Μία προμελετημένη «δολοφονία» του μπάσκετ...

Καθόμουν ο... αφελής -για να μην γράψω κι εγώ κάτι που θα χρειαστεί * και @- τα ξημερώματα του Σαββάτου, λίγες ώρες μετά το τέλος του πρώτου τελικού, και έγραφα blog. Και σχολίαζα όσα έκριναν το Game 1 και όσα θα χρειαζόταν να κάνει καλύτερα ο Παναθηναϊκός στο Game 2 του ΣΕΦ, για να πάρει ισχυρό προβάδισμα στη μάχη του τίτλου. Με λίγα λόγια έκανα τη χαζομάρα κι ασχολήθηκα με το αγωνιστικό κομμάτι των τελικών.

Λες και δεν ήξερα... Λες και δεν είχα ζήσει την περσινή σειρά και το περίφημο Game 4... Λες και έχει αλλάξει κάτι από πέρυσι σε ΕΟΚ και ΚΕΔ... Λες και τιμωρήθηκε κάποιος... Λες και ο Βαγγέλης Λιόλιος είχε τηρήσει τις "συγκινητικές" προγραμματικές του δηλώσεις για τα παιδάκια που δεν θα επιτρέψει να κλαίνε και είχε παραιτηθεί το περασμένο καλοκαίρι...

Πραγματικά, από τη στιγμή που τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε, δεν μπορώ να καταλάβω πώς άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει πως το χθεσινό παιχνίδι θα αφηνόταν στην τύχη του και στα χέρια των παικτών των δύο ομάδων. Με τον Ολυμπιακό να βρίσκεται σε οριακό σημείο, παρουσιάζοντας εικόνες... διάλυσης, μέσω δηλώσεων, αντιδράσεων παικτών και περιρρέουσας ατμόσφαιρας στα social media, έπρεπε να έχω ως δεδομένο αυτό που θα ακολουθούσε. Μία προμελετημένη «δολοφονία» του μπάσκετ...

Από την πρώτη φάση του αγώνα, και το «παίζετε» στο τράβηγμα του χεριού του Ερνανγκόμεθ από τον Φαλ σε διεκδίκηση ριμπάουντ, προσγειωνόσουν στη σκληρή πραγματικότητα του σάπιου συστήματος και του ρόλου που είχαν αναλάβει να εκτελέσουν ο Μαγκλογιάννης, ο Χριστινάκης και ο Τσιμπούρης. Τα 3 φάουλ του Κέντρικ Ναν μέσα σε λιγότερο από 6 λεπτά αγώνα και άλλα τόσα του Γιουρτσεβέν σε λιγότερο από 4 ήρθαν να το κάνουν ξεκάθαρο σε κάθε αγαθή ψυχή που παρακολουθούσε τον αγώνα. Τα όργια που ακολούθησαν ήταν εξωφρενικά...

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σταθώ σε πολλές φάσεις. Και πιστέψτε με υπάρχουν δεκάδες... Όσοι είδατε το ματς αντιλαμβάνεστε τι λέω. Ακόμα κι αν φοράτε... κόκκινα γυαλιά. Άλλωστε με αυτά που σφύριζαν οι διαιτητές είδαν και οι τυφλοί. Πώς το είπε ο Σερέλης; «Κάποιοι αποφάσισαν πως έπρεπε να χάσουμε».

Αν και υπάρχουν πολλά παραδείγματα, θα σταθώ ενδεικτικά σε τρεις περιπτώσεις αντιαθλητικών φάουλ. Στην πρώτη ο Βεζένκοφ χτυπά βάναυσα με πρόθεση τον Κώστα Σλούκα, όπως είχε κάνει και στο Game 1. Στη δεύτερη ο Λι κατεβάζει βίαια τα χέρια του Χουάντσο που ετοιμαζόταν να καρφώσει, χωρίς την παραμικρή πρόθεση να παίξει την μπάλα. Σε καμία από τις δύο δεν δόθηκε η καθαρή παράβαση, παρά την εξέταση του βίντεο. Αντίθετα, δόθηκε αυτή του Οσμάν στον Φαλ. Σωστά μεν, αλλά με τη διαφορά στα κριτήρια με τα οποία αποφάσιζαν να... βγάζει μάτι.

Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν και προς το τέλος του αγώνα, όταν το διαιτητικό τρίο είδε την υπερπροσπάθειά του να κινδυνεύει να πάει χαμένη, με τη διαφορά να μειώνεται από τους 20 στους 5. Αστείο φάουλ του Ναν σε Ντόρσεϊ, αστείο φάουλ του Παπαπέτρου σε Πίτερς και... μπαράζ τεχνικών ποινών.

Θα σταθώ, όμως, λίγο παραπάνω στη φάση του πρώτου ημιχρόνου με το καλάθι που πέτυχε ο ΜακΚίσικ, κερδίζοντας και φάουλ από τον Σαμοντούροφ. Την έχω και σε βίντεο, αλλά και σε φωτογραφία για να αντιληφθούν όλοι, τη θέση στην οποία βρίσκεται ο διαιτητής Μαγκλογιάννης και την ορατότητα που έχει για να δώσει αυτό το φάουλ. Είναι η φάση που απέδειξε πως δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να εκτεθεί στα μάτια εκατομμυρίων φιλάθλων, μπροστά στον στόχο του να είναι αποτελεσματικός.

Ό,τι κι αν πεις για μπάσκετ μετά από αυτή τη διαιτησία είναι υποκριτικό. Το παιχνίδι δεν καθορίστηκε από τους παίκτες μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αν γίνει στη συνέχεια, εδώ θα είμαστε να το συζητήσουμε...

Μέχρι τότε ένα τεράστιο RESPECT στους παίκτες του Παναθηναϊκού! Σε μια παρτίδα με σημαδεμένη τράπουλα απέδειξαν σε όλη την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη πως διαθέτουν τεράστια καρδιά και τεράστια cojones (που θα έλεγε και ο «θείος» Χουάντσο)! 

ΥΓ. Για τα υπόλοιπα εμετικά και υποκριτικά που συνέβησαν χθες πριν το τζάμπολ, κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά το τέλος του, ήθελα να γράψω πάρα πολλά. Επειδή όμως η τοξικότητα έχει χτυπήσει... κόκκινο, θα περιοριστώ σε αυτό εδώ το λινκ, το οποίο σε ένα βαθμό περιγράφει όσα σκεφτόμουν.