Η λεπτή γραμμή του θολωμένου μυαλού

Εδώ και χρόνια, ο Δημήτρης Ιτούδης μιλάει για ένα άδικο σύστημα διεξαγωγής στην Euroleague. Ο προπονητής της Χάποελ, που έχει κερδίσει δύο φορές στην καριέρα του ως head coach την διοργάνωση, επανειλλημένα λέει ότι ο νικητής θα πρέπει να βγαίνει από σειρά αγώνων και όχι από ένα F4, όπου σε δύο ματς παίζεις όλη τη σεζόν.

Η αλήθεια είναι ότι το συλλογιστικό του έχει νόημα. Οι ομάδες «σκοτώνονται» όλη τη χρονιά, παίζουν 38 αγώνες στη regular season και 3-5 στα play-offs (συν τα play-in, αν έρθουν από εκεί), για να πάρουν ένα εισιτήριο για το F4, όπου τα όσα έχουν γίνει μέσα στη χρονιά, παίζουν απολύτως κανέναν ρόλο!

Από την άλλη, αυτή η γκιλοτίνα του F4 δημιουργεί ιστορίες. Και θεωρίες και κατάρες. Όπως αυτή που δεν θέλει ποτέ το Νο. 1 της regular season να κατακτά το τρόπαιο, από τότε που η κανονική περίοδος μεταμορφώθηκε στο όλοι εναντίον όλων. Ιδιαίτερη κατάρα αυτή. Η προσωποποίηση του άδικου, θα έλεγε κάποιος. Είναι όμως;

Δίκαιο άθλημα το μπάσκετ

Ακούω χρόνια ολόκληρα πως το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Αν είσαι καλύτερος, θα κερδίσεις. Αυτό το «καλύτερος», όμως, έχει πολλές μεταφράσεις και ακόμα περισσότερες ενστάσεις. Καλύτερος σημαίνει αναγκαστικά ο πιο εύστοχος; Δηλαδή αν μία ομάδα έχει 32% στα τρίποντα και ο αντίπαλός της έχει 29%, θα κερδίσει; Όχι.

Τα F4 είναι μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη. Από όλες τις απόψεις. Και μπορεί να είναι «άδικα» για την καλύτερη ομάδα της χρονιάς, που κινδυνεύει να χάσει το τρόπαιο γιατί για 40 λεπτά δεν έπαιξε στα στάνταρ των υπόλοιπων 1200 και βάλε της υπόλοιπης σεζόν, όμως η έξτρα πίεση που βάζουν, είναι εκεί για έναν λόγο: να ξεχωρίσει ο καλύτερος, όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και στο πνευματικό. Και όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα αυτά τα δύο.

Τα θολωμένα μυαλά

Ο Παναθηναϊκός έχασε δίκαια από τη Φενέρμπαχτσε. Ο Ολυμπιακός έχασε δίκαια από την Μονακό. Επίσης: Ο Παναθηναϊκός έχασε άδικα από τον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός έχασε άδικα από τον Ολυμπιακό.

Οι δύο «αιώνιοι» εμφανίστηκαν θολωμένοι στην Etihad Arena. Και φάνηκε αυτό στο παρκέ. Έλειπε η συγκέντρωση. Έλειπε η ψυχραιμία.

Αν πιστεύει κάποιος, ότι σε αυτό το επίπεδο, λείπει το «θέλω», δεν έχει ιδέα από αθλητισμό. Το «θέλω» όμως ακροβατεί πάντα σε μια λεπτή γραμμή. Είναι αναγκαίο για να σε ανεβάσει επίπεδο, όμως αν δεν το διαχειριστείς, θα σε πνίξει. Θα σε θολώσει.

Τα συναισθήματα, οι σφυγμοί, οι κραυγές και οι φλέβες που πετάγονται στο κούτελο έχουν πάντα δύο όψεις. Και αν βασίζεσαι στο στρίψιμο του νομίσματος, τότε μπορεί να μην σου αρέσει η πλευρά στην οποία θα κάτσει.

Μόλις φάνηκε ότι στραβώνει έστω και λίγο το παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός ήταν λες κι έψαχνε απευθείας το άλλοθι. Και το βρήκε. Εκεί που λατρεύει να μισεί όλη τη σεζόν. Είπαμε, όμως. Το F4 είναι ιδιαίτερων συνθηκών. Δεν σε παίρνει να χάσεις κι ένα ματς. Εδώ είναι ένα ματς. Μια κι έξω. Αν χάσεις, τέλος. Κι έχασε.

Οι κραυγές από τον πάγκο ή δίπλα από τον πάγκο, τα νεύρα μέσα στο γήπεδο, η γκρίνια, η πεποίθηση ότι αδικείσαι, η αίσθηση ότι το ματς σου φεύγει, η ανάγκη να βγεις μπροστά ακόμα και όταν δεν μπορείς ή δεν σε αφήνουν, όλα αυτά μαζί δεν είναι διαχειρίσιμα, αν δεν είσαι πνευματικά προετοιμασμένος.

Στον Ολυμπιακό, το σύννεφο που υπήρχε πάνω από το κεφάλι των παικτών και του τεχνικού επιτελείου όλη τη χρονιά, άνοιξε κόντρα στη Μονακό του Βασίλη Σπανούλη. Η συσσωρευμένη πίεση όλης της σεζόν ξέσπασε στο Άμπου Ντάμπι κι έπνιξε την ομάδα.

Είπαμε και παραπάνω, είναι δίκωπο μαχαίρι η πίεση. Την χρειάζεσαι για να σε κρατάει στα όριά σου, όμως αν δεν την ελέγξεις, θα σε μαγκώσει. Οι «ερυθρόλευκοι» έδειξαν σε ένα ακόμη F4, που θεωρητικά ήταν το φαβορί, ότι η αχίλλειος φτέρνα τους είναι η διαχείρηση της πίεσης. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. 

Η επόμενη ημέρα

Στο προηγούμενο blog από το Άμπου Ντάμπι, είχα γράψει: «Ο Εργκίν Αταμάν κόντρα στον Σάρας και ο Γιώργος Μπαρτζώκας κόντρα στον Kill Bill. Το παρελθόν συναντά το παρόν και κάλλιστα θα μπορούσε να προκαταβάλλει το μέλλον. Ποιος μας λέει ότι σε λίγα χρόνια, ο Γιασικεβίτσιους δεν θα βρίσκεται στον πάγκο των «πρασίνων» και ο Σπανούλης στον πάγκο των «ερυθρολεύκων»; Και ποιος μας λέει ότι το Άμπου Ντάμπι μπορεί να είναι ο τόπος θα κινήσει τα νήματα;».

Θα δείξει…