H τέχνη της καθυστέρησης…

Αν ήταν τόσο εύκολο μία ομάδα, με συγκεκριμένη τακτική, όσο ευφάνταστη ή όχι κι αν είναι, να εξελιχθεί σε κατ’επανάληψη δαίμονα του Ολυμπιακού, θα το έκαναν όλοι… Και δε συμβαίνει αυτό. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Απαιτείται φυσικά και αμυντική αθλητική ικανότητα, πειθαρχία και αφοσίωση ώστε να επιτευχθεί ο πλήρης έλεγχος του ρυθμού και να περιοριστεί κάθε έννοια transition παιχνιδιού.

Είναι επίσης κρίσιμο να υπογραμμιστεί για να μην εξάγονται λανθασμένα συμπεράσματα, ότι ο κόουτς του Ολυμπιακού γνωρίζει ότι απέναντι στη Μονακό, έχει αδυναμία… Το γνώριζε πριν την αντιμετωπίσει επί Βασίλη Σπανούλη για πρώτη φορά, από τότε που ηττήθηκε στον ημιτελικό του Βερολίνου από τη Ρεάλ το 2024. Για αυτό αποκτήθηκε ο Κίναν Έβανς.

Τα ερωτήματα θα επιβιώνουν κάθε μέρα και μετά από κάθε παιχνίδι στο οποίο ο Ολυμπιακός θα παίζει χωρίς τον παίκτη, που ταξίδεψε στον Πειραιά, για να φέρει τη μεγάλη αλλαγή και να ενισχύσει το πρόγραμμα του Γιώργου Μπαρτζώκα, που όπως έλεγε και ο Ηλίας Παπαθεοδώρου στην Euroleague Night, έχει τεράστιο impact στο Ευρωπαίκό μπάσκετ.

Τι συμβαίνει όμως, με την Μονακό και γιατί ο Ολυμπιακός διαρκώς εγκλωβίζεται στην άμυνα του Βασίλη Σπανούλη. Χιλιοειπωμένο είναι, και πολύ γρήγορα μία υπενθύμιση: Η Μονακό, με το προσωπικό που έχει, επιβάλει στον Ολυμπιακό να βγει από τον εαυτό του, να παίξει διαφορετικά από αυτό που τον έχει καθιερώσει, και να βρει λύσεις από το άτομο, όχι την ομαδική λειτουργία. Τον οδηγεί σε ένα παιχνίδι 2 vs 2 με τους υπόλοιπους παίκτες να είναι επικεντρωμένοι στο μαρκάρισμα του παίκτη που έχει χρεωθεί, χωρίς πολλές βοήθειες, παρά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο.

Με αυτόν τον τρόπο, πετυχαίνει το βασικό ζητούμενο: Να απαγορεύσει στον Ολυμπιακό το σήμα κατατεθέν παιχνίδι του όπου κυριαρχεί η πάσα και η κυκλοφορία της μπάλας, και ταυτόχρονα ελέγχει τόσο την off ball κίνηση του Σάσα Βεζένκοφ.

Ο Βούλγαρος φόργουορντ και ο περιορισμός του είναι ο βασικός στόχος του Σπανούλη, αλλά δεν πετυχαίνει μόνο αυτό: Καταφέρνει επίσης με την άμυνα να στερεί από τον Ολυμπιακός κάθε σκέψη για τη δημιουργία spot up σουτ.

Γιατί είναι αυτό σημαντικό: Γιατί το spot up είναι εξαιρετικά δυνατό στοιχείο των πλευρικών παικτών του, όπως ο Φουρνιέ και ο Ντόρσεϊ και ταυτόχρονα είναι μία αμυντική συνθήκη που θα επέτρεπε στον Γουόρντ να δημιουργήσει με την αθλητικότητά του, απέναντι σε close out άμυνες… Τέτοιες άμυνες, στο παιχνίδι της Μονακό δεν είναι πολλές.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η κυριαρχία της τέχνης της καθυστέρησης…

Απέναντι στη Μονακό, σύμφωνα με τη μελέτη των ειδικών πλατφορμών που ασχολούνται εξειδικευμένα με τo σπάσιμο σε κομμάτια των αγώνων μπάσκετ, ο Ολυμπιακός είχε 20 ολόκληρες κατοχές που ολοκληρώθηκαν στα τελευταία 4 δευτερόλεπτα του χρόνου επίθεσης… Δηλαδή, με σχετικό άγχος και πίεση για να βρεθεί έστω μία επιλογή σουτ, καθώς το 24άρι πλησίαζε στην εκπνοή του.

Πάντα σύμφωνα με τα νούμερα που προέρχονται από τις ίδιες πλατφόρμες, στα παιχνίδια που προηγήθηκαν της Μονακό, ο μέσος όρος των επιθέσεων του Ολυμπιακού που εκδηλώνονταν κάτω από τα 4’’, είναι περίπου 11 μέσο όρο. Και όχι, δεν είναι θέμα υπομονής. Είναι κατά βάση αδυναμία για την ομάδα που έχει τη μπάλα να βρει την κατάλληλη επιλογή νωρίτερα και να μην έχει τον βραχνά του τέλους των 24 δευτερολέπτων για να επιτεθεί.

Ο Μονακό λοιπόν, σε 20 ολόκληρες κατοχές, σχεδόν διπλάσιες από τον μέσο όρο του Ολυμπιακού, τον υποχρέωσε να εκτελέσει στο τέλος του χρόνου. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα, που ταυτόχρονα όμως, δείχνει και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι μία ομάδα που παίζει μόνο με ένστικτο, αλλά στηρίζεται σε αρχές, τις οποίες επιχειρεί να τηρήσει no matter what. Αλλά 20 κατοχές στα τελευταία 4’’ είναι πολλές.

Ένας από τους λόγους που γίνεται αυτό είναι:

Η διακοπή στο flow της επίθεσης και την διακοπή του passing game…

Και…

Η απαγόρευση των Catch n’ shot επιθέσεων σε spot up καταστάσεις…

Δηλαδή η οποιαδήποτε δημιουργία που καταλήγει σε μία kick out πάσα και σουτ. Κι αυτό δε συμβαίνει διότι ο εκάστοτε χιεριστής δεν τραβάει βοήθειες πάνω του… Είτε γιατί δεν είναι ιδιίτερα επιθετικός (Γουόκαπ), είτε γιατί η άμυνα επιλέγει να τον αφήνει να παίζει με ντρίμπλα και να δημιουργήσει μόνο για τον εαυτό του (Ντόρσεϊ, Φουρνιέ)…

Πως μεταφράζεται τώρα όλο αυτό σε αριθμούς…

Ας το δούμε…

Κόντρα στη Μονακό, ο Ολυμπιακός είχε 12 καταστάσεις catch n’ shot, τη στιγμή που οι Γάλλοι είχαν 20! Κι αυτό δεν είναι παράλογο, αφού ο Ολυμπακός επιτρέπει ακριβώς αυτό το παιχνίδι.

Από τις 12 κατοχές των ερυθρόλευκων σε catch n’ shot, οι 6 ολοκληρώθηκε με ένα ξεμαρκάριστο σουτ (unguarded) και οι άλλες 6 σε guarded… το πρόβλημα είναι ότι τα unguarded ήταν 2 μαζεμένα σε μία φάση του Φουρνιέ (αστόχησε και στα δύο) και στο τελευταίο του Γουόρντ.

Άρα σύμφωνα πάντως με τις μετρήσεις των ειδικών advanced stats πλατφορμών, στα υπόλοιπα 39 λεπτά, ο Ολυμπιακός έβγαλε μόλις 3 ξεμαρκάριστα σουτ.

Ένα άλλο στοιχείο που αξίζει να υπογραμμιστεί είναι ότι ενώ στο πρώτο ημίχρονο, όπου ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο του ματς, δημιούργησε 9 catch n’ shot… Λίγα μεν, αλλά ταυτόχρονα, πάρα, πάρα πολλά, αν αναλογιστούμε ότι στο 2ο μέρος είχε μόλις 3! Σε δύο φάσεις!

Στα προηγούμενα παιχνίδια, φέτος, ο Ολυμπιακός, σε παρόμοιες καταστάσεις παράγει συνολικά 17 catch n’ shot… Εκ των οποίων τα 9 είναι ξεμαρκάριστα…. Η διαφορά μπορεί να μην φαίνεται μεγάλη, αλλά είναι, ειδικά αν συνδυαστεί με τον αριθμό των επιθέσεων κάτω από τα 4 δευτερόλεπτα.

Ας κάνουμε και μία αναγωγή… Στον περσινό ημιτελικό του Άμπου Νταμπι, ο Ολυμπιακός, που σκόραρε μόλις 68 πόντους, είχε καταφέρει να βγάλει 18 ολόκληρα catch n’ shot… Από αυτά τα 18 όμως, μόλις τα 5 (!!!) ήταν ξεμαρκάριστα! Τα υπόλοιπα ήταν μαρκαρισμένα. Και τα περισσότερα εξ αυτών πολύ στενά μαρκαρισμένα.

Είναι σαφές ότι από τον Ολυμπιακό λείπει ο παίκτης που στα τελευταία δύο λεπτά θα παίξει κάθετα, θα απειλήσει και θα δημιουργήσει. Αυτός που θα προκαλέσει ρήγματα με πολλαπλές απειλές. Λείπει ο Έβανς. Και ολόκληρο ο οργανισμός θα κριθεί, όπως και οι ανάγκες του από τη στιγμή που ο παίκτης ο οποίος έχει στηριχθεί περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη, θα μπει στο παρκέ. Χρόνος για προσαρμογές υπάρχει.