Η ανάσταση της ελπίδας απαιτεί σεβασμό στην επένδυση

Ένα αποκοιμισμένο όνειρο, βαθιά χωνιασμένο σε ανήλιαγες γωνιές, όταν ταρακουνιέται και ξυπνάει… Αυτός είναι ο ορισμός της ελπίδας. Και η ελπίδα είναι ο σύντροφος της δύναμης.

Οι timelines των προφίλ όλων μας στα social media ξεχειλίζουν από αυτή την ελπίδα τις τελευταίες ώρες. Για μία ημέρα που όλες οι δυνάμεις δείχνουν να ενώνονται εις σάρκαν μίαν, για να απελευθερώσουν το όνειρο από τη χειμερία νάρκη.

Πριν συνεχίσω οφείλω μία (εξ)ομολογία. Γεννημένος το 1974, αναμένοντας μπροστά στην ασπρόμαυρη Urania στο δωμάτιο των γονιών, σε ηλικία 13-14 ετών, την μεταμεσονύκτια προβολή σε μαγνητοσκόπηση του θρυλικού αγώνα στην Βαρκελώνη (που αν θυμάμαι καλά προγραμματίστηκε στο …φτερό από την ΕΡΤ), που τα πρώτα σκιρτήματα για το άθλημα που έμελλε να είναι ο έρωτας ζωής, είχαν ως soundtrack το “Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά…”, με την μπασκετική ομάδα του Άρη είναι δύσκολο να είμαι αντικειμενικός.

Το 1986 (νομίζω), ο πατέρας μου σκηνοθετούσε το Άρης - Μακάμπι, στο Αλεξάνδρειο. Αμέσως μετά, ένας θειος, που κατοικούσε στη Θεσσαλονίκη, έπειτα από το γεύμα στον περιστρεφόμενο πύργο, είπε: “Τώρα θα σας πάω εγώ κάπου”. Προορισμός το Ακρόαμα! Αν δεν ξέρεις το Ακρόαμα (που είναι λογικό) γκούγκλαρέ το. Δεν υπάρχει κανένα νυχτερινό μαγαζί ζωντανής μουσικής, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που να έχει συνδεθεί τόσο με τη διαδικασία “εξέγερσης” ενός αθλητικού συνόλου. Πιτσιρίκος ήμουν και δεν έχω ιδέα, ούτε πως, ούτε γιατί, ούτε πότε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν να με πλησιάζει ένας ενήλικας και να μου λέει: “Μπορείς σε παρακαλώ να μου φωνάξεις τον Ρωμανίδη;”. Πλάκα μου κάνεις… Εγώ; Να μιλήσω στον Ρωμανίδη; Πως να το κάνω αυτό; Ξανά… Δε θυμάμαι πως… Το έκανα. Και ο Μιχάλης Ρωμανίδης όντως βγήκε έξω. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν θεότρελο. Παρανοϊκό. Αλλά συνέβη. Όπως συνέβη κι εγώ, σε ηλικία 12-13 ετών να είμαι εκεί. Ήμουν εκεί σε μία από εκείνες τις βραδιές. Εστω κι αν δεν καταλάβαινα τίποτα! Όπως ήμουν εκεί, δια της τηλοψίας ωστόσο, σε όλα όσα ακολούθησαν και έχτισαν αυτό που οι Αρειανοί ονομάζουν “Αυτοκρατορία”.

Πολλά χρόνια αργότερα, με το Παλαιό Φάληρο, έπαιξα εναντίον του Άρη στο κύπελλο. Δύο φορές. Αυτό το συναίσθημα, μπαίνοντας στο Αλεξάνδρειο, να βλέπεις 3-4 χιλιάδες κόσμο, σε παιχνίδι κυπέλλου κόντρα σε ομάδα της Β’ Εθνικής, ή της Α2, ήταν… Θεέ μου! Τέσσερις χιλιάδες κόσμος! Κατακαλόκαιρο1 Για παιχνίδι κυπέλλου με κάτι αγνώστους από μία γειτονιά της Αθήνας; Όχι, δεν ήταν ανατριχίλα. Ήταν κάτι άλλο. Πολύ πιο έντονο. Μα και ταυτόχρονα νοσταλγία, ή μερική λύπη. Γιατί ο Αυτοκράτορας τότε, είχε αρχίσει να διανύει αυτή την πορεία που έμελλε να τον εκθρονίσει.

Κι όμως.. Ο κόσμος ήταν πάντα εκεί. Οι πιο φανατικοί αγνά μπασκετικοί φίλαθλοι/οπαδοί της χώρας για πολλά χρόνια, δεν γύρισαν ποτέ την πλάτη. Το οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα μου προκαλεί αποστροφή. Αλλά αυτοί οι μπαγάσηδες και η ομάδα τους, είναι κάτι άλλο. Βαθιά μπασκετικοί με γνώση και αθλητική μόρφωση. Με άποψη, Τεκμηριωμένη και ολοκληρωμένη.

Ίσως και να μην είμαι αντικειμενικός. Όπως δεν μπορώ να είμαι ούτε με τον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Γενικά για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Η δική μου γενιά χρωστάει τα πάντα στην Εθνική ομάδα και εν συνεχεία σε αυτούς τους δυο αιώνιους της εποχής εκείνης. Στον Νικ, τον Μπάνε, τον Δράκο, τον Πάνυ, τον Φασούλα στον Μπιλ Βέρνερ και τον Γουίλτζερ, ναι σε αυτούς.

Η ελπίδα που ολόγυμνη τριγυρνά στα social media και κατακλύζει τις ψυχές μας είναι ολοζώντανη και πανέμορφη πια. Εχει και σάρκα και οστά. Και δεν στηρίζεται σε αθεμελίωτες μεγαλομανίες. Η 27η Ιουνίου, μπορεί πράγματι να εξελιχθεί σε ιστορική ημέρα για τη διαδρομή του Αυτοκράτορα, που συν τω χρόνω, ξέπεσε… Οι αστραφτεροί μανδύες και οι χιτώνες έγιναν κουρέλια. Βίαια ξεκουμπίστηκε από το θρόνο, Ακόμα όμως, κι όταν λαβωμένος, αποκαμωμένος από τις πληγές σύρθηκε στο διόλου λαμπερό κόκκινο χαλί που οδηγούσε στην έξοδο, χιλιάδες, μα πραγματικά χιλιάδες πιστοί ήταν δίπλα του. Εκεί! Για αυτόν! Άλλοι με χαρακιές στο πρόσωπο από τα δάκρυα. Άλλοι τρέχοντας για να τον υποστηλώσουν, να τον σηκώσουν. Με αξιοπρέπεια. Σε κάθε βήμα του, οι χιλιάδες των πιστών, που δεν αλλαξοπίστησαν της λατρείας που είχαν για αυτόν κάθε άλλο παρά πολεμοχαρή θεό του Πολέμου σε μπασκετική έκδοση, παρίσταντο. Έτοιμοι να κάνουν ό,τι χρειαστεί. Με μοναδική δύναμη την ελπίδα τους.

Η ελπίδα σήμερα ξαναβιώνει. Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την στυγνή πραγματικότητα. Η 27η ημέρα του Ιούνη δεν είναι ιστορική ημέρα. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Είναι η ημέρα, που αναβιώνει και ανασταίνεται ένα όνειρο. Η ελπίδα.

Το ελληνικό μπάσκετ από τότε που θυμάμαι τον επαγγελματισμό σε αυτό, δε στερήθηκε πανίσχυρων οικονομικών παραγόντων, που ήταν πρόθυμοι να χάσουν (πολλά) για να νικήσουν (οι ομάδες και οι οπαδοί τους). Μερικοί από τις πιο εύρωστες οικογένειες της χώρας, είτε για ένα φεγγάρι, είτε για περισσότερο, αφιέρωσαν χρόνο για να “επενδύουν” στο μπάσκετ.

Όμως, το μπάσκετ το ίδιο, στην Ελλάδα, τους απομάκρυνε. Τους αποθάρρυνε. Τον ξενέρωσε. Αηδίασαν. Το “πανηγύρι των ζουρλών” είναι η πιο διαχρονικά εύστοχη κουβέντα που ειπώθηκε ποτέ, δια στόματος Φιλίππου. Σχεδόν 25 χρόνια πριν.
Κι αυτή είναι η πιο έντονη ανησυχία μου… Το ελληνικό μπάσκετ δεν αντέχει να χάσει άλλους σοβαρούς, οικονομικά εύρωστους, οραματιστές ανθρώπους που βλέπουν μία, έστω και θαμπή, ευκαιρία στο πρόσωπο του.

Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν σε μία και μοναδική κατεύθυνση: Ο Ρίτσαρντ Χσιάο είναι βαθύπλουτος. Αλλά και εξαιρετικά σοβαρός. Εξωφρενικά υπεύθυνος, επιχειρηματίας. Εξ ου και οι ρήτρες εμπιστευτικότητας, οι έλεγχοι ορκωτών, η αναγνώριση των ανοιγμάτων, η στρατολόγηση του Νίκου Ζήση και όχι κάποιου ευκαιριατζή. Τα πάντα!

Ο Χσιάο, με την παρότρυνση του Αντωνιάδη και του Διακογιάννη, που είχαν το δικό τους όραμα, αλλά και την αξιακή επιβεβαίωση του Θανάση και του Γιάννη Αντετοκούνμπο, αποφάσισε να επενδύσει. Προσοχή: Να επενδύσει! Όχι να χάσει. Είναι δεδομένο ότι ο Νεουρκέζος με καταγωγή από τη Ταιβάν, θα γοητευτεί από τις αντιδράσεις του κόσμου στο Αλεξάνδρειο; Είναι! Απόλυτα! Μπορεί και να τα χάσει εντελώς. Όπως είναι δεδομένο ότι ο νεαρός Χσιάο είναι μπίζνεσμαν. Όχι τρελός!

Ως τέτοιος, γνωρίζει ότι σε οποιαδήποτε επένδυση, τα αρχικά στάδια απαιτούν και μία οικονομική αιμορραγία. Όλοι οι επιχειρηματίες γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να “κερδίσουν”, αν δεν είναι πρόθυμοι να χάσουν. Αρχικά! Το θέμα είναι πόσα να χάσουν. Και με ποιο τρόπο; Και υπό ποιες συνθήκες;

Ο Άρης σήμερα κέρδισε το δικαίωμα στην ελπίδα. Τα βήματα όμως, απαιτείται να γίνουν σταδιακά, προσεγμένα, χωρίς ανούσιες μεγαλομανείς απαιτήσεις. Οι φίλοι του Άρη οφείλουν να πείσουν τον Χσιάο ότι όσα χρήματα κι αν έχει να μην τα ξοδέψει ανούσια και ενθουσιωδώς την πρώτη μέρα.

Κι αν ο Χσιάο αποδειχθεί ιδιαίτερα ενθουσιώδης, η κοινωνία του Άρη πρέπει να κρατήσει τα γκέμια. Το ελληνικό μπάσκετ, ο Άρης δεν έχουν ανάγκη από εκατομμύρια από τον πρώτο χρόνο. Έχει ανάγκη από επενδυτές, οραματιστές, σοβαρούς επιχειρηματίες που ξέρουν πως την αρχική επένδυση θα την μετατρέψουν σε (τουλάχιστον) break even οικονομικό στάτους, ή κερδοφορία.

Ο Άρης τη δεδομένη στιγμή, το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν είναι σε θέση να φέρει πίσω στον επενδυτή τα χρήματα που θα ξοδέψει. Όσα εισιτήρια κι αν πουληθούν. Οποίες συμφωνίες κι αν γίνουν. Η αγορά και το στάτους του Άρη, σήμερα, δεν εγγυάται επ ουδενί τέτοια εισροή χρημάτων, που να καλύψει υπέρογκες επενδύσεις. Το μεγαλύτερο κέρδος που μπορεί να έχει ο Άρης είναι να κατανοήσει ότι δεν έχει ανάγκη να παίξει στην Ευρωλίγκα ή στο ΝΒΑ Europe σε δύο χρόνια. Το κέρδος θα είναι να πιστέψει σε ένα οικονομικά βιώσιμο και σοβαρό οραματισμό. Κι αν ο Χσιάο παρασυρθεί, οι υπόλοιποι έχουν χρέος να τον επαναφέρουν. Όλα τα βήματα να γίνουν με το ρυθμό που τους πρέπει. Χωρίς βιασύνες και την αγωνία ενός αυτοκράτορα που αναστήθηκε.

Ο Αυτοκράτορας θα αναστηθεί όταν ο Χσιάο καταλάβει ότι αξίζει τον κόπο να επενδύει στο ελληνικό μπάσκετ και τον Άρη. Και η επένδυση είναι συνώνυμη με ισολογισμούς που δεν είναι δραματικά επιβλαβείς για τους επενδυτές.