Ο Λεξ δεν προηγείται της εποχής του, είναι η εποχή του…

Το είπα και στον ίδιο ιδιαιτέρως, το γράφω και δημόσια. Είμαι ευγνώμων που τα παιδιά μου, αλλά και χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα μεγαλώνουν με τους στοίχους του. Αυτή η αμεσότητα, η ευθύτητα, η ολοκληρωτική κατάργηση της δηθενιάς, αυτή η φαρμακερή αποτύπωση της κοινωνίας, αυτός ο καυτηριασμός της πραγματικότητας που τσακίζει κόκκαλα, είναι μία βίαιη επαναστατική μελωδία που εξαπλώνεται στα καλύτερα αυτιά, αυτά των παιδιών μας.

Μία αμερικανίδα συγγραφέας η Τζάνετ Μάλκομ είχε γράψει κάποτε «Αυτή είναι η δουλειά που έχει να κάνει ένας καλλιτέχνης. Η τέχνη είναι ένοπλη ληστεία. Τέχνη δεν είναι να κάνεις κάτι που αρέσει στη μαμά σου». Αυτό ακριβώς κάνει με την τέχνη του ο Λεξ, μία ένοπλη ληστεία ενώπιων όλων, για την οποία όχι μόνο δεν μπορεί να συλληφθεί ή να καταδικαστεί, αλλά τα λάφυρά της, τροφοδοτούν μία ολόκληρη γενιά με σκέψη. Αυτή η τροφοδότηση της σκέψης, αυτό το «στα σερβίρω ρε μαλάκα στο πιάτο, τι άλλο θες για να ξελαμπικάρεις…» που υποθετικά θα μπορούσε να πει ο ίδιος, είναι η τέχνη της εποχής του. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Λεξ δεν προηγείται της εποχής του όπως λένε πολλοί, ο Λεξ είναι η εποχή του…

Μία τέτοια… ένοπλη ληστεία έκανε και στη Σεβίλλη. Η «ντεκαπαζιά» του Γιαμάλ, το «Γιωργάκη παίξε τα οφσάιντ», το «θυμίζει Καρέτσα ο Γιαμάλ», είναι αυτό που θα έλεγε ο καθένας στον καναπέ του, βλέποντας το ματς. Ο Λεξ πήρε τον καναπέ του στη Σεβίλλη, αφαίρεσε όλη την δηθενιά και το έζησε όπως ζει και τους στοίχους του. Τόσο απλό και τόσο υπέροχο.

Για αυτό κυρίως πρέπει να καμαρώνουμε εμείς στο athletiko.gr. Για την παρουσία του Λεξ στη Σεβίλλη. Οι 200 χιλιάδες άνθρωποι που μας παρακολούθησαν κάποια στιγμή ζωντανά, τα εκατομμύρια views που ακόμη γράφει το κοντέρ ανήκουν κυρίως στον Λεξ. Εμείς στο athletiko,gr απλώς του δώσαμε το γήπεδο, άντε ένα καλό γήπεδο και αυτός έπαιξε μπάλα. Και ήταν γαμάτη η μπάλα του.

Τα υπόλοιπα είναι για εμάς. Αξίζουν πολλοί ένα «μπράβο, φοβερή δουλειά». Το καταπληκτικό στούντιο, η μεγάλη παραγωγή, η ξεχωριστή ματιά και ο απόλυτος επαγγελματισμός δεκάδων ανθρώπων ήταν σίγουρα εκεί. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με αυτό που κάνουμε, πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του καλλιτέχνη. Η νοσταλγία που του δημιουργείται όταν τελειώνει ένα ωραία έργο, δημιουργεί τον σπόρο για το επόμενο, το ίδιο πρέπει να συμβεί και σε εμάς. Εκεί ακριβώς είναι η μεγάλη εικόνα…