Ο Ολυμπιακός και ο... άλλος του εαυτός

Το Ολυμπιακός - Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί από τα πλέον all-time classic παιχνίδια της Euroleague. Ήταν δεδομένο λοιπόν πως και αυτό το ματς θα ήταν οριακό. Ο Ολυμπιακός το ήλεγχε στη μεγαλύτερη διάρκειά του και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να το χάσει.

Έχουμε πει ξανά πως κανείς δεν έπαιξε μπασκετάρα Οκτώβρη μήνα. Ούτε και ο Ολυμπιακός. Είναι σπαστικό όμως για τους παίκτες και την ομάδα να χάνεται ένα ματς όχι (τόσο) από την ανωτερότητα του αντιπάλου αλλά από τα... δύο πρόσωπα των ερυθρόλευκων.

Τα δύο πρόσωπα του Ολυμπιακού

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό (και όχι με την καλή έννοια) πως κατάφερε ο Ολυμπιακός να δείξει δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα σε πρώτο και δεύτερο ημίχρονο. Λες και έκανε τα πάντα για να χάσει ένα δικό του ματς. 

Αν κάτι χαρακτηρίζει το μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι η ομαδικότητα. Η μπάλα να κυκλοφορεί βρίσκοντας έτσι την καταλληλότερη επιλογή στην επίθεση. Όχι βεβιασμένα σουτ, όχι ατομικοί ηρωισμοί αλλά pure ομαδικό μπάσκετ.

Που πήγε η κυκλοφορία;

Αυτό είδαμε από τον Ολυμπιακό στο πρώτο μισό, ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο. Για την ακρίβεια η πρώτη περίοδος ήταν ο ορισμός αυτού. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως είδαμε το εντελώς αντίθετο. 

Κακές επιθέσεις, καμία κυκλοφορία, αβίαστα λάθη και νευρικότητα. Από αυτά πιάστηκε η Ρεάλ Μαδρίτης, γύρισε το ματς, πίεσε και άγχωσε τον Ολυμπιακό. 

Από το τρίποντο κρεσέντο στο απόλυτο μηδέν

Η πρώτη περίοδος για τον Ολυμπιακό ήταν βγαλμένη από όνειρο, ιδιαίτερα από την περιφέρεια. Οι ερυθρόλευκοι είχαν το εκπληκτικό 7/8 εύστοχα τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο, με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ να στήνει το δικό του... τρίποντο πάρτι. 

Τόσο ήταν! Η συνέχεια ήταν καταστροφική. Από το επιθετικό κρεσέντο στην πρώτη περίοδο και τα εξαιρετικά ποσοστά από την περιφέρεια, στο τρίποντο...χάος. Ο Ολυμπιακός έκτοτε είχε 1/19 τρίποντα. Η διαφορά χαοτική. Πράγματι όταν μπαίνουν τα σουτ είναι ωραία, αλλά το μεγάλο challenge είναι το πώς μια ομάδα βρίσκει λύσεις όταν τα σουτ...δεν θα μπουν. 

Η άνοδος του Ντόρσεϊ και ο αθόρυβος παράγοντας

Δεν ήταν μόνο το ματς με αντίπαλο την Ρεάλ Μαδρίτης που ο Ολυμπιακός έδειξε δύο πρόσωπα. Και στην Βιτόρια οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν με τη φωτιά, μόνο που εκεί δεν κάηκαν. Πέρα από τη νίκη απέναντι στην Μπασκόνια αν ο Ολυμπιακός κρατάει κάτι από αυτή την ισπανική «διαβολοβδομάδα» είναι το step up δύο παικτών του. Ο πρώτος δεδομένα είναι ο Τάιλερ Ντόρσεϊ που τόσο στη Βιτόρια όσο και στη Μαδρίτη ήταν εκπληκτικός και μπορεί να γίνει και καλύτερος. 

Ο δεύτερος ακούει στο όνομα «Νίκολα Μιλουτίνοβ». Μπορεί η στατιστική του να μην βρωντοφωνάζει κάθε φορά την αναγκαιότητα του καλού «Μίλου» αλλά δίχως αμφιβολία είναι από τους παίκτες που κάνουν αθόρυβη αλλά καθοριστική δουλειά. Στο ριμπάουντ, μέσα στη ρακέτα και γενικότερα στα «βρώμικα» κομμάτια του παιχνιδιού. 

Διάρκεια, υπομονή και ομαδικότητα: οι απαραίτητες αρετές του Ολυμπιακού

Η φετινή σεζόν θα είναι δύο φορές που δύσκολη και απαιτητική από την περσινή και προφανώς όλα τα ματς δεν θα έρχονται εύκολα για τον Ολυμπιακό. Τόσο το ματς με τη Μπασκόνια όσο και αυτό με την Ρεάλ πρέπει να αποτελέσουν οδηγό και ο λόγος είναι τα νεκρά διαστήματα. 

Ο Ολυμπιακός είχε αρκετά από αυτά. Όπως λέμε συχνά «η υπομονή είναι αρετή». Και πράγματι είναι μεγάλη. Σε αυτές τις αρετές θα πρέπει να προσθέσει την ομαδικότητα και την διάρκεια και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της σεζόν.