Η ιστορία γράφεται από αυτούς που επιβιώνουν

Αν μου έλεγε κάποιος πριν από 3-4 χρόνια, πως θα καθόμουν στο lobby του Hilton στο Yas Island του Άμπου Ντάμπι, περιμένοντας καρτερικά ανάμεσε σε Άραβες την άφιξη των ομάδων του Final 4 της Euroleague, δεν θα τον αποκαλούσα τρελό ακριβώς, αλλά θα είχα τις αμφιβολίες μου.

Κι όμως, αυτή είναι η σημερινή μου ημέρα, να ‘ναι καλά τα χρήματα που φαίνεται πως τρέχουν από τα μπατζάκια των προαναφερθέντων Αράβων.

Η μπασκετική Ευρώπη μετακομίζει αυτές τις ημέρες 4-5 ώρες πιο ανατολικά, απ’ ό,τι την έχουμε μάθει εδώ και δεκαετίες. Σημεία των καιρών. Εδώ, κανά χιλιόμετρο μακριά από την πίστα της Formula 1, θα μάθουμε την Κυριακή τον επόμενο Πρωταθλητή Ευρώπης, τον πρώτο που θα στεφθεί… εκτός Ευρώπης!

Γενικά, η κατάσταση στο Άμπου Ντάμπι είναι... too much. Όλα είναι στο πολύ τους. Μεγάλα κτίρια, υπερπολυτελή αυτοκίνητα, πολλή ζέστη, ανυπόφορη υγρασία, τεράστιο γήπεδο. Και στην μέση ένα F4, που είναι φανερό πως για τους ντόπιους, είναι ένα ακόμα event. Πιο πολλές διαφημίσεις είδα στους δρόμους για ένα comedy show που θα γίνει τέλη του μήνα στην Etihad Arena, παρά για το μπασκετικό γεγονός της χρονιάς για τους ευρωπαίους.

«Κι εμείς τι δουλειά έχουμε εδώ;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Σωστή ερώτηση, που θα απαντηθεί καλύτερα σε λίγα χρόνια, όταν θα καταλαγιάσει η σκόνη με την είσοδο του ΝΒΑ στην ευρωπαϊκή αγορά και θα μάθουμε ποιος πάει πού και ποιος θα καρπωθεί τα οφέλη.

Τα οικονομικά οφέλη, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιράσουν οι Άραβες, αρκεί να κάνουν κι αυτοί την δουλειά τους. Να προβάλλουν δηλαδή τον τόπο τους και να τον κάνουν προσφιλές προορισμό για τουρίστες. Δεν πιστεύω να θεωρεί κανείς πως τα Εμιράτα ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν ότι θα σπαταλήσουν ένα σορό χρήματα, ακόμα κι αν φανερά δεν τους λείπουν, γιατί θέλουν να δουν από κοντά τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τη Φενερμπαχτσέ και την Μονακό να παίζουν μπάσκετ.

Και μιας που πιάσαμε τους τέσσερις μονομάχους του Final 4… Ακόμα κι αυτό, είναι too much. Ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε την Παρασκευή να δούμε δύο ημιτελικούς, βγαλμένους από ένα σενάριο… χιτσκοκικό!

Παναθηναϊκός εναντίον Φενέρμπαχτσε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Ολυμπιακός εναντίον της Μονακό του Βασίλη Σπανούλη. Υπέροχο!

Ο Εργκίν Αταμάν κόντρα στον Σάρας και ο Γιώργος Μπαρτζώκας κόντρα στον Kill Bill. Το παρελθόν συναντά το παρόν και κάλλιστα θα μπορούσε να προκαταβάλλει το μέλλον. Ποιος μας λέει ότι σε λίγα χρόνια, ο Γιασικεβίτσιους δεν θα βρίσκεται στον πάγκο των «πρασίνων» και ο Σπανούλης στον πάγκο των «ερυθρολεύκων»; Και ποιος μας λέει ότι το Άμπου Ντάμπι μπορεί να είναι ο τόπος θα κινήσει τα νήματα;

Το ποιος θα επιβιώσει φέτος, θα το μάθουμε το βράδυ της Κυριακής. Αν έχουν πάει όλα καλά για το ελληνικό μπάσκετ, η μονομαχία τότε θα είναι «αιώνια». Η μεταφορά της κυριολεξίας. Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, στην έρημο της Αραβικής χερσονήσου. Ένα σύγχρονο Rumble in the Jungle. Τότε ήταν ο Τζορτζ Φόρμαν και ο Μοχάμεντ Άλι στην Κινσάσα του Ζαΐρ. Τώρα, είναι οι δύο «αιώνιοι» στο Άμπου Ντάμπι.

Όποιος επιβιώσει από αυτή την μάχη, θα γράψει και την ιστορία. Η ιστορία που φαίνεται πως της αρέσουν τα περίεργα. Γιατί στο Βερολίνο; Γιατί όχι στην έρημο; Γι’ αυτό και μόνο, θέλω να το δω. Γιατί νικητής δεν θα είμαι, αλλά θα είμαι μάρτυρας. Και όπως και να γραφεί η ιστορία, εγώ θα την μεταφέρω όπως θα την θυμάμαι. Μια ζεστή Κυριακή του Μαΐου, κάπου στην Αραβία…