Κόντρα Ελευθερόπουλου-Δεληζήση! «Είχε τα κόμπλεξ του» - «Ήθελε να επιβληθεί… νταηλίκι»

Δημήτρης Ελευθερόπουλος και Γιώργος Δεληζήσης συνεργάστηκαν για περίπου έξι μήνες στη Νίκη Βόλου, από τον Δεκέμβριο του 2022 έως το καλοκαίρι του 2023, στο πρωτάθλημα της Super League 2.

Μία κοινή συνύπαρξη σε μία ιστορική ομάδα, η οποία με το ξεκίνημά της έφερε προβλήματα, με τον 49χρονο τεχνικό να θέτει τότε εκτός πλάνων με το «καλημέρα» τον υψηλόσωμο ποδοσφαιριστή. Αφορμή ο αγώνας με τον Απόλλωνα στη Λάρισα.

«Κερδίσαμε πέναλτι και σε κάθε ομάδα ο προπονητής αποφασίζει ποιος θα εκτελεί τα πέναλτι. Είχαμε ορίσει τον Σταύρο Τσουκαλά κι ενώ πηγαίνει προς την μπάλα, ο Γιώργος αρχίζει να ουρλιάζει προς τον Σταύρο και προς τους πάντες και ακόμη χειρότερα προς τον πάγκο, προς εμάς, και να φωνάζει πολύ δυνατά «γιατί βάζετε τον Σταύρο, βάλτε τον Μιράντα» και το συνέχισε. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, γιατί είπα αρκετά πράγματα. Ήταν κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ είτε ως αθλητής είτε ως προπονητής», τα όσα αποκάλυψε ο Ελευθερόπουλος στον «Blue Heart 105.1».

Με αφορμή τα όσα υποστήριξε ο πρώην ποδοσφαιριστής των κυανόλευκων σε συνέντευξη στους betarades, ο οποίος έκανε λόγο για κόμπλεξ του Ελευθερόπουλου.

Αναλυτικά όσα ανέφερε ο Γιώργος Δεληζήσης

«Έχασα την όρεξή μου για το ποδόσφαιρο, όταν έφυγα από τον Άρη και πήγα στη Νίκη. Εκεί λέω «πού πάω;», γιατί δεν περίμενα να φύγω από τον Άρη.

Είχα ξαναπεράσει από τη Νίκη Βόλου και είχα καλά συναισθήματα γι’ αυτήν την ομάδα, αλλά έπρεπε να παίξω. Στα λόγια είχα συμβόλαιο με τον Άρη, αλλά αναγκάστηκα να πάω στη Νίκη. Εκείνη τη χρονιά πήγα να βοηθήσω τον Αλέκο Βοσνιάδη, τον οποίον θεωρώ ποδοσφαιρικό μου πατέρα και συνεργαστήκαμε πολλές φορές.

Μετά, όταν έφυγε ο Αλέκος, ήρθε ο Ελευθερόπουλος και διαλύθηκαν όλα. Εκεί σταμάτησα να παίζω. Είχα μία παρεξήγηση με τον Ελευθερόπουλο κι εκεί έχασα όλο το ενδιαφέρον μου.

Μπορεί να πήγα τότε στη Νίκη Βόλου, αλλά όποιος μιλήσει για μένα δεν θα πει ποτέ ότι πήγα κάπου και κορόιδεψα. Όπου πήγα και αρχηγός έγινα και με αγάπησε ο κόσμος. Ακόμη και στη Λάρισα. Στη Νίκη δεν μ’ άφησαν να το κάνω, γιατί είχε ο άλλος (σ.σ. Ελευθερόπουλος) τα κόμπλεξ του.

Τσακώθηκα σ’ ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Λάρισας. Κερδίσαμε ένα πέναλτι και πήγε να το χτυπήσει ο Τσουκαλάς, ενώ ο Σταύρος, που είναι φίλος μου, δεν ήταν σε καλή κατάσταση μέχρι εκείνη την ώρα. Πήγε να το χτυπήσει ο Μιράντα κι εγώ φώναζα «ασ’ το να το χτυπήσει ο Μιράντα». Έβλεπα ότι ο Τσουκαλάς δεν είναι καλά. Τελικά το έχασε.

Χάναμε 1-0 στο ημίχρονο, μπήκα στ’ αποδυτήρια και έγινε της π…ας. Είπα ότι δεν μπορούμε να χάνουμε από τον Απόλλωνα Λάρισας, γιατί είχε σηκώσει λευκή πετσέτα. Ήταν πεσμένη η ομάδα. «Εγώ ντρέπομαι που χάνουμε 1-0 στο ημίχρονο», τους είπα. Βέβαια το γυρίσαμε και κερδίσαμε με 1-4.

Είχα πει και κάποια πράγματα την ώρα του παιχνιδιού και κάποιος τ’ άκουσε και τα είπε. Εγώ μετά δεν ζήτησα συγγνώμη, όχι ότι δεν θα ζητούσα. Όταν οι σφυγμοί είναι υψηλοί, θα κάνεις και ένα λάθος παραπάνω. Όταν γυρίσαμε μετά από το ρεπό, ξαφνικά … εκτός. Μου λέει «φεύγεις». Δεν ήμουν ο παίκτης που ξεκίνησα χθες. Μπορούσε να μου πει: «Έκανες αυτό, που για μένα είναι λάθος». Τον σεβόμουν ως παίκτη και ως προπονητή, γιατί έκανε καριέρα. Όντως εγώ έκανα λάθος στην αρχή και μετά από δύο-τρεις μέρες ζήτησα συγγνώμη στ’ αποδυτήρια και είπα πως ήταν λάθος η αντίδρασή μου.

Τα βρήκαμε, μ’ αφήνει ένα ματς εκτός, παίζω στο επόμενο, βάζω γκολ και ξαφνικά τέλος. Δεν ξαναπαίζω. Δεν δημιούργησα όμως πρόβλημα. Κάθομαι και περιμένω, ενώ θα μπορούσα να τα κάνω π…να και να φύγω. Δεν έφυγα. Αλλά περίμενα από τον Ελευθερόπουλο να με φωνάξει. Το κράτησε όμως και μου το είπε μετά.

Βρεθήκαμε μετά, όταν έπαιξε ο Άρης με τη Νίκη Κύπελλο, και μου είπε ότι έκανε λάθος τότε και πως ήμασταν δύο ισχυρές προσωπικότητες. Δεν μπορούσαν να ήμασταν φίλοι. Αλλά δεν ήμασταν ίδιες προσωπικότητες, γιατί εγώ ό,τι είναι θα στο πω μπροστά, όχι από πίσω, και αν κάνω λάθος, θα το παραδεχτώ.

Θα ‘πρεπε να μου πει ότι έκανα κάτι που δεν το γουστάρει ως προπονητής. Το σέβομαι. Τα βρήκαμε μετά, εντάξει.

Στη Νίκη είχα κάνει ένα εξάμηνο το 2011 που ανεβήκαμε στη Β’ και ο κόσμος περίμενε πράγματα από μένα. Εγώ ένιωσα μετά ότι δεν μπορώ να βοηθήσω, έχοντας ένα καλό συμβόλαιο. Εγώ αυτά τα λεφτά έπρεπε να τα τιμήσω. Δεν είμαι τουρίστας και ούτε πήγα στον Βόλο να κάνω τουρισμό».

Η απάντηση του Δημήτρη Ελευθερόπουλου

«Υπάρχουν στιγμές που καλείσαι να προστατεύσεις την ανθρώπινη και επαγγελματική σου υπόσταση. Θεωρώ χρέος μου να αποκατασταθεί η αλήθεια.

Ο Γιώργος ήταν για μένα ένα δίδαγμα ότι η προκατάληψη αποτελεί μία λάθος αφετηρία σε μία σχέση ακόμη και στην πιο θετική της εκδοχή. Ήμουν προκατειλημμένος πολύ θετικά με τον Γιώργο, μέχρι να συνυπάρξουμε, λόγω και της ιδιαιτερότητας με το μάτι του και έλεγα σε όλους ότι είναι παλίκαρος και πόσο θα επιθυμούσα να δουλέψω μαζί του.

Όταν ήρθα στη Νίκη, μόλις είχε φύγει ο Αλέκος Βοσνιάδης, με τον οποίον έχουμε εξαιρετική σχέση. Τότε, βρήκα έναν Γιώργο με αρνητική προδιάθεση. Έδωσα λίγο χρόνο, γιατί είχε αναφερθεί κι αυτός ότι θεωρούσε τον Βοσνιάδη ποδοσφαιρικό του πατέρα και δεν το πήρα καθόλου προσωπικά.

Το θέμα ήταν ότι στις προπονήσεις δεν μπορούσε να ακολουθήσει την ένταση των υπολοίπων. Τη θεωρούσαμε υπεραπαραίτητη την ένταση στις προπονήσεις και ειδικά στην αμυντική τετράδα, από την οποία ξέρουν όσοι έχουν δουλέψει μαζί μου ότι έχω πολλές και συγκεκριμένες απαιτήσεις λόγω του στυλ που παίζουν οι ομάδες μου. Οπότε προσπαθούσαμε να καταλάβουμε με τους άμεσους συνεργάτες μου αν δεν μπορεί πλέον λόγω ηλικίας ή είναι θέμα διάθεσης.

Η εμπειρία μου με έχει διδάξει ότι το να πάρεις μεγάλο σε ηλικία ποδοσφαιριστή από την Σούπερ Λιγκ 1 και να τον κατεβάσεις στη Σούπερ Λιγκ 2 πρέπει να το σκεφτείς πολλές φορές. Συνήθως έρχονται από μεγάλη αγωνιστική αποχή, όπως ο Γιώργος, και επίσης η συγκεκριμένη κατηγορία έχει προβληματικές καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα, με τις οποίες ξενερώνουμε, κι αυτό καθηλώνει τους παίκτες.

Τον έπιασα και του μίλησα με πολύ σεβασμό και προσπάθησα να του εξηγήσω και για τον ίδιο του τον εαυτό όφειλε να είναι το παράδειγμα κι όχι το πρόβλημα, χωρίς να δω κάποια βελτίωση το επόμενο διάστημα. Όταν εγώ ήμουν στη Μίλαν, ο Μαλντίνι ήταν πρώτος στις προπονήσεις στα 37-38.

Του έδωσα περισσότερο χρόνο και φτάνουμε στον αγώνα με τον Απόλλωνα στη Λάρισα. Κερδίσαμε πέναλτι και σε κάθε ομάδα ο προπονητής αποφασίζει ποιος θα εκτελεί τα πέναλτι. Είχαμε ορίσει τον Σταύρο Τσουκαλά κι ενώ πηγαίνει προς την μπάλα, ο Γιώργος αρχίζει να ουρλιάζει προς τον Σταύρο και προς τους πάντες και ακόμη χειρότερα προς τον πάγκο, προς εμάς, και να φωνάζει πολύ δυνατά «γιατί βάζετε τον Σταύρο, βάλτε τον Μιράντα» και το συνέχισε. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, γιατί είπα αρκετά πράγματα. Ήταν κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ είτε ως αθλητής είτε ως προπονητής.

Προκλήθηκε πολύ μεγάλη αναστάτωση, που πολύ πιθανόν επηρέασε τον Σταύρο, ώστε να χάσει το πέναλτι. Μέχρι να μπω στα αποδυτήρια έχει απειληθεί σύρραξη μεταξύ των παικτών και υπήρχε μεγάλη ένταση.

Όταν μπήκαμε μέσα στ’ αποδυτήρια, γινόταν ένας χαμός και το μοναδικό μου μέλημα ήταν να ηρεμήσουν όλοι και να μην ασχοληθούμε με το τι έγινε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά να ανατρέψουμε το σκορ, όπως και έγινε, καθώς κερδίσαμε με 1-4.

Την επόμενη μέρα είχαμε ρεπό και το θεώρησα μία ευκαιρία να αναλογιστεί ο Γιώργος τι έκανε. Όταν ξαναβρεθήκαμε στο αθλητικό μας κέντρο, ρώτησα τον Γιώργο μπροστά σε όλους αν ήθελε να πει κάτι στους συμπαίκτες του. Θεωρούσα ότι δεδομένα θα ζητήσει συγγνώμη και θα πει ότι το έκανε πάνω στην ένταση του παιχνιδιού και εγώ θα του έλεγα «ΟΚ, Γιώργο, κάνε το τραπέζι στους συμπαίκτες του και το θέμα θεωρείται λήξαν». Αυτό έλεγα πάντα στους παίκτες μου για παραπτώματα πιο σοβαρά.

Ο Γιώργος απάντησε ότι δεν έχει να πει κάτι, τον ρώτησα αν είναι σίγουρος γι’ αυτό κι εκείνος επέμεινε με επιθετικό μάλιστα ύφος ότι δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα, όποτε του είπα ότι, εφόσον δεν έχει να πει τίποτα, για να προστατεύσει την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας, οφείλω να το κάνω εγώ ως προπονητής και ότι για το επόμενο διάστημα θα είναι εκτός πλάνων.

Το πρόβλημα πάνω απ’ όλα ήταν το αγωνιστικό κομμάτι, για την κατάσταση που ήταν και για τη μη επιθυμία του να προπονηθεί, όπως όφειλε, αλλά και το εξωαγωνιστικό κομμάτι, γιατί ειλικρινά είναι πολύ εύκολο ένας ποδοσφαιριστής να κερδίσει τον σεβασμό μου και την εκτίμησή μου, από την άλλη δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να επιβληθεί … νταηλίκι στ’ αποδυτήρια. Αυτές τις αντιλήψεις τις θεωρώ απαρχαιωμένες. Το μοναδικό μου μέλημα ήταν να επικρατεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα κράτους δικαίου.

Το κόμπλεξ που αναφέρθηκε ότι έχω, θα το αποδώσω στην κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας του Γιώργου, γιατί ένας άνθρωπος σαν και μένα που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα στην αθλητική του καριέρα και είχε την ευτυχία να δουλέψει στο υψηλότερο επίπεδο στο καμπιονάτο για πάρα πολλά χρόνια, που έχει την πολυτέλεια η σχέση του με το ποδόσφαιρο να είναι αποκλειστικά απόρροια της λατρείας γι’ αυτό και καμίας οικονομικής συνδιαλλαγής, αλλά και ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει σε ένα από καλύτερα πανεπιστήμια, στο Πάντειο, στο τμήμα ψυχολογίας, και ταυτόχρονα έχει διπλώματα αθλητικής ψυχολογίας από ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, όπως και να το κάνουμε, είναι αδύνατον να έχει κόμπλεξ με έναν άνθρωπο με το προφίλ του Γιώργου.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι αθλητές μου να βελτιώνονται και στο αθλητικό κομμάτι και στο ανθρώπινο κομμάτι και να τους προετοιμάσω για τη μεταθλητική ζωή, που είναι ένας «Γολγοθάς».

Μετά το ματς με τον Άρη στο Κύπελλο μιλήσαμε και του είπα ότι είμαστε και οι δύο πολύ έντονες προσωπικότητες, γιατί για τον Γιώργο δεν ήταν θέμα το προπονητικό μου κομμάτι. Το αντίθετο μου εξέφρασε. Με έναν χαρακτήρα τόσο έντονο, όπως ο Γιώργος, όχι ότι δεν έχω κι εγώ έντονη προσωπικότητα, αν δεν βρεθεί κοινή συνισταμένη για το καλό της ομάδας, συνήθως είναι δυσλειτουργικό για την ομάδα.

Το σημείο-κλειδί είναι η δική μου ασύλληπτα θετική προδιάθεση απέναντι στον Γιώργο, ενώ η δική του προδιάθεση ήταν αρνητική απέναντι στον τρόπο που δουλεύω, ο οποίος απαιτεί προσήλωση ειδικά για την αμυντική τετράδα, που την παίζουμε συνήθως ψηλά. Ο Γιώργος μπορεί να θεωρούσε ότι με την εμπειρία του και τις φωνές του μπορούσε να επιβληθεί, πράγμα που δεν μπορούσε να ισχύσει επ’ ουδενί για εμάς».