Μία γενναία «τζούρα» Λεωφόρου θα είναι το καλύτερο intro για τον Παναθηναϊκό του Βοτανικού

Θα την πω την αμαρτία μου... Όταν πριν από ενάμιση μήνα, δύο μέρες μετά το Πάσχα, είχα την πληροφορία πως λόγω των επικείμενων έργων στο ΟΑΚΑ, «έπαιζε» πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο επιστροφής του Παναθηναϊκού τη νέα σεζόν στο «Απόστολος Νικολαΐδης», τουλάχιστον για τα εγχώρια παιχνίδια του, παρακαλούσα από μέσα μου να γίνει εντέλει πραγματικότητα όλο αυτό. Όπως κι έγινε εντέλει...

Δεν είναι θέμα ρομαντισμού ή πόσο πολύ «δεμένος» μπορεί να νιώθει κανείς με το ιστορικό «σπίτι» του Παναθηναϊκού. Εκεί που θα είναι πάντα η «καρδιά» όλου του οργανισμού, καθετί «πράσινου» και παναθηναϊκού. Είναι οι αναμνήσεις, οι εικόνες, οι μεγάλες νίκες, οι βραδιές της στεναχώριας, οι χαμένες ευκαιρίες. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι σήμερα που έχω καβαντζάρει πια τα 46.

Είναι οι πρώτες βόλτες του γιου μου στα 5 του και η χαρά του όταν έτρεχε στο χορτάρι της Λεωφόρου σε κάτι «σκαστές» βόλτες απ’ το πορτάκι που έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο απ’ το ενδιάμεσο των τμημάτων πάλης και πυγμαχίας.

Είναι οι πρώτες προπονήσεις του -μια σταλιά παιδί- στο τμήμα της πάλης, στο οποίο έχει μεγαλώσει, διότι το «Απόστολος Νικολαΐδης» είναι ένας ζωντανός οργανισμός μέχρι τα θεμέλιά του, μέσα απ’ τα τμήματα του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.

Είναι αυτή η μυρωδιά του «παλιού», που κάθε γωνιά του το νιώθεις ποτισμένο με ιστορίες και παναθηναϊκή ψυχή που ξεπερνούν τον ένα αιώνα ζωής...

«Μεγάλωσε» δέκα γενιές Παναθηναϊκών

Δέχομαι κάθε αντίθετη άποψη. Διότι πολλοί φίλοι του «τριφυλλιού» μπορεί να μην νιώθουν το ίδιο και να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως μία ομάδα του μεγέθους του Παναθηναϊκού «...δεν μπορεί να είναι πια σε ένα παλιό και μικρό γήπεδο».

Κι αυτό αλήθεια είναι. Η Λεωφόρος «μεγάλωσε» και δεν μπορεί να εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του ποδοσφαιρικού «τριφυλλιού», όμως μέσα της «μεγάλωσε» και δέκα γενιές Παναθηναϊκών. Και σε πολύ δύσκολες περιόδους, πολύ δύσκολες στιγμές. Ηταν το «σπίτι», που όσο παλιό κι αν έμοιαζε πια, ήταν πάντα φιλόξενο και ήταν πάντα εκεί για να υποδεχθεί τον κόσμο της ομάδας και να τον κάνει να θυμηθεί αυτά που έγιναν κι αυτά που μπορεί να έρθουν.

Σ’ έναν ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη την συσπείρωση -αυτή που είχε ξαναβρεί με τόση λαχτάρα στα 2,5 χρόνια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κι αυτή που έχασε όταν απομακρύνθηκε ο σπουδαίος τεχνικός, τη δουλειά του οποίου απολαμβάνει σήμερα η Εθνική Ομάδα- η επιστροφή των «πράσινων» στη Λεωφόρο, ήταν μία μικρή σπίθα για να ξανανάψει αυτή η χαμένη «φλόγα».

Να τη διαφυλάξουν ως «κόρη οφθαλμού»

Απ’ τα καλοκαιρινά προκριματικά του Champions League -ει δυνατόν- μέσα από μία ατμόσφαιρα «καμίνι», για να «νιώσουν» και οι αντίπαλοι, αλλά και οι παίκτες του «τριφυλλιού» τι πάει να πει πραγματική έδρα.

Και στο τέλος της ημέρας, μία γενναία «τζούρα» Λεωφόρου, θα ήταν και το καλύτερο intro για όλο τον Παναθηναϊκό που οδεύει σιγά-σιγά, σε μία διετία πρώτα ο Θεός, προς την εποχή του Βοτανικού.

Για να έχει την ευκαιρία κι ο κόσμος του «τριφυλλιού» να της «πει» κι ένα κανονικό «αντίο», όπως πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει, μέσα από μία χρονιά γεμάτη από Παναθηναϊκό.

Αρκεί να τη διαφυλάξει κι ως «κόρη οφθαλμού». Να μην δώσει δικαίωμα για το παραμικρό, για τίποτε στραβό που θα μπορούσε να δώσει «τροφή» για... καμπάνες στη ΔΕΑΒ, που εδώ κι ένα χρόνο τις έχει για «ψωμοτύρι» ακόμη και για ένα... πανό.

Πίσω στο «σπίτι» λοιπόν...