Η μύγα και η μέλισσα!

Με το συμπάθειο, αλλά Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου παρούσης, ένα από τα 38 παιχνίδια της θεόρατης κανονικής σεζόν της Euroleague, περνάει σε δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η τηλεόραση, τα βλέμματα και οι καρδιές ήταν συντονισμένες στη Γλασκώβη αυτή τη φορά και όχι στη Βιτόρια. Και η επιλογή μας αποζημίωσε, διότι, οκ, το αναίσθητο και κυνικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου στέρησε από την Ελλάδα μία νίκη που την δικαιούταν ολοκληρωτικά απέναντι στους απόγονους του Γουίλιαμ Γουάλας, αλλά επί 65 λεπτά, εμείς που ανήκουμε και σε μία άλλη γενιά, προγενέστερη, τρίβαμε τα μάτια μας.

Ήταν πολύ, πάρα πολύ ελκυστική η ομορφιά που ζωγράφιζαν τα καϊνάρια του Ιβάν στη Σκωτία για να την αντέξει κάποιος που έχει προλάβει τους εκάστοτε διεθνείς να αλλάζουν πλευρά, στην μπάλα, πασάροντας στα τριάντα μέτρα και να πανηγυρίζουμε αν η μπάλα κατέληγε πέντε μέτρα μπροστά, η πέντε μέτρα πίσω από τον παραλήπτη.

Ως εκ τούτου το ξενύχτι αμέσως μετά ήταν αναπόφευκτο, για το replay της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού στη Βιτόρια. Η clutch χορογραφία του Κέντρικ Ναν δεν επέτρεψε στους πράσινους να φύγουν από την χώρα των Βάσκων με την τιμητική ταμπέλα του Ευγενικού χορηγού μία απρόσμενης νίκης”, ανοιχτόκαρδα δωρισμένη από τους ντόπιους.

Το εντυπωσιακό με το τελευταίο σουτ του Ναν (κι αφού είναι γεγονός ότι στα προηγούμενα 3 λεπτά ο Παναθηναϊκός έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να χάσει) είναι ότι το τελευταίο βήμα του πριν εκτελέσει δεν του προσφέρει την κατάλληλη ισορροπία, καθώς το αριστερό πόδι του μένει πίσω από το δεξί. Σουτάρει μάλλον ανορθόδοξα, βλέποντας το χρόνο να εκπνέει, αλλά ποιος μου είπε εμένα ότι ακριβώς το ίδιο σουτ δεν έχει επαναλάβει χιλιάδες φορές στην προπόνηση;

Απέναντι σε έναν αντίπαλο, που ανεξαρτήτως αν ανήκει στην ελίτ της Ευρωλίγκας, έχει έναν ξεχωριστό, ιδιότυπο τρόπο να παίζει, ο Παναθηναϊκός επί 30 λεπτά ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, με ελάχιστες γκρίζες παρενθέσεις.

Πράγματι, στα τελευταία 10 λεπτά, και πιο συγκεκριμένα στα bottom 2 από αυτά, επέδειξε τάσεις αφελούς ομάδας, αλλά το ερώτημα είναι:

Τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε; Οι μύγες που επιλέγουν να αναπαύσουν τα φτερά τους σε όποια μιαρή επιφάνεια μπορεί να εντοπίσει το ραντάρ τους;

Η μήπως μπορούμε να είμαστε και μέλισσες, αυτές οι ιπτάμενες κυρίες, που επιλέγουν μονάχα εκείνα τα σημεία απ’όπου μπορούν να αντλήσουν νέκταρ;

Ο Αταμάν για τους δικούς του λόγους επέλεξε να σταθεί περισσότερο στα τελευταία 10 λεπτά κι αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του.

Ήταν πράγματι όμως, τόσο κακός ο Παναθηναϊκός στη Βιτόρια; Η απάντηση είναι όχι! Ούτε ο Αταμάν! Κάθε άλλο!

Απέναντι σε μία ομάδα, που εντός κι εκτός έδρας σκοράρει αδιάκριτα επιβάλλοντας ένας καταιγιστικό ρυθμό σε επίπεδο αλάνας, οι πράσινοι επί 30 λεπτά κρατούσαν τη μπαγκέτα.

Παίζοντας μάλιστα, σε ένα ρυθμό που κάθε άλλο θα επιδίωκε μία ομάδα απέναντι στους τρελό-Βάσκους. Ρίξτε μία ματιά στα πρώτα πέντε λεπτά της αναμέτρησης. Ο Παναθηναϊκός, έχοντας τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης στο ανοιχτό γήπεδο, λέει “ευχαριστώ” σε όλες τις περιπτώσεις που η Μπασκόνια, παίζοντας ανισόρροπα επιτρέπει στον αντίπαλο να βγει στο ξέφωτο. Και ο Οσμάν τρέχει τον έναν πρωτεύοντα αιφνιδιασμό μετά τον άλλον.

Όταν στο παρκέ πάτησε ο Σορτς, προφανώς, η εικόνα του δεν έμοιαζε σε κάτι με την περσινή της Παρί, αλλά αν δεν το καταλάβατε, ο Σορτς έπαιξε όπως μπορεί. Και ξέρει! Πάτησε γερά στο γήπεδο σε κάμποσες φάσεις, έτρεξε σε ακόμα περισσότερες, ή τουλάχιστον προσπάθησε να ανοίξει το ρυθμό. Αυτό ξέρει, για αυτό αποκτήθηκε. Στα πρώτα δύο ματς στο παρκέ πατούσα μία άτολμη σκιά. Στη Μπουέσα Αρένα, ο Σορτς πλησίασε στον πραγματικό εαυτό του. Το ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ως χειριστής διάβασε το γήπεδο, πάσαρε ασμένως δεξιά κι αριστερά για να ταϊσει τους επίσης πολύφερνους συμπαίκτες του και κυρίως τον Ναν..

Δεν έκανε τίποτα τέλεια. Είναι προτιμότερο όμως ο Σορτς να παίζει όπως ξέρει, όπως τον μάθαμε, κι ας αστοχεί σε κάποιες αποφάσεις (κυρίως σε ορισμένα μάλλον βιαστικά mid range), παρά να προσπαθεί να παίξει ως κάτι που δεν είναι.

Ο Παναθηναϊκός έκανε μισό βήμα παραπέρα στην Βιτόρια, είχε ένα σχετικό έλεγχο στα ριμπάουντ, όπου πονούσε μέχρι χθες, κι ας μην είναι εμφανές. Αυτό που είναι εμφανές απεικονίζεται στις θέσεις των ψηλών.

Εκεί όπου ο Αταμάν καλείται να βρει λύσεις και ταυτόχρονα, όταν η συζήτηση έρχεται στα μετόπισθεν, να κάνει πιο σαφές το πλάνο του. Υπάρχει τουλάχιστον 2-3 φάσεις που οι παίκτες του είναι εμφανές ότι μπερδεύονται γιατί δε γνωρίζουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν.

Αυτό που λείπει στην επίθεση είναι οι καθαρές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν μέσα από το pick n roll, όπου ο Χολμς και ο Γιουρτσεβεν δεν μπορούν να βοηθήσουν μέχει τώρα. Στην άμυνα οι πράσινοι, απέναντι σε μία ομάδα που έχει πολύπλοκα χαρακτηριστικά, δεν απέτυχαν σχεδόν σε τίποτα. Και στο τελευταίο τρίλεπτο ο Παναθηναϊκός έκανε παιδαριώδη λάθη, τα οποία είναι πολύ σπάνιο να επαναληφθούν. Τα ίδια. Διαφορετικά θα γίνουν ασφαλώς. Όχι όμως τα ίδια.

Ο δρόμος μόλις άνοιξε για τους πράσινους. Και τα χιλιόμετρα είναι πάρα πολλά. Χρειάζεται υπομονή με τον Αταμάν να κάνει διαχείριση, λεπτών, προσωπικοτήτων και χαρακτήρων.

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα του κόουτς.