Και τώρα στην ησυχία της - ας την αφήσουμε!

Πριν καν αρχίσει η προετοιμασία της, ο κλοιός ήταν ασφυκτικός γύρω της.

Το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων, ο διχασμός, ξεκίνησε άκοπα από την ανακοίνωση των παικτών που προσκλήθηκαν. Εν συνεχεία ήταν ενοχλητικός ο αριθμός Ακολούθησε η ανακοίνωση των «5» που έστειλε τον δείκτη του διχασμού στα κόκκινα και μετά ήρθε η αποκαθήλωση της εθνικής, λόγω της αποδοχής της να αγωνιστεί σε φιλικό παιχνίδι με το Ισραήλ.

Τέλος, η συνέχεια γράφει στην ούγια Γιάννης. Τα ονόματα των Ρογκαβόπουλου και Παπαγιάννη, επανέρχονται συνεχώς στην επιφάνεια γιατί ως γνωστόν οι καλύτεροι παίκτες μίας ομάδας είναι αυτοί που δεν παίζουν και το γαϊτανάκι αυτό δεν έχει τελειωμό.

Η κριτική, αυστηρή ή μη, απ' όπου κι αν προέρχεται είναι απολύτως κατανοητή κι ευπρόσδεκτη. Πολλώ δε μάλλον όταν στοιχειοθετείται και δεν είναι απλά αποκύημα του τυφλού οπαδισμού που στα μέρη μας ζει και βασιλεύει. Είναι αναμφισβήτητο ότι έχουν γίνει λάθος και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουν να γίνονται λάθη. Απ’ όλους!

Το είπε ο Σάσα Βαζένκοφ στη συνέντευξη που έδωσε στο Sport24 αμέσως μετά τη λήξη του πρωταθλήματος κι επιτέλους πρέπει να βρεθεί ο εις που θα απαντήσει στην σημαντικότερη, τόσο απλή, μα τόσο βαθιά ερώτηση που απηύθυνε ένας παίκτης αυτή τη φορά σε δημοσιογράφους… «Ως πότε; Που είναι το όριο;».

Σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά των οπαδών απέναντι στους αθλητές το ερώτημα είναι ευθύ, αμείλικτο και απαιτεί απάντηση ...χθες! «Ποιο είναι το όριο;».

Αναφορικά με το διαρκή τυφώνα στον οποίο καλείται να εργαστεί και να αποδώσει η εθνική ομάδα, διαισθανόμενη στο πετσί της ότι υπάρχουν κι αυτοί που περιμένουν στη γωνία για να αποτύχει και να δικαιωθούν, η ζώνη είναι πιο γκρίζα, διότι η δημοκρατία υμνεί την ελευθερία κάθε έκφρασης κι είναι πιο σύνθετο να πειστεί οποιοσδήποτε να μην ξερνά τοξικότητα όλη μέρα.

Κι έρχομαι να ρωτήσω εγώ: Οκ… Αλλά έως πότε;

Ως πότε θα διχαζόμαστε και η Εθνική θα ταλαιπωρείται από τον διχασμό;

Ως πότε θα ασχολούμαστε με τα κακώς κείμενα, τις επιλογές Σπανούλη, την απουσία των δύο και όλα αυτά που αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των ανώνυμων λογαριασμών των social media που σπέρνουν μίσος από αδένες που έχουν ανεξάντλητα αποθέματα;

Η κριτική έγινε. Πολλές φορές δίκαια, άλλες φορές άδικα. Έγινε όμως. Και θα συνεχίσει να γίνεται. Αλλά επιτέλους αυτή η ομάδα, τα παιδιά που για ακόμα μία φορά αποδέχτηκαν το κάλεσμα της Εθνική ομάδας για να εκπληρώσουν ηθικό, αξιακό (κι όχι επαγγελματικό) χρέος, δικαιούνται μία σταγόνα ηρεμίας.

Τα τρία φιλικά που έχουν γίνει έως τώρα μας οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Δεν έχει σημασία αν ο Γιάννης δεν αγωνίστηκε, ούτε αν κόντρα στο Ισραήλ έλειψαν και ο τρεις σωματοφύλακες.

Το μοναδικό συμπέρασμα που ήταν σαφές εξ αρχής έτσι κι αλλιώς, είναι ότι αυτή η ομάδα για να πετύχει πρέπει να είναι ΟΜΑΔΑ! Ως ομάδα θα ζήσει, ως ομάδα θα πεθάνει. Η προσμονή του Γιάννη, σαν Μεσσία, που θα έρθει να λύσει όλα τα προβλήματα, στα ριμπάουντ, στην άμυνα, στην επίθεση, είναι ένας ανώριμος ευσεβής πόθος, θεμελιωμένος σε κανένα ουσιαστικό βάθος.

Ακόμα και ο Γιάννης για να προσφέρει την προστιθέμενη αξία σε ένα σύνολο που τον έχει ανάγκη, πρέπει να ξέρει, να νιώθει, να πιστεύει ότι αποτελεί μέρος μίας ομάδας.

Και για να γίνει ομάδα αυτό το σύνολο του Σπανούλη, πέραν της καταλληλόλητας του προπονητή, την οποία αποθέωσε ο Κώστας Σλούκας, απαιτείται χρόνος, ηρεμία και εμπιστοσύνη. Του ενός προς τον άλλον και όλων μαζί.

Η Ελλάδα έχει σοβαρά εγγενή προβλήματα. Στο μέγεθος κοντά στη ρακέτα, στη δημιουργία της, στην εκτελεστικότητά της.

Κι ένα ακόμα, που είναι εξίσου σοβαρό και άλυτο, μέχρι να λυθεί:

16 χρόνια!!!

16 χρόνια στείρα επιτυχιών!

Οι παίκτες που την αποτελούν, κάποιοι, ανήκουν στην ελίτ της Ευρώπης ο Γιάννης του κόσμου ολόκληρου. Σε προσωπικό επίπεδο έχουν πετύχει τα πάντα. Η καριέρα τους είναι διακοσμημένη με σιρίτια και γαλόνια.

Φορώντας όμως, αυτή την φανέλα, τη γαλανόλευκη, ουδείς μπορεί να πει, ίσως το σημαντικότερο τσιτάτο στον αθλητισμό, που είναι ίσως πιο ισχυρό από κάθε προετοιμασία και κάθε προπόνηση: «Been there, done that».

Η Ελλάδα, εδώ και 16 χρόνια δεν έχει μάθει να κερδίζει, να κατακτά κορυφές. Κι όποιος δεν πιστεύει στην ψυχολογία του ισχυρού, του ανθρώπου που μπορεί να πει: «Το έχω κάνει, ξέρω πως είναι κι θα το ξανακάνω», ας διπλοτσεκάρει για καλό και για κακό τους δεσμούς του με τον αθλητισμό.

Έχουμε δύο επιλογές:

• Να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τους απόντες, την επιστολή, τον αρχηγό και όλα αυτά που έγιναν και δεν μπορούν να ξεγίνουν. 

• Να ξεχάσουμε, έστω και για λίγο, όλα αυτά που έγιναν και ας φυσήσουμε λίγο ούριο άνεμο στα πανιά μίας ομάδας που ζορίζεται και θα ζοριστεί να κρατήσει το καράβι στη ρότα του.

Λένε -και λέω- ότι η πιο ισχυρή δύναμη είναι το πανανθρώπινο υποσυνείδητο. Όταν αυτό σφαδάζει από τοξικότητας, τοξικότητα θα μεταφέρει κιόλας. Αλλά αυτά ίσως να είναι πολύ ψιλά γράμματα.