Ο Άρης δεν πήρε το αποτέλεσμα που άξιζε, αλλά έκανε εμφάνιση… ελπίδας

Το ματς στο Καραϊσκάκη είναι η απόλυτη αποθέωση για ένα από τα πιο ποδοσφαιρικά κλισέ. Αυτό που λέει ότι «σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν κερδίζει η καλύτερη ομάδα». Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα σε κάνει να απορείς, πως είναι δυνατόν η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ να μην κατάφερε να πάρει έστω ένα βαθμό στο Φάληρο. Με διαφορά η πιο άδικη ήττα που έχει κάνει η ομάδα της Θεσσαλονίκης στη σεζόν. Που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Γλυκιά για τη συνολικά καλή εμφάνιση, παρά τις απουσίες, απέναντι σε μια από τις πιο ποιοτικές ομάδες της λίγκας και πικρή γιατί, ακόμη και μετά από μια τέτοια εμφάνιση, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με άδεια χέρια. Αν κάτι πρέπει να προβληματίσει από τη χθεσινή βραδιά είναι ότι πέταξε στα σκουπίδια μια ευκαιρία να κάνει το γκρουπ την πρώτη μεγάλη νίκη στη χρονιά.

Αλλά έτσι είναι η ρημάδα η μπάλα. Όταν τα κάνεις σχεδόν όλα καλά και δεν βάζεις το γκολ στις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται, στο τέλος μπορεί να χάσεις. Χθες ο Άρης τα έχανε και ο Ολυμπιακός τα έβαζε στις δυο… αφορμές που του έδωσε η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος οι κιτρινόμαυροι κοίταξαν τον Ολυμπιακό στα μάτια. Τον προβλημάτισαν. Του έβαλαν δύσκολα και στο τέλος τον ανάγκασαν να ανασάνει με ανακούφιση στο τελευταίο σφύριγμα του Γερμανού διαιτητή.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης ήταν άψογος τακτικά. Τοποθετημένος σωστά στο χορτάρι, απόλυτα συγκεντρωμένος στο πλάνο του προπονητή του, δεν έδωσε δικαιώματα (μόνο ένα παραλίγο ολέθριο… τσαφ στο τέλος του Άλβαρο που δεν κόστισε) και κράτησε τον Ολυμπιακό μακριά από την εστία του Αθανασιάδη. Μπροστάρης στην προσπάθεια ο Κώστας Γαλανόπουλος που έκανε ένα ημίχρονο για σεμινάριο. Έκοβε, έτρεχε ακατάπαυστα, έπαιρνε φάουλ, μοίραζε σωστά. Κρατούσε όλο το κέντρο μόνος του… εξαφανίζοντας τον κακό χθες Μουζακίτη και τον άνευρο Γκαρθία. Μακάρι να άντεχε να βγάλει όλο το ματς…Χωρίς να σημαίνει ότι υστέρησαν οι υπόλοιποι. Σχεδόν όλοι τους ήταν στο πνεύμα του ματς…

Η ομάδα του Χιμένεθ έδειξε ότι ήταν σε καλή μέρα πνευματικά και στο ξεκίνημα της επανάληψης κάνοντας αυτή την πρώτη μεγάλη φάση με το δοκάρι στην προσπάθεια του Τεχέρο, αλλά στην αμέσως επόμενη μίλησε ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου και δέχτηκε το γκολ. Στην μοναδική ουσιαστικά μέχρι τότε στιγμή που τον βρήκε ο Ολυμπιακός εκτεθειμένο στο ανοικτό γήπεδο και σε αμυντική ανισορροπία. Παρά το σοκ αντιδρά όμως και στα καπάκια σχεδόν χάνει το… άχαστο ο Πιόνε Σίστο. Η πρώτη για μένα κομβική στιγμή στο ματς και δυστυχώς μια ακόμη επιβεβαίωση ότι ο Δανός δεν το… έχει με το γκολ. Ο νωχελικός τρόπος που πάει στη φάση, έχοντας πάρει το δωράκι του Μουζακίτη δεν συνάδει με παίκτη σε αυτό το επίπεδο. Μετά από αυτό, ειλικρινά δεν ξέρω σε τι μπορεί να προσμένει ο Άρης από τον 30χρονο εξτρέμ του…όσο φιλότιμος κι αν είναι!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα κακό κοντρόλ του Τεχέρο που κράτησε τη μπάλα ζωντανή στην περιοχή, οδήγησε στο 2-0 πέντε λεπτά αργότερα. Εκεί το ματς έμοιαζε να σβήνει αλλά ο Άρης δεν το παράτησε και του έδωσε ξανά ζωή το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Λορέν Μορόν και το αριθμητικό πλεονέκτημα εξαιτίας της αποβολής του Μάνσα. Όπως είπαμε όμως αν δεν τα βάζεις…Δυο φορές, μια ο Αλφαρέλα και μια ο Παναγίδης έχασαν κλασικές ευκαιρίες να χαρίσουν τουλάχιστον την ισοπαλία.

Ο Άρης παρά την ήττα, έβγαλε αντίδραση μετά από ένα διάστημα μέτριων εμφανίσεων χωρίς νίκη. Δεν βολεύτηκε στο άλλοθι των πολλών απουσιών. Ούτε στα γκολ, που δέχτηκε κόντρα στη ροή του ματς. Η εικόνα του έστειλε ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι δυνατότητες υπάρχουν κι αν παίξει κάποια στιγμή πλήρης μπορεί να διεκδικήσει από τον εαυτό του κάτι παραπάνω. Όπως οφείλει να μην μείνει με την ικανοποίηση της γλυκιάς ήττας αλλά να απαιτεί από τον εαυτό του, όταν το αξίζει, να κερδίζει κιόλας, γιατί μόνο έτσι θα αλλάξει η νοοτροπία του club.

Το ίδιο απόγευμα που το ποδόσφαιρο άφησε μια χαραμάδα αισιοδοξίας, το μπάσκετ συνεχίζει να παίζει με τα νεύρα των οπαδών του. Χωρίς υπερβολή, στην ΚΑΕ κατόρθωσαν μέσα σε ένα τρίμηνο να απογοητεύσουν τους πάντες. Πραγματικά θέλει προσπάθεια να το πετύχεις. Να μη φαίνεται να μπορείς να βρεις τρόπο να αλλάξεις το κακό μομέντουμ στο οποίο βρίσκεται παρατεταμένα η ομάδα. Μια ομάδα που συνεχίζει στο ίδιο τέμπο κακών εμφανίσεων, που παραμένει πολύ ευάλωτη αμυντικά, χωρίς ευδιάκριτο πλάνο στην επίθεση και που ζει και πεθαίνει με το τρίποντο. Αν τύχει και μπουν τα σουτ μπορεί και να κερδίσει.

Το τάιμινγκ της παρουσίας του Σιάο στο τοπικό ντέρμπι μοιάζει η ιδανική τελευταία ευκαιρία να αλλάξει το μομέντουμ. Ο νέος ιδιοκτήτης του Άρη βίωσε για πρώτη φορά την απογοήτευση ενός κόσμου που στήριξε λυσσαλέα από την πρώτη μέρα το νέο πρότζεκτ. Που ξέρει να επιβραβεύει τις καλές προθέσεις αλλά και που απαιτεί να διορθώνονται τα λάθη που καιρό τώρα βγάζουν μάτι. Αν ισχύει αυτό που βγαίνει ως ρεπορτάζ ότι ο Σιάο, έδωσε το ΟΚ να γίνουν όσες αλλαγές χρειάζονται, τότε, όσο κι αν άργησαν να γίνου, όσο κι αν «πονάει» μια ήττα από τον αιώνιο αντίπαλο, μπορεί να αποδειχθεί στο τέλος εξόχως χρήσιμη και να αποτελέσει θρυαλλίδα αλλαγών… Λάθη κάνουν όλοι, το θέμα είναι να τα αποδέχεσαι και να προσπαθείς να τα διορθώσεις!

ΥΓ. Το πέναλτι του Λόρεν Μορόν παίζει να είναι η πιο «πρόστυχη» εκτέλεση που έχει κάνει ο Ισπανός στα 2.5 περίπου χρόνια που φοράει τη φανέλα του Άρη και με το σκορ όχι 0-2, αλλά 2-0…