Πόσοι έχουν ακόμη νομίζεις το όνειρο να τους κρατά;

Οδηγεί το ακριβό αυτοκίνητό του με προορισμό την Φράντσιακορτα. Το παράθυρο ανοιχτό για να έρχεται η μυρωδιά από τους αμπελώνες. Είναι η μυρωδιά της παιδικής του ηλικίας, καθώς διασχίζει την Λομβαρδία για να φτάσει στην Μπρέσια.

Στο μυαλό του είναι το σπίτι που μεγάλωσε. Χωρίς ανέσεις. Ο πατέρας Μπατίστα ήταν οικοδόμος, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι. Η μητέρα Κατερίνα ήταν υπάλληλος γραφείου. «Μου δίδαξαν να δουλεύω σκληρά και να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Ο μπαμπάς δούλευε πιο πολύ, η μαμά ήταν περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Νομίζω ότι θυσίασαν τα πάντα για μένα.

Ο πατέρας μου έφευγε στις πέντε το πρωί και επέστρεφε όταν εγώ ήδη κοιμόμουν. Εργαζόταν σκληρά σε εργοτάξια. Χωρίς να παραπονιέται, χωρίς ποτέ να χάνει το χαμόγελό του. Το μότο του είναι: Δούλεψε σκληρά και μη μιλάς».

Το πιο σημαντικό μάθημα που έδωσε ο πατέρας στον γιο του.

Στον τοίχο του παιδικού δωματίου του είχε αφίσες των ειδώλων του. «Είχα και κάποιες φανέλες του Κακά, όχι γνήσιες, διότι οικονομικά δεν βγαίναμε, δεν μπορούσα να τις πάρω. Ήταν από τους αγαπημένους μου παίκτες μαζί με τον Αντρέι Σεφτσένκο. Και οι αφίσες τους που είχα στους τοίχους του δωματίου μου, με βοηθούσαν να ονειρεύομαι. Ήταν η έμπνευσή μου».

Θυμάται μετά ότι ήταν στα γήπεδα από τα πέντε του, στην ομάδα νέων της Μίλαν στα δέκα του και στα 16 του έκανε την πρώτη εμφάνιση με τους «ροσονέρι». Χωρίς την οικογένειά του εκεί, στη μεγάλη πόλη, στη μεγάλη ομάδα.

«Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Ήμουν μικρός και οι γονείς μου δεν ήταν εκεί μαζί μου. Ήμουν 16, αλλά δεν ήθελα να σταματήσω, προσπαθούσα να βρω τρόπους για να νιώθω καλύτερα, αν και πολλές στιγμές υπέφερα. Οι γονείς και οι φίλοι με στήριξαν, μου έλεγαν ότι πρέπει να επιμείνω για να κάνω αυτό που θέλω. Κλάματα; Ναι, υπήρξαν και κλάματα. Ήμουν κλειστός χαρακτήρας και το κλάμα μπορεί να βοηθήσει να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου. Τα πρώτα λεφτά που έβγαλα από το ποδόσφαιρο τα πήρε η μητέρα μου. Φάγαμε με φίλους, μετά ήπιαμε στο μπαρ του μπαμπά μου. Ένα μικρό πάρτι».

Αρχηγός στη Μίλαν

Θυμάται ότι στο Μιλάνο έζησε τα πάντα. Οι οπαδοί των «ροσονέρι» τον λάτρεψαν για τον χαρακτήρα, την αφοσίωση, τη νηφαλιότητα και το πάθος του. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που τον διακρίνουν.

Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα το 2015, υπό τις οδηγίες του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, ενώ ήταν ακόμα ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός αμυντικός.

Η ταχεία άνοδός του ήταν η απόδειξη ότι διέθετε πολλές αρετές: γρήγορος, σταθερός στην άμυνα και ικανός να προωθείται με καλές τεχνικές δεξιότητες, ο Καλάμπρια ξεχώριζε για την αφοσίωσή του και το μαχητικό πνεύμα του. Παρά τον ανταγωνισμό στην άμυνα, με την πάροδο των ετών έγινε βασικός στη δεξιά πτέρυγα.

Και το 2023, μετά την αποχώρηση του Αλέσιο Ρομανιόλι, ο Καλάμπρια πήρε το περιβραχιόνιο, μια απόφαση που τόνισε όχι μόνο την εμπειρία και την ηγετική ικανότητά του, αλλά και τη βαθιά σύνδεση με την ιστορία και τις αξίες του συλλόγου. Το περιβραχιόνιο του αρχηγού, στην πραγματικότητα, ήταν μια αναγνώριση πέρα από το γήπεδο: ήταν η συνέχεια μιας παράδοσης που θέλει τα ντόπια νεαρά ταλέντα να γίνονται σύμβολα μιας ομάδας που, παρά τα σκαμπανεβάσματά της, διατηρούσε πάντα μια ισχυρή ταυτότητα.

Θα μπορούσε τώρα να μην οδηγεί προς τους αμπελώνες. Να είναι σπίτι και να παίζει PlayStation, ας πούμε. Ούτε καν! Φημολογείται ότι είναι ο μόνος παίκτης στη Serie A που δεν παίζει PlayStation…

«Έχανα συνέχεια, οπότε τα παράτησα. Επιπλέον, δεν μου αρέσει, δεν με διασκεδάζει. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς καταφέρνουν οι συμπαίκτες μου να μένουν όλη μέρα κολλημένοι στα smartphones τους. Καλύτερα να κάνουν μια βόλτα στον καθαρό αέρα, να περνούν χρόνο με πραγματικούς ανθρώπους, να βλέπουν τους άλλους από κοντά. Η τεχνολογία είναι σημαντική, το διαδίκτυο είναι χρήσιμο, αλλά ο πραγματικός κόσμος είναι εκεί έξω» λέει και το εννοεί.

Χρησιμοποιεί, βέβαια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Ναι, αλλά δεν τα λατρεύω. Είμαι ακόμα ένα αγόρι της επαρχίας, περήφανος γι' αυτό. Το Μιλάνο είναι υπέροχο, το λατρεύω, ζω στην Πόρτα Νουόβα με την κοπέλα μου, αλλά με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνω στο σπίτι που μεγάλωσα,, στους φίλους μου τους αληθινούς. Περπατάω στα χωράφια μαζί τους, πηγαίνω στους αμπελώνες».

Ο Καλάμπρια στην γη των κρασιών

Η Φραντσιακόρτα είναι η γη των κρασιών. Από εκεί προέρχονται οι υψηλής ποιότητας αφρώδεις οίνοι της Ιταλίας. Είναι κρασιά που γίνονται με την ίδια μέθοδο όπως η σαμπάνια. Αυτό σημαίνει ότι το κρασί υποβάλλεται σε μια δεύτερη ζύμωση στο ίδιο μπουκάλι που αγοράζεται από την κάβα.

Τα ξέρει όλα αυτά ο Καλάμπρια, θυμάται ότι τα έμαθε από τον παππού του και ξέρει ότι θέλει να μάθει πολλά ακόμα όσο περνούν τα χρόνια. Δεν αποκλείεται, εξάλλου, οι αμπελώνες να είναι ο τελικός προορισμός της ζωής του, όταν σταματήσει το ποδόσφαιρο.

«Είμαι συλλέκτης, το κρασί πάντα με γοήτευε, μου δίνει μια αίσθηση της γης, των ριζών μου. Ο παππούς μου έφτιαχνε κρασιά και το μικρό κελάρι του ήταν για εμένα ένας θησαυρός. Αν έχω ένα χόμπι, είναι η οινολογία. Θα ήθελα πολύ να εμβαθύνω. Ποιος ξέρει, ίσως θα μπορούσα να το μετατρέψω σε δουλειά όταν σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο».

Το άλλο του κόλλημα είναι το Dragon Ball. Μαζεύει ό,τι έχει σχέση με την διάσημη σειρά manga και έχει και τατουάζ τον Goku. Kαι σε μία συζήτηση στο Reddit, είχε μοιραστεί μια ειλικρινή στιγμή σχετικά με τον Κόμπι Μπράιαντ μετά τον θάνατό του: «Η απώλειά του με συγκλόνισε. Ένιωσα ότι ήθελα να κλαίω για μέρες. Εμπνεύστηκα από την “Mamba Mentality” και προσπαθώ να την φέρω στη δουλειά μου».

Και τελικά, πλησιάζοντας πια προς τους αμπελώνες, λίγο πριν αφήσει το αυτοκίνητο και περπατήσει στη φύση για να ζήσει χωρίς φίλτρα, σαν ένα παιδί που δεν ονειρεύτηκε εξώφυλλα, αλλά ένα μικρό αμπέλι και έναν ήσυχο ουρανό, εκεί σκέφτεται πώς θα ήθελε να αναφέρεται το όνομα Νταβίντε Καλάμπρια σε δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια.

«Δεν θα ήθελα να με θυμούνται μόνο ως ποδοσφαιριστή. Θέλω να κάνω κάτι που να έχει αντίκτυπο, ίσως στον τομέα της κοινωνίας ή του περιβάλλοντος. Θα ήθελα τις αξίες που πιστεύω ότι έχω ως άνθρωπος και ως μέλος της κοινωνίας να τις μεταδώσω στα παιδιά».

Mπορεί τελικά ο Ντάβιντε να μην γίνει ο πιο διάσημος. Αλλά θα έχει παραμείνει ο πιο ειλικρινής με τον εαυτό του. Θα έχει κουβαλήσει την ιστορία μιας ομάδας, φορώντας στο μπράτσο κάτι που δεν είναι απλά ένα κομμάτι ύφασμα, χωρίς να ξεχάσει ποτέ τις ρίζες του, εκεί, στους αμπελώνες, στη γη, στην ησυχία.