Οι «κατάρες» δυστυχώς δεν... σπάνε με μισό τσουβάλι χαμένες ευκαιρίες απ’ τα τρία μέτρα

Ούτε τώρα... Η περίφημη «κατάρα» από ήττα 2-0 σε πρώτο αγώνα, παρέμεινε δίχως «εξορκισμό» για τον Παναθηναϊκό που ξόδεψε (και) στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ άλλο μισό... τσουβάλι ευκαιρίες κόντρα στους Ρέιντζερς, αλλά έμεινε στο «παγωμένο» 1-1 κι αποκλείστηκε απ' το Champions League, εξαιτίας της παροιμιώδους αστοχίας του για δεύτερο σερί ματς, αλλά και της μίας (και μοναδικής) στιγμής που αδράνησε όλη η άμυνα και δεν έκανε αυτό που έπρεπε για να μην πάει ποτέ η μπάλα στον Γκασαμά.

Οι «κατάρες» δυστυχώς δεν... σπάνε με τόσες πολλές χαμένες ευκαιρίες απ’ τα τρία μέτρα. Πέντε ή έξι τον αριθμό, με μεγαλύτερες όλων τα δύο τετ-α-τετ του μοιραίου Φακούντο Πελίστρι (συν το δοκάρι απ’ τα δύο μέτρα στο Ibrox). Αλλά και με τη φάση «κλειδί», κι εκείνη που θα μπορούσε να όλο τον αγώνα (και τη σειρά) με τους Σκωτσέζους, το άγγιγμα που δεν πρόλαβε να κάνει ο Φώτης Ιωαννίδης στο 58’ μετά το χαμηλό γύρισμα του Τζούριτσιτς.

Έχω γράψει πάρα πολλά ματς του Παναθηναϊκού απ’ το 2004 κι έπειτα, πάμπολλα εξ αυτών στην Ευρώπη. Ειλικρινά τόσο άδικο αποκλεισμό, με τόσο «γεμάτες» εμφανίσεις και στα δύο παιχνίδια δεν θυμάμαι άλλον. Ποτέ! Αλλά τι να το κάνεις...

Αμέσως μετά το «πράσινο» 1-0 και δύο λεπτά πριν το «παγωμένο» 1-1 του Γκασαμά. Με το momentum να έχει γυρίσει ξεκάθαρα στην πλευρά του «τριφυλλιού», εάν γινόταν εκεί το 2-0, μετά το γήπεδο θα... έγερνε μέχρι εκεί που δεν πάει κι όλα θα ήταν ανοικτά. Με τα «αν» όμως ποτέ δεν γράφονται ιστορίες. Μόνο με τα γκολ...

Είναι κρίμα διότι ο Παναθηναϊκός άξιζε πολλά περισσότερα και στα δύο παιχνίδια με τους Σκωτσέζους. Και όχι, δεν πέρασε η καλύτερη ομάδα, αλλά η πιο κυνική κι εκείνη που με τύχη ή την ικανότητα του γκολκίπερ της, αλλά και με το «άστρο» της σε 190 λεπτά μπάλας (στο 59’ μπήκε μέσα ο Γκασαμά, στο 60’ έκανε το 1-1 μετά από... τρίσποντο στην «πράσινη» περιοχή) πήρε την πρόκριση και θα συνεχίσει στον Γ’ προκριματικό του Champions League.

Κι ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει τη «μάχη» του στον Γ’ προκριματικό του Europa League, όπου τον περιμένει λογικά η Σαχτάρ, εκτός αν το βράδυ της Πέμπτης (31/7) η Μπεσίκτας κάνει μία σούπερ... ανατροπή απ’ το 2-4 στη ρεβάνς της Κρακοβίας.

Αγωνιστικά κάνει το σωστό και πρέπει να το υποστηρίξει

Το μεγάλο «γαμώτο» που μένει, έχει να κάνει πάνω απ’ όλα με την εικόνα του Παναθηναϊκού και στα δύο παιχνίδια. Να έχεις κάνει δύο τόσο «γεμάτες» εμφανίσεις απέναντι σε μία ομάδα που έχει το δικό της «μέγεθος» στην Ευρώπη και να μην παίρνεις το... ελάχιστο που θα δικαιούσαι στο γήπεδο.

Η προσέγγιση του Ρουί Βιτόρια ήταν και στη ρεβάνς πολύ σωστή. Η ασφυκτική πίεση ψηλά, οι συνεργασίες, οι ποικιλίες στον τρόπο επίθεσης, τα αμέτρητα κλεψίματα απέναντι σε μία ομάδα την οποία είχε αναγκάσει ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να αλλάξει τρίτη πάσα.

Ήταν τρομερά ελκυστική και πολύ έντονη η εικόνα κι αυτό ο κόσμος -που είναι σχεδόν πάντα ο πιο δίκαιος κριτής- το είδε και το αναγνώρισε και στο ματς και στο φινάλε παρά την πίκρα. Μόνο αυτό το ρημάδι, το «εύκολο» γκολ έλειψε και πάλι για να αποδοθεί ποδοσφαιρική «δικαιοσύνη».

Όμως σε αυτό το επίπεδο όλα μετράνε. Κι αν ξοδεύεις τόσες ευκαιρίες, εάν δεν «επενδύεις» πάνω στο γκολ που βρίσκεις με χίλια ζόρια απ’ το... πλασέ με το κεφάλι του Τζούριτσιτς κι αν έχεις χάσει ξανά τα... άχαστα, ε τότε θα τιμωρηθείς σκληρά απ’ τον αντίπαλο.

Το 1-1 απ’ τον Γκασαμά στο 60’ «άδειασε» τους πάντες στον Παναθηναϊκό, που είχαν ξοδέψει ήδη και πάρα πολύ ενέργεια ως εκείνη την στιγμή και μετά το... βουνό ήταν πια απροσπέλαστο.

Είναι μεγάλο το «κρίμα» για την εμφάνιση που κατέθεσαν οι «πράσινοι», έχοντας ως κορυφαίο όλων τον συγκλονιστικό Τζούριτσιτς. Όμως ακόμα και μέσα από έναν τόσο σκληρό αποκλεισμό ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να βγει απ’ το δρόμο του.

Ποδοσφαιρικά κάνει το σωστό, έχει αλλάξει φιλοσοφία, έχει αρχίσει να βρίσκει ταυτότητα και να την καταθέτει με πολύ έντονο τρόπο μέσα το γήπεδο.

Κι όλο αυτό θα πρέπει να το υποστηρίξει ακόμη πιο έντονα κι αγωνιστικά και μεταγραφικά. Διότι στο τέλος της ημέρας, όσο άδοξος, πικρός και δυσκολοχώνευτος κι αν ήταν αυτός ο αποκλεισμός, αγωνιστικά «βλέπουμε» μετά από καιρό κάτι πολύ καλό. Και η μπάλα στο τέλος δικαιώνει αυτούς που δουλεύουν σωστά. Πάμε παρακάτω...