρόπο που ως δημιουργός αναζητούσε τα μις ματς των συμπαικτών του.
Ο Νικόλα Μιλουτίνοφ που παντρεύει τη σπιρτάδα του μυαλού του με την αλύγιστη μαχητικότητά του…
Οι αλλαγές στις συνεργασίες που ενέπλεκαν τον παίκτη ο οποίος μάρκαρε τον χειριστή και τον “4” του Ολυμπιακού είτε ήταν ο Βεζένκοφ, είτε ο Πίτερς.
Η αποφασιστικότητα στην πίεση πάνω στη μπάλα, αλλά και μακριά από αυτή, η οποία αποτυπώνεται στον τρόπο που κυνηγούσε μανιωδώς ο Εβάν Φουρνιέ τους προσωπικούς αντιπάλους του για να χαλάσει το flow της επίθεσης της Ζαλγκίρις.
Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους ώστε ο Ολυμπιακός να κάνει ίσως την πιο ολοκληρωμένη εμφάνιση του φέτος. Και πόσο κρίμα αλήθεια, μία τέτοια εμφάνιση να μην έχει τελικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
Πόσο κρίμα γαμώτο…
Την ίδια στιγμή, βέβαια υπάρχουν και οι σκιές… Σκιές που προέρχονται από α 25 επιθετικά ριμπάουντ της Ζάλγκρις, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν σε σετ επιθέσεις της και σε ματς απ (κι όχι μις ματς) καταστάσεις…
Και τα τρίποντα των Λιθουανών… Εκ των οποίων τα 2/3 ήταν εντελώς ξεμαρκάριστα…
Όλα αυτά όμως θα τα βρει η υπηρεσία.
Έτσι κι αλλιώς, το Μιλάνο, δεν μπορεί να περιμένει και ο Ολυμπιακός το επισκέπτεται σε μία στιγμή που το μομέντουμ ευνοεί τους Ιταλούς.
Σημείωση: Ο Ολυμπιακός έχει αντιμετωπίσει με τεράστια ενσυναίσθηση την υπόθεση του Κίναν Έβανς όλους τους προηγούμενους μήνες. Ως φίλαθλος που πει σε αυτή τη χώρα, και ως μέλος της ευρύτερης οικογένειας του μπάσκετ, που πόνεσε πάρα πολύ το βράδυ της Τετάρτης, θα ήμουν βαθιά ευγνώμων στη διοίκηση του Ολυμπιακού αν αποφάσιζε να δείξει την εμπιστοσύνη και τη στήριξη της στον Κίναν Έβανς, μέχρι να επιστρέψει. Αν το επιτρέπει ο προϋπολογισμός. Μάλλον, έχουμε ανάγκη να δούμε τον Κίναν Έβανς να χαμογελάει και να νιώσει πως ούτε τώρα θα του γυρίσει κανείς την πλάτη. Και να ξαναπεί το «Νο Way» αλλά αυτή τη φορά έκπληκτος, χαμογελαστός και συγκινημένος.
