Η ομάδα τον πίκρανε, η ομάδα μπορεί να τον ξαναζεστάνει
Ο Ρουμπέν Ρέγες έκανε λόγο για σοκ θέλοντας να περιγράψει τα συναισθήματα που βιώνει όλος ο οργανισμός του Άρη, «Ένθεν κακείθεν», μετά τον άδοξο και κυρίως πρόωρο αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν ο ίδιος που δεν βρίσκεται και πολύ καιρό στην ομάδα το περιγράφει ως σοκ, είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος, την ψυχοσύνθεση του κόσμου και ενώ έχουν μεσολαβήσει πέντε μέρες από την αποφράδα νύχτα. Τη στεναχώρια, την πίκρα, ενίοτε και την οργή για τους πιο θερμόαιμους. Συναισθήματα που δεν καταπραΰνονται εύκολα, λόγω της ορθής επανάληψης, σχεδόν κάθε καλοκαίρι.
Κάνει επίσης λόγω για αίτια που «θα αναλυθούν και θα αξιολογηθούν από όλους εμάς που βρισκόμαστε στην ομάδα και πρωτίστως από τον προπονητή μας». Λίγη μπάλα να σκαμπάζεις, έστω και αμυδρά να έχεις κλοτσήσει το τόπι ή απλά να είσαι λάτρης του αθλήματος και να παρακολουθείς, δεν χρειάζεται να είσαι ούτε Ρέγες, ούτε Ουζουνίδης για να καταλάβεις γιατί ο Άρης σκόνταψε στο εμπόδιο μιας κάποιας Αράζ, όπως στο παρελθόν μιας Αστάνα ή μιας Κόλος Κολαλίβκα. Έχουν αναλυθεί πολλάκις τα αίτια και μόνος ο αδαής ή ο εθελοτυφλών δεν τα βλέπει. Δεν έχει νόημα να μένουμε άλλο σε αυτά αφού οι σοφοί έλεγαν ότι η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως.
Το θέμα είναι να πάμε στη μεγάλη εικόνα. Το πώς γυρίζει η κατάσταση, το πώς αντιστρέφεται το κλίμα απογοήτευσης που κυριαρχεί, πως μετριάζεται το… ξενέρωμα του κόσμου, για τον απλούστατο λόγο ότι η χρονιά καλά-καλά δεν έχει ξεκινήσει και αναφέρομαι στις εγχώριες διοργανώσεις. Για μένα ένας τρόπος υπάρχει. Με καλό ποδόσφαιρο. Με τη δημιουργία μιας ομάδας που ο κόσμος θα χαίρεται να την βλέπει και θα ικανοποιεί τα θέλω του όπως ορθά είπε και ο Ρέγες στη δήλωσή του. Που θα κάνει πρωταθλητισμό. Που θα κοιτάζει τον κάθε αντίπαλο στα μάτια, εντός και εκτός έδρας. Που δεν θα αρκεστεί στην ταμπέλα του 5ου που του έχουν εκ προοιμίου κολλήσει φίλοι και εχθροί, αλλά θα κυνηγήσει το κάτι παραπάνω.
Αυτό θα συνιστά διαφορά, εξέλιξη, πρόοδο και αυτό είναι που θα ζεστάνει και πάλι τις καρδιές των φίλων του Άρη που… πάγωσαν το τελευταίο βράδυ του Ιουλίου. Δέχομαι και ακούω τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο ελληνικό πρωτάθλημα (αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές). Όχι ως δικαιολογία όμως ή άλλοθι. Απλά ως ένα ακόμη εμπόδιο που καλείται να ξεπεράσει το γκρουπ. Και καλώς ή κακώς μόνο μια πραγματικά καλοφτιαγμένη ομάδα, μπορεί τουλάχιστον να το προσπαθήσει. Και πιστέψτε με, αν ο κόσμος αντιληφθεί τη διαφορά, την ειλικρινή προσπάθεια στο χορτάρι, δει μια ομάδα που θα καταθέτει και την τελευταία ικμάδα των ικανοτήτων της, θα αντιδράσει και στην αδικία.
Εφόσον, όπως είπε ο τεχνικός διευθυντής του Άρη (που από χθες μπαίνει κι αυτός στο κάδρο των ευθυνών), υπάρχει πίστη στο πλάνο που εξαρχής τέθηκε με τον Καρυπίδη και στο οποίο στηρίχτηκε ο σχεδιασμός, εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του προπονητή και βεβαιότητα για την ποιότητα και την αξία των παικτών που αποκτήθηκαν, τότε το μόνο που χρειάζεται είναι σκληρή δουλειά, λίγα λόγια και συστράτευση όλων όσων απαρτίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα προς την επίτευξη του κοινού σκοπού.
Ο κόσμος του Άρη, δεν χρειάζεται ούτε υποδείξεις, ούτε υποσχέσεις και σίγουρα δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Έχει αποδείξει την παθολογική αγάπη που τρέφει για το club, σε καιρούς πιο χαλεπούς μάλιστα. Και είναι βέβαιο ότι αν η ομάδα του δώσει το έναυσμα, θα παραμερίσει την πικρία του και θα ξαναγεμίσει το γήπεδο.
