Κάποια στιγμή, ίσως το καταλάβουμε...

Στις 11 Ιουλίου, δύο εβδομάδες πριν, η Ελλάδα έχασε από την Ουγγαρία 9-10, στην πρεμιέρα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. Μετά την ήττα, ο Χάρης Παυλίδης είχε δηλώσει: «Ειλικρινά δεν ξέρω τι να περιμένω από την ομάδα. Δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος, αλλά πιστεύω ότι μέσα από το τουρνουά θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε κάποια πράγματα». Δύο εβδομάδες μετά, στον μεγάλο τελικό, ξανά κόντρα στην Ουγγαρία, η Ελλάδα επικράτησε εύκολα 12-9 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Αν υπάρχει μια λίστα για τα πιο αδικημένα αθλήματα παγκοσμίως, το ελληνικό πόλο μπορεί εύκολα να βάλει υποψηφιότητα για τις πρώτες θέσεις. Ίσως δεν είναι εμπορικά τα ονόματα των ομάδων που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα, ίσως οι ανοιχτές πισίνες τον χειμώνα είναι δύσκολο να τραβήξουν κόσμο, ίσως... Δεν ξέρω βασικά. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη τοξικότητα; Μπορεί να φταίει κι αυτό! Ίσως τελικά για να ασχοληθούμε με κάποιο άθλημα πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, πρέπει να δημιουργήσουμε κι εκεί ένα μίζερο, βίαιο περιβάλλον.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά η Εθνική ομάδα γυναικών στο πόλο είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ Εθνική ομάδα σε ομαδικό άθλημα που έχει ανακυρηχθεί Παγκόσμια Πρωταθλήτρια (σε επίπεδο ανδρών και γυναικών). Δις, πλέον. Δεν το έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα. Οι άνδρες παραλίγο να τα καταφέρουν το 2023 στη Φουκουόκα, αλλά έχασαν από την Ουγγαρία στον τελικό και στο μπάσκετ υπάρχει η πορεία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας το 2006, με την ήττα από τους Ισπανούς στον μεγάλο τελικό, αφού πρώτα είχαμε αποκλείσει τις ΗΠΑ στον ημιτελικό. Αυτά είναι όλα κι όλα. Τέσσερις μεγάλους τελικούς έχουμε παίξει ως χώρα σε όλα τα ομαδικά αθλήματα σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα σε άνδρες και γυναίκες. Οι τρεις στο πόλο κι έχουμε κερδίσει τους δύο κι ένας ακόμη στο μπάσκετ.

Ναι, το ακούω το επιχείρημα: Άλλο επίπεδο δυσκολίας στο πόλο, άλλο στο ποδόσφαιρο, άλλο στο μπάσκετ, άλλο στο βόλεϊ κλπ. Θα απαντήσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ. Ε, και; Αλήθεια, so what?

Το ελληνικό πόλο είναι σχολή. Παγκοσμίως. Μπορούμε να το πούμε αυτό για οποιοδήποτε άλλο άθλημα; Όχι! Ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε τι σημαίνει το know how: Αν παρατηρήσατε σήμερα στον τελικό με την Ουγγαρία, πολλές φορές η ελληνική άμυνα μαζευόταν στο κέντρο, γύρω από την αντίπαλη φουνταριστή. Ο στόχος ήταν ένας: να μην φτάσει η μπάλα στη φουνταριστή μέσω των μπλοκ. Αυτό απελευθέρωνε την αμυντικό της φουνταριστής, που τραβιόταν πιο πίσω και ουσιαστικά έπαιζε ως δεύτερη τερματοφύλακας, δίπλα στην Σταματοπούλου, όταν οι Ουγγαρέζες σούταραν από την περιφέρεια. Ξέρετε ποιος έχει εισάγει αυτή την άμυνα στο πόλο; Ο Χάρης ο Παυλίδης!

Τι θέλω να πω; Το ελληνικό πόλο αξίζει πολλά περισσότερα από τα εφήμερα συγχαρητήρια, όταν έρχονται επιτυχίες. Και μόνο, όταν έρχονται επιτυχίες! Είναι κρίμα, διάολε, να θυμόμαστε αυτά τα παιδιά μόνο τα καλοκαίρια και μόνο αν κάνουν πορείες στις διεθνείς διοργανώσεις. Η μόνη άλλη φορά είναι σε συλλογικό επίπεδο, όταν ο Ολυμπιακός παίρνει κανένα Champions League. Κι αυτό επειδή είναι ο Ολυμπιακός. Γιατί και άλλες ομάδες κάνουν πορείες στην Ευρώπη. Τις θυμάστε ποιες είναι;

Υπάρχει και το άλλο επιχείρημα: Τι να κάνουμε ρε φίλε, είναι πιο δημοφιλή τα άλλα αθλήματα. Εδώ θα πω, πως το τι είναι δημοφιλές, το ορίζουμε εμείς. Όχι εμείς στα αθλητικά Μέσα, αλλά εμείς, το κοινό. Η παράδοση μιας χώρας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Γι' αυτό και στον Καναδά το πιο δημοφιλές άθλημα είναι το χόκεϊ, στις ΗΠΑ είναι το football (το δικό τους), στην Κίνα είναι το πινκγ πονγκ και στην Ινδία το κρίκετ. Ε, παράδοση αν μη τι άλλο, έχουμε στο πόλο.

Για παραπάνω από τριάντα χρόνια, η ελληνική υδατοσφαίριση συγκαταλέγεται στις κορυφαίες παγκοσμίως. Είμαστε σχεδόν πάντα εκεί, βγάζουμε συνεχώς ταλέντα, έχουμε τεχνογνωσία και κατακτούμε κορυφές. Στη συνείδηση του κόσμου, όμως, το πόλο είναι ένα ακόμη άθλημα. Δεν είναι. Ίσως κάποια στιγμή το καταλάβουμε.

Μέχρι τότε, Ελευθερία, Βασιλική, Μαρία, Ιωάννα, Έλενα, Χριστίνα, Ντένια, Αλεξία, Στεφανία, Αθηνά, Φωτεινή, Σοφία, Ειρήνη, Μαρία, Νεφέλη, Χάρη και Αντώνη, σας ευχαριστούμε!