O Άρης γύρισε σελίδα, αλλά το βιβλίο μόλις άνοιξε

Το βράδυ της 2ας Ιουλίου 2025 στο Nick Galis Hall δεν γράφτηκε απλώς μια νέα σελίδα στην ιστορία του Άρη. Ανοίχτηκε ολόκληρο κεφάλαιο. Όχι με τίτλους, όχι με τρόπαια, αλλά με τη δύναμη της ελπίδας. Ο Άρης απέκτησε αυτό που χρόνια αναζητούσε: μια νέα αρχή. Χιλιάδες φίλαθλοι κατέκλυσαν το Παλέ, σε μια από τις ελάχιστες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που η λέξη «Γενική Συνέλευση» συνοδεύτηκε από παλμό, συγκίνηση και δάκρυα. Γιατί ο Άρης δεν ζει μόνο από το παρελθόν του – ζει από την προσμονή για το αύριο. Και αυτό το αύριο μόλις ξεκίνησε.

Η είσοδος του επενδυτικού οργανισμού του Ρίτσαρντ Σιάο και η ομόφωνη έγκριση της μεταβίβασης μετοχών από τη Γενική Συνέλευση του Ερασιτέχνη, δεν είναι απλώς μια νέα διοίκηση. Είναι το πρώτο λαμπερό φως μετά από πολλά σκοτεινά και δύσκολα χρόνια. Είναι το τέλος της στασιμότητας και της αγωνίας μιας ομάδας που αιωρούνταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είναι η πρώτη φορά εδώ και καιρό που ο κόσμος του Άρη κοιτάζει το μέλλον χωρίς δισταγμό, χωρίς αμφιβολία, αλλά με πίστη. Είναι όμως και η πρώτη στιβαρή οικονομικά προσπάθεια να ξαναφτιαχτεί ο Άρης από την αρχή, με πλάνο, θεμέλια και προοπτική. Τα χρέη πρέπει να σβήσουν, η αξιοπιστία να επιστρέψει, ο οργανισμός να λειτουργήσει με επαγγελματισμό και σεβασμό στην ιστορία του.

Κι όμως, όσο σπουδαίο κι αν είναι το κεφάλαιο, τίποτα δεν θα γίνει χωρίς τον κόσμο. Ο κόσμος που ήρθε στο Παλέ για να δει όχι ένα ντέρμπι, αλλά μια διαδικασία. Ο κόσμος που τραγούδησε, που ξέσπασε, που δεν είχε ανάγκη το σκορ για να συγκινηθεί. Ο κόσμος αυτός είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος. Γιατί τώρα δεν αρκεί η χαρά της στιγμής. Τώρα αρχίζει ο δύσκολος δρόμος. Και σε αυτόν, χρειάζεται συνοδοιπόρος. Όχι απλά θεατής.

Γιατί η επιστροφή του Άρη εκεί που πραγματικά ανήκει δεν θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν αρκεί το κεφάλαιο, οι καλές προθέσεις, ούτε οι συγκινητικές δηλώσεις. Χρειάζεται σχέδιο, συνέχεια, επένδυση σε ανθρώπους, σε υποδομές, σε ταυτότητα. Και πάνω απ' όλα: στήριξη.

Ο κόσμος του Άρη έδειξε τι σημαίνει πίστη. Δεν περίμενε τίτλους για να γεμίσει το Παλέ. Δεν περίμενε μεταγραφές για να τραγουδήσει. Μια υπόσχεση μόνο του έφτανε, κι εκείνος απάντησε με αποθέωση, με χειροκροτήματα, με συγκίνηση.

Ο Άρης μπαίνει σε εποχή ανασυγκρότησης. Δεν θα επιστρέψει στην κορυφή σε ένα καλοκαίρι. Ούτε με τρεις μεταγραφές. Θέλει δουλειά, υπομονή, υποστήριξη. Να στηριχθεί το πλάνο όταν έρθουν οι πρώτες ήττες. Να γεμίσει το γήπεδο όταν οι νίκες καθυστερούν. Να αγοραστούν διαρκείας όχι από ενθουσιασμό, αλλά από ευθύνη.

Η νέα διοίκηση υπόσχεται σταθερότητα, εξυγίανση, σύγχρονες δομές. Ο Νίκος Ζήσης μπαίνει μπροστά με σοβαρότητα και όραμα. Το μπάσκετ του Άρη μπορεί και πρέπει να γίνει ξανά ελκυστικό. Όχι νοσταλγικό. Ο Άρης προφανώς και δεν ζητά από τον κόσμο του να ξεχάσει το παρελθόν. Ζητά να το μετατρέψει σε ενέργεια και ώθηση για το μέλλον. Να θυμηθεί το πάθος, αλλά να λειτουργήσει με ρεαλισμό. Να τραγουδήσει, αλλά να στηρίξει. Όχι μόνο στα εύκολα. Κυρίως στα δύσκολα.

Το γήπεδο ήταν γεμάτο στη Γενική Συνέλευση. Σαν μια αυθόρμητη ανάγκη να εκφραστεί, να βιώσει το κομμάτι της ιστορίας που μόλις αρχίζει να γράφεται. Να τιμήσει, ταυτόχρονα, όσα προηγήθηκαν – και εκείνους που, τον Δεκέμβριο του 2019, όταν το τέλος του μπασκετικού Άρη έμοιαζε αναπόφευκτο, βγήκαν μπροστά για μια μάχη μέχρις εσχάτων. Με μια φράση σφηνωμένη στο μυαλό όλων, εκείνη της διοίκησης του ΑΣ που ανέλαβε τότε τη διοίκηση της ΚΑΕ και τις μετοχές της: «να δώσουμε τη μάχη ώστε η ημέρα που ξημερώνει να μην είναι η τελευταία για την ΚΑΕ Άρης». Για αμέτρητες ημέρες δεν υπήρχε αύριο. Υπήρχε μόνο το σήμερα, να αντέξουμε και σήμερα. Έτσι ο Άρης κρατήθηκε ζωντανός. Και όταν έμαθε να ζει μέσα στην αβεβαιότητα, άρχισε σιγά-σιγά να ανασαίνει. Οι οικονομικές ενέσεις ανθρώπων όπως Ρουσιαμάνης έδιναν παρατάσεις ζωής μέχρι που ο Άρης ξαναπάτησε στα πόδια του. Θα μπορούσε να γίνει εκπληκτική ταινία η διαδρομή του Άρη από τον Δεκέμβριο του 2019 μέχρι τον Ιούλιο του 2025. Μια ωδή στο πείσμα, στην ευθύνη, στην ενσυναίσθηση, που τελικώς δικαιώθηκε.

O Άρης γύρισε σελίδα, αλλά το βιβλίο μόλις άνοιξε. Και σε αυτό το βιβλίο, δεν γράφουν μόνο οι διοικήσεις και οι παίκτες. Γράφει και ο κόσμος. Γράφουν οι χιλιάδες καρδιές που δεν έπαψαν να πιστεύουν. Οι γενιές που μεγάλωσαν στο Παλέ. Οι φωνές που κρατήθηκαν ζωντανές σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Αυτός ο Άρης δεν υπόσχεται θαύματα. Υπόσχεται προσπάθεια με αρχές. Και γι’ αυτό αξίζει να αγκαλιαστεί. Όχι γιατί όλα θα πάνε τέλεια. Αλλά γιατί αυτή είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που φαίνεται πως υπάρχει σχέδιο για να πάνε καλύτερα.