Το θαύμα του Σουρινάμ - Μια χώρα 600.000 κατοίκων πλησιάζει στο όνειρο του Μουντιάλ

Μόλις πριν από έξι χρόνια, αυτό θα φαινόταν... αδιανόητο. Σήμερα, το Σουρινάμ του Ντένζελ Γιουμπιτάνα του Ατρομήτου βρίσκεται στα πρόθυρα της πρώτης του συμμετοχής σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Πριν από έναν μόλις μήνα, ο Βίρχιλ Μισίτζαν σκόραρε στο 93ο λεπτό απέναντι στη Γουατεμάλα, κρατώντας ζωντανό το όνειρο. Και σε αυτό το break για τις εθνικές, αυτό το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Είκοσι πέντε μέλη της ομάδας του καθοριστικού αγώνα έχουν καταγωγή από την Ολλανδία. Το Σουρινάμ ηγείται του ομίλου του στα προκριματικά του Mουντιάλ στην ζώνη της Νότιας Αμερικής με μια εξαιρετική πορεία. Έχει δύο νίκες, τέσσερις ισοπαλίες και παραμένει αήττητο σε οκτώ συνολικά παιχνίδια.

Μόνο οι τρεις πρώτες ομάδες κάθε ομίλου προκρίνονται απευθείας στην διοργάνωση. Το όνειρο είναι τόσο κοντά, που σχεδόν μπορείς να το αγγίξεις για την μικρή χώρα των 600.000 κατοίκων. Όμως η ποδοσφαιρική ιστορία της δεν ήταν πάντα... παραμυθένια.

Το ολλανδικό παρελθόν

Ολλανδική αποικία για τρεις αιώνες, η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 25 Νοεμβρίου 1975. Όμως, η σπουδαιότερη γενιά της δεν αγωνίστηκε ποτέ κάτω από τη σημαία του έθνους, στα χρώματα πράσινο, λευκό και κόκκινο. Οι Ρουντ Χούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ, Έντγκαρ Ντάβιντς και Κλάρενς Ζέιντορφ έλαμψαν όλοι με την φανέλα της «χώρας της τουλίπας».

Αυτά τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια είχαν βαθιές ρίζες στο Σουρινάμ, αλλά αγωνίστηκαν για την Ολλανδία. Κατέκτησαν Εuro και Champions League και έγιναν θρύλοι με τα χρώματα μιας άλλης χώρας. Το πρόβλημα ήταν συγκλονιστικά απλό: το Σουρινάμ δεν επέτρεπε διπλή υπηκοότητα για αθλητικούς σκοπούς.

Ένας παίκτης σουριναμέζικης καταγωγής που επέλεγε να εκπροσωπήσει τη χώρα έπρεπε να απαρνηθεί την ολλανδική υπηκοότητά του. Για έναν σύγχρονο επαγγελματία ποδοσφαιριστή, αυτή ήταν μια τεράστια θυσία για την καριέρα του. Η απώλεια της ολλανδικής υπηκοότητας σήμαινε απώλεια πρόσβασης στα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Η στιγμή της αλλαγής ήρθε τον Νοέμβριο του 2019, απροσδόκητα για όλους.

Όταν όλα άλλαξαν

Ο Ντιν Γκορέ, τότε προπονητής της εθνικής ομάδας, και ο Τζον Κρισνάδαθ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας, πρότειναν μια καινοτομία. Παρουσίασαν την ιδέα ενός «αθλητικού διαβατηρίου» στην κυβέρνηση του Σουρινάμ, πεπεισμένοι για τη νομική του βιωσιμότητα. Αυτό το έγγραφο θα επέτρεπε σε αθλητές σουριναμέζικης καταγωγής να εκπροσωπούν τη χώρα χωρίς να παραιτούνται από την υπηκοότητά τους.

Η FIFA το επέτρεψε βάσει των διεθνών κανονισμών. Το Σουρινάμ χρειαζόταν απλώς να προσαρμόσει την εγχώρια νομοθεσία για να το καταστήσει νομικά εφικτό. Το αθλητικό διαβατήριο δεν παραχωρούσε πολιτικά ή δικαιώματα ιδιοκτησίας γης.

Ήταν αποκλειστικά ένα εργαλείο για τον αθλητισμό, σχεδιασμένο ειδικά για ποδοσφαιρικούς αγώνες. Με τη νομική καινοτομία να εγκρίνεται από τις κυβερνητικές αρχές, οι πόρτες άνοιξαν επιτέλους. Περισσότεροι από δύο ντουζίνες επαγγελματίες παίκτες με σουριναμέζικες ρίζες είδαν την ευκαιρία. Ο Στάνλεϊ Μέτζο ήταν το δημόσιο πρόσωπο αυτού του φιλόδοξου έργου για τη μεταμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Ο θρυλικός τερματοφύλακας του Άγιαξ, με πάνω από 300 παιχνίδια, επέστρεψε στην πατρίδα του.

Υπό την ηγεσία του, η εθνική ομάδα μεταμορφώθηκε από έναν ερασιτεχνικό σύνολο σε μια ανταγωνιστική ομάδα. Ελίτ παίκτες από ευρωπαϊκές λίγκες, όπως η Eredivisie και η Bundesliga, εντάχθηκαν σταδιακά στην ομάδα. Η διεθνής αξιοπιστία του έργου αυξανόταν με κάθε επιτυχημένη επιλογή της ομάδας.

Οι παίκτες που ήρθαν

Στην τρέχουσα αποστολή για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μόνο τρεις παίκτες γεννήθηκαν στο Σουρινάμ. Οι υπόλοιποι είναι προϊόντα των καλύτερων ολλανδικών ακαδημιών, αναπτυγμένοι σε Άγιαξ, A:ϊντχόφεν και Φέγενορντ. Ο Σεράλντο Μπέκερ, πρώην παίκτης της Ουνιόν Βερολίνου, είναι ένα από τα παραδείγματα. Ο Ετιέν Βάεσεν, τερματοφύλακας της Γκρόνινγκεν, υπερασπίζεται με αξιοπιστία την εστία της ομάδας του. Ο Γκλεόφιλο Βλίτζτερ είναι ο αρχηγός και ο μόνος παίκτης με καταγωγή από την χώρα της Καραϊβικής που συμμετέχει τακτικά. Παράλληλα, υπάρχει και ο... δικός μας, Ντένζελ Γιουμπιτάνα του Ατρομήτου που μετράει 13 συμμετοχές και ένα γκολ.

Ο Ετιέν Βάεσεν εξήγησε μετά από έναν αγώνα αναφορικά στο αν νιώθει σπίτι του: «Στην αρχή υπήρχε αυτή η αμφιβολία, αλλά τώρα νιώθω σαν στο σπίτι μου. Δίνω τα πάντα για τη χώρα, και το νιώθουν έντονα και εδώ». Η συγκίνηση στο Παραμαρίμπο είναι απολύτως γνήσια σε κάθε αγώνα που διεξάγεται.

Ο Στάνλεϊ Μέτσο έχει γίνει μια πατρική φιγούρα για αυτή την πολυπολιτισμική ομάδα.
Τους εμπνέει συνεχώς στις προπονήσεις και σε κρίσιμους διεθνείς αγώνες. «Είναι σαν τα παιδιά μου και θέλουν να αγωνιστούν για μένα», εξηγεί, με τη φωνή του γεμάτη συναίσθημα. Ο Σεράλντο Μπέκερ προσθέτει μια γνήσια συναισθηματική διάσταση: «Στο Άμστερνταμ, οι άνθρωποι μου μιλούν συνεχώς για το Σουρινάμ. Θέλουν να το κάνουμε για εκείνους· εμείς θέλουμε να το κάνουμε για τη χώρα μας. Περισσότερο για εκείνους παρά για εμάς», πρόσθεσε ο επιθετικός.

Θα είναι η μικρότερη χώρα σε πληθυσμό που καταφέρνει να φτάσει σε Παγκόσμιο Κύπελλο από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο αν και εφόσον τα καταφέρει. Για μια χώρα που ήταν... θαμμένη κάτω από την Ολλανδία για δεκαετίες, αυτή η επιτυχία θα ήταν διαφορετική. Δεν θα ήταν απλώς ένα εισιτήριο για μια ελίτ διεθνή διοργάνωση. Θα ήταν η συλλογική επιβεβαίωση μιας εθνικής ταυτότητας που παρέμενε σε λήθαργο για χρόνια.