Μια ομάδα που θέλει κι άλλους πρωταγωνιστές

Η εμφάνιση του Άρη στο Περιστέρι επιβεβαίωσε αυτό που και να θέλει να κρυφτεί… δεν μπορεί. Και όταν κάτι επαναλαμβάνεται με γεωμετρική πρόοδο συνιστά πρόβλημα που ζητά λύση. Η λύση δεν μπορεί να δοθεί άμεσα αλλά η συνειδητοποίηση της κατάστασης και των αναγκών της ομάδας, πρέπει να είναι ο οδηγός για την επόμενη σεζόν.

Ο Άρης θέλει απεγνωσμένα κι άλλους πρωταγωνιστές στο χορτάρι. Δεν γίνεται τα… κάστανα από τη φωτιά να τα βγάζουν κάθε φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι. Για την ακρίβεια οι ίδιοι δυο ποδοσφαιριστές. Ο Λορέν Μορόν που σκοράρει και ο Κουέστα που στέκεται στο ύψος του κάτω από το τέρμα και σώζει την ομάδα του από τα χειρότερα. Τα δυο σερί παιχνίδια με τον Ατρόμητο ήταν σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Μια ομάδα απόλυτα και εξ ολοκλήρου σχεδόν εξαρτημένη από τον Μορόν στην επίθεση και με… ήρωα πίσω τον τερματοφύλακά της. Άντε και υποφερτούς στους δυο στόπερ. Φαμπιανο, Μπράμπετς στο ματς στο Βικελίδης, Μπράμπετς, Ρόουζ στο Περιστέρι. Καλύτερη γραμμή της, την αμυντική δηλαδή.

Έτσι δουλειά δεν γίνεται όμως, όταν μιλάμε για ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Αυτά είναι ημίμετρα και όχι λύσεις. Και σίγουρα κάθε μέρα δεν είναι Πασχαλιά. Είναι το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Μάντζιος και το βρίσκει μπροστά του και ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Ο Αρης έχει χαφ που συμμετέχουν ελάχιστα στο σκοράρισμα και όταν πατούν περιοχή (όπως ο Μόντσου προχθές) είναι άστοχοι και δεν παίρνει σχεδόν καμία βοήθεια από τους… πλαϊνούς. Κι αν για τους Ντιαντί, Σίστο, Σαβέριο το γνωρίζαμε ήδη (εξαιρώ τον Ντουντού γιατί τον έχουμε δει ελάχιστα), λύση στο πρόβλημα του γκολ δεν μπορεί να προσφέρει ούτε ο Σπίκιτς που σπαταλάει τις ευκαιρίες που συνεχώς να λαμβάνει από τον προπονητή του, ούτε φυσικά ο… αόρατος Κουάισον και ο μονίμως, στο δικό του μυαλό, αδικημένος, Σαμόρα, που είχε την ευκαιρία να γίνει game changer αλλά την… πέταξε στα σκουπίδια.

Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι ο Αρης θα χρειαστεί το καλοκαίρι μια γενναία και ποιοτική ενίσχυση μεσοεπιθετικά, ώστε ο Μορόν να μην νιώθει απέραντη μοναξιά και η απειλή για την αντίπαλη εστία να μην είναι μονοδιάστατη. Έναν άξιο συμπαραστάτη του Ισπανού στην επίθεση, δυο τουλάχιστον, ποιοτικούς εξτρέμ που να σκοράρουν και δυο μέσους που εκτός από την αναγκαία δημιουργία, να αποτελούν μια εξτρά απειλή (ένας Μάνου Γκαρθία για παράδειγμα).