Περί αντοχής και ανθεκτικότητας

Ο Ολυμπιακός στον χθεσινό (31/10) αγώνα της Eυρωλίγκας απέδειξε πως είναι… μπασκετικός χαμαιλέων. Παρ’ όλο που δεν έπαιξε ιδανικά, κατάφερε να κερδίσει με 62-58 τη Χάποελ Τελ Αβίβ, σημειώνοντας μια «ugly win» -δηλαδή, μια νίκη με «άσχημο τρόπο», όπως λένε και οι Άγγλοι. Η άμυνα του Ολυμπιακού «στέγνωσε» τις επιθέσεις της Χάποελ. «A defensive masterpiece».

Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός γνώρισε ήττα από τη Μονακό σε μια αναμέτρηση που ανέδειξε προβλήματα. Το αποτέλεσμα: οι «πράσινοι» δεν μπόρεσαν να επιβληθούν, με συνέπεια να χάσουν έδαφος στο κρίσιμο πλαίσιο της διοργάνωσης. Τα αίτια;

• Πρώτον: έλλειψη ύφους/έντασης — «δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα».
• Δεύτερον: η Mονακό εκμεταλλεύτηκε επιθετικά και στο transition, και στην επαφή, τα πλεονεκτήματά της, ειδικά όταν ο Παναθηναϊκός έδειχνε πως του λείπει «δεύτερο» κλασικό σέντερ.
• Τρίτον: όταν κυνηγάς το σκορ, χωρίς να σκυλιάζεις στην άμυνα, είναι εύκολο να δεχθείς κρίσιμες επιθέσεις, να μπεις στο τρίτο δεκάλεπτο με -10 και από εκεί και πέρα η πίεση μεγαλώνει.

Η EuroLeague είναι αυτή τη στιγμή μια… κτηνώδης διοργάνωση: Δέκα «διαβολοβδομάδες», δεκάδες αγώνες, και σε συνδυασμό με τα εγχώρια πρωταθλήματα, κύπελλα και super cup, οι ομάδες μπορεί να φτάσουν και τις 80-90 αναμετρήσεις—παρόμοιο φορτίο με το NBA. Με τέτοια ένταση, τα σκαμπανεβάσματα είναι όχι απλώς πιθανά αλλά σχεδόν βέβαια. Ειδικά στην αρχή της σεζόν.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ομάδα που τελικά θα σηκώσει το τρόπαιο στην EuroLeague δεν θα είναι απαραίτητα η «καλύτερη» αλλά η πιο ανθεκτική. Ανθεκτικότητα (resilience) εν προκειμένω σημαίνει: να μπορείς να αντέξεις τη φόρτιση, να διαχειρίζεσαι τους τραυματισμούς, να προσαρμόζεσαι στα συνεχόμενα ταξίδια, στις αλλαγές ροτέισον, στη μειωμένη ενέργεια, στις αναποδιές. Η νίκη του Ολυμπιακού χθες, με «άσχημο τρόπο», είναι ενδεικτική: δεν έπαιξε όπως θα ήθελε, το αντίθετο!!! Δεν σκόραρε όπως μπορούσε, το αντίθετο!!! Αλλά άντεξε, έμεινε μπροστά και πήρε το αποτέλεσμα.

Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός φάνηκε λιγότερο έτοιμος για αυτές τις διακυμάνσεις. Σε μια διοργάνωση όπου η έκθεση στην πίεση, οι σερί αγώνες και οι χαμένες ενέργειες «αθροίζονται», η μη-απόδοση , η μη αμυντική προσήλωση, μπορεί να στοιχίσει ακριβά.

Ας μείνουμε στην έννοια της ανθεκτικότητας στον πρωταθλητισμό: δεν αφορά απλώς το ταλέντο των παικτών ή το βάθος του ρόστερ. Περιλαμβάνει τη νοοτροπία της ομάδας, τη διαχείριση των αντιξοοτήτων, την ικανότητα να «κρατάς» στα δύσκολα — να μην τα παρατάς όταν η κατάσταση δεν είναι ιδανική, να υπερπηδάς τα εμπόδια, να αντέχεις τη φθορά, να κάνεις το ένα βήμα τη φορά (mental toughness). Σε μια σεζόν με εξοντωτικό ρυθμό όπως αυτή της Eυρωλίγκας, αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικό.

Συμπερασματικά: Αν η σεζόν είναι ένας πολύμηνος αγώνας αντοχής και στρατηγικής, τότε η ομάδα που θα σηκώσει την κούπα θα είναι εκείνη που θα αποδειχθεί η πιο ανθεκτική. Η πιο ανθεκτική στο… κακό παιχνίδι, η πιο ανθεκτική στη συσσώρευση κόπωσης, η πιο ανθεκτική στο ταξίδι, η πιο ανθεκτική στο πλήγμα ενός τραυματισμού ή μίας κακής εμφάνισης. Η πιο ανθεκτική στην αφόρητη πίεση. Εκείνη η ομάδα που θα διαθέτει τους παίκτες οι οποίοι θα αποφασίσουν σωστά down the strech!!!

Η ανθεκτικότητα δεν είναι «ρομαντισμός». Είναι στοιχείο επιβίωσης στον σύγχρονο, εξαντλητικό, «διαβολοβδομαδικό» κόσμο της Eυρωλίγκας. Οι ομάδες που θα την καταλάβουν — θα την ζήσουν, θα την προγραμματίσουν, θα την αποκτήσουν — θα βρίσκονται στο βάθρο.
Και οι υπόλοιπες; Θα παλεύουν για ραντεβού με την πραγματικότητα.

Αποφάσεις διαιτητών

Το φινάλε του Ολυμπιακός–Χάποελ είχε την ένταση και την ασφυξία που συνοδεύει κάθε κλειστό ευρωπαϊκό παιχνίδι. Η πρώτη φάση, εκείνη της πίεσης του Βασίλιε Μίτσιτς πάνω στον Άλεκ Πίτερς περίπου στα 23’’, σφυρίχθηκε ως απλό φάουλ. Ο Σέρβος γκαρντ, στην προσπάθειά του να πιέσει τον Πίτερς στο κατέβασμα της μπάλας, βρήκε επαφή στο σώμα — οι διαιτητές έκριναν ότι υπήρξε παράβαση, αλλά όχι πρόθεση ή υπερβολική δύναμη, επομένως όχι αντιαθλητικό. Η απόφαση συμβαδίζει με το πνεύμα του κανονισμού: όταν η επαφή προκύπτει μέσα στη διεκδίκηση της μπάλας, χωρίς πρόθεση διακοπής αιφνιδιασμού ή επικίνδυνη σκληρότητα, καταλογίζεται ως απλό φάουλ. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή των διαιτητών να κρατήσουν τη φάση «εντός μπασκετικής λογικής» ήταν απολύτως ορθολογική.

Η δεύτερη φάση —το επιθετικό φάουλ του Μίτσιτς στον Τόμας Γουόκαπ— ήταν εκείνη που επίσης άναψε τη συζήτηση. Ο Μίτσιτς επιχείρησε να δημιουργήσει χώρο χρησιμοποιώντας τον ώμο, τη στιγμή που ο Γουόκαπ είχε ήδη σταθεροποιήσει θέση άμυνας. Τεχνικά, το σφύριγμα έχει βάση: ο αμυντικός είναι νόμιμα στημένος, ο επιθετικός κάνει επαφή εκτός κάθετης προβολής. Αν και πρόκειται για μία δύσκολη φάση, ήταν επιθετικό φάουλ. Οι διαιτητές ως μη όφειλαν έκαναν foul review...

Στο πριγκιπάτο, ο Παναθηναικός έχασε επειδή δεν σεβάστηκε τον εαυτό του και για μία ακόμη φορά δεν έπαιξε άμυνα. Αυτό , όμως, δεν δίνει το δικαίωμα στους διαιτητές να ξεχνάνε να σφυρίξουν σε οφθαλμοφανείς παραβάσεις-φάουλ των γηπεδούχων.

ΥΓ: Με τις επιστροφές Λεσόρ και Εβανς , μέσα στο Νοέμβριο, θα φανεί 100% εάν χρειάζονται έναν επιπλέον πολύ καλό ψηλό κι έναν επιπλέον πολύ καλό πόιντ γκαρντ ο Παναθηναικός και ο Ολυμπιακός αντίστοιχα.