Ναδάλ για Τζόκοβιτς, Φέντερερ: «Νιώθω χαρούμενος που μπόρεσα να είμαι μέρος αυτής της ιστορίας»

Ο Ραφαέλ Ναδάλ έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο Movistar+, ένα χρόνο μετά την απόσυρσή του από τα κορτ.

Ο Ισπανός τενίστας συνεχίζει να κάνει καθημερινές προπονήσεις και ασχολείται με αυτό που αγαπάει, το τένις. Μάλιστα, πλέον διατηρεί και ακαδημίες στην πατρίδα του, δίνοντας τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους φίλους του αθλήματος, να προπονούνται μαζί του.

Ο θρυλικός «Ράφα», στη συνέντευξη που έδωσε, αρχικά αναφέρθηκε στο τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο του και το πως είναι η καθημερινότητά του, έπειτα από την απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

«Δεν αποσύρθηκα επειδή είχα κουραστεί από αυτό που έκανα ή επειδή δεν είχα το απαραίτητο κίνητρο. Αποσύρθηκα επειδή το σώμα μου δεν μπορούσε άλλο. Εξακολουθούσα να είμαι χαρούμενος κάνοντας αυτό που έκανα. Στην εγχείρηση μου είπαν ότι είχα πιθανότητες να αναρρώσω πλήρως από αυτό. Έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να το μάθω. Ήρθε μια στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να αγωνιστώ, αλλά όχι με αυτό το πρόβλημα στο επίπεδο που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Οδήγησα την καριέρα μου στο όριο, όσο πιο μακριά μπορούσα να τη φτάσω».

Η ξεχωριστή αναφορά σε Τζόκοβιτς και Φέντερερ

Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι ερωτήσεις προς τον Ισπανό αθλητή για τον Ρότζερ Φέντερερ και τον Νόβακ Τζόκοβιτς, αλλά και για το πως αισθάνεται που είναι μέλος του ξεχωριστού Big-3.

«Νιώθω χαρούμενος που μπόρεσα να είμαι μέρος αυτής της ιστορίας. Χωρίς να αφαιρώ κανένα αξίωμα από τον Σίνερ και τον Αλκαράθ, που θέλουν να κάνουν τα πράγματα καλά, νομίζω ότι εμείς (το Big 3) έχουμε συμβάλει στο να μπορούν οι νέες γενιές να πιστεύουν ότι μπορείς να είσαι ένας άγριος ανταγωνιστής χωρίς να χρειάζεται να μισείς τον αντίπαλο. Μπορείς να έχεις μια σχέση όχι φιλίας, αλλά άριστη. Αυτό είναι ένα καλό κληροδότημα που αφήνουμε».

Σχετικά με τη μάχη που έδωσε στα κορτ με αμφότερους τους τενίστες, ανέφερε: «Εμείς είχαμε τον Πιτ Σάμπρας, που είχε 14 Grand Slams. Όταν κάποιος από τη δική μας γενιά έφτανε τα 14 Grand Slams, έφτανε στο μέγιστο. Εμείς ήμασταν τρεις, οπότε δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για χαλάρωση. Η απαίτηση ήταν μέγιστη. Ποτέ δεν σταματήσαμε να ωθούμε ο ένας τον άλλον. Και δεν είχες περιθώριο να προσπεράσεις τουρνουά. Αυτό είναι το μεγαλείο εκείνης της εποχής. Ήμασταν συνεχώς στους τελικούς και παίζαμε για όλα τα μεγάλα τουρνουά. Δεν νομίζω ότι μπορεί να το καταφέρει αυτό κάποιος μόνος του, χωρίς ανταγωνισμό».