Πρέπει να βρει τον τρόπο να αποφύγει το κάζο του αποκλεισμού

Τα πράγματα είναι απλά. Μέχρι το 75΄ και με το σκορ στο 0-1, σήμερα θα μιλούσαμε για μια επαγγελματική νίκη ή στην χειρότερη για μια ισοπαλία που θα έθετε τον Άρη σε θέση οδηγού για την πρόκριση με δεδομένο ότι έχει τον επαναληπτικό στο γήπεδό του. Το καταστροφικό τρίλεπτο και το κακό φινάλε στο ματς, κάνει φυσιολογικά να φαίνονται πιο πολύ τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Άρης τη δεδομένη χρονική στιγμή. Προβλήματα συνοχής, ομοιογένειας, εντάσεων, ενέργειας, ταχύτητας και ρυθμού. Θέματα που τα έβλεπες δια γυμνού οφθαλμού, είναι φυσιολογικά όταν έχεις αλλάξει σχεδόν όλη την ομάδα, και τα έχει επισημάνει ο προπονητής. 

Άλλη ομάδα ξεκίνησε προετοιμασία, άλλη αγωνίστηκε στα φιλικά και μια εντελώς άλλη ομάδα εμφανίστηκε στο πρώτο επίσημο ματς. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης πήρε την απόφαση να δώσει τον χρόνο που δεν έχει, ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και οι νέοι παίκτες, μέσα από τα παιχνίδια. Πήρε ένα αναγκαστικό ρίσκο. Που μέχρι το 75΄ έμοιαζε να τον δικαιώνει. Ναι μεν ο Άρης δεν ήταν καλός, ήταν επιεικώς μέτριος για να είμαστε ειλικρινείς και στην ουσία έπαιζε… τόσο, όσο του επιτρέπει η χρονική συγκυρία και το επίπεδο ετοιμότητάς του, αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι κινδύνευσε σοβαρά. 

Πήγε το ματς σε χαμηλό τέμπο, χωρίς καθόλου περιττά ρίσκα, και ενίοτε με διάθεση να… παίξει και με τον χρόνο. Να κερδίσει κάθε πολύτιμο λεπτό. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κοινώς. Το γκολ του Μορόν στο 66΄, στη μοναδική στιγμή που ο Ισπανός… εμφανίστηκε στο παιχνίδι, όλα πήγαιναν κατ΄ ευχήν. Ο Άρης κρατούσε το μηδέν και παράλληλα, σημείωσε και το πολύτιμο εκτός έδρας γκολ. 

Αίφνης… έσβησε το φως. Σε ένα τρίλεπτο γκρεμίστηκαν όλα.  Ατομικά λάθη, έλλειψη συγκέντρωσης, κακές αμυντικές εκτιμήσεις από Μπράμπετς, Μεντίλ στο δεύτερο γκολ, έφεραν την ανατροπή για την Αράζ και πάλι καλά να λέμε που ο Κειτά δεν έκανε και το 3-1 στο 88΄ για να έχει ο Άρης να ανέβει ένα βουνό σε έξι μέρες στο Βικελίδης. Συμφωνούμε όλοι ότι η εικόνα ήταν προβληματική. Ότι κανείς από τους πολυδιαφημισμένους καινούργιους παίκτες (με μια μικρή εξαίρεση τον Πέρεθ), δεν έκανε αισθητή την παρουσία του. Ο Γιένσεν όχι μόνο δεν φάνηκε αλλά υπήρχαν στιγμές στο διάστημα που αγωνίστηκε που ήταν και αρνητικός. Ο Ράτσιτς δεν σου άφησε κάτι και σίγουρα δεν έδειξε ότι είναι ο κλασσικός κόφτης. Σίγουρα πάντως χρειάζεται χρόνο που δυστυχώς δεν τον έχει. Ο Πέρεθ έχει ποιότητα και περιστασιακά την έδειξε. Θα χρειαστεί και ουσία στη ρεβάνς. Οι υπόλοιποι έπαιξαν ελάχιστα και δεν μπορούν να κριθούν.

Καμία έκπληξη. Εγώ προσωπικά δεν περίμενα κάτι παραπάνω με τόσα πολλά νέα πρόσωπα, που έχουν ελάχιστες προπονήσεις στα πόδια τους. Δεν είναι αφελείς όσοι υποστηρίζουν ότι τις προκρίσεις στους πρώιμους προκριματικούς γύρους τις δίνουν οι ομάδες που διατηρούν ένα κορμό. Ο Άρης δεν το έχει αυτό και για μια ακόμη φορά… παίζει με τη φωτιά και πρέπει να βρει τον τρόπο να μην καεί ξανά. 

Το σκορ δεν είναι απαγορευτικό. Ανατρέπεται. Εδώ κοτζάμ 3-0 από τη Μόλντε κόντεψε να ανατρέψει στο… σπίτι του πριν από έξι χρόνια. Δεν θα είναι όμως εύκολο για όλους τους παραπάνω λόγους. Αλλά πότε το έκανε εύκολο ο Αρης για τον εαυτό του; Θα χρειαστεί, εκτός από βελτιωμένη εικόνα, τύχη, ατομική ποιότητα και την πάντα πολύτιμη βοήθεια του κοινού του ώστε να μην πέσει θύμα έκπληξης που θα του δημιουργήσει τεράστια ζητήματα με το καλημέρα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι από χθες το βράδυ το τεχνικό τιμ γνωρίζει λίγο καλύτερα ποια είναι τα τρωτά σημεία της Αράζ εν όψει του επαναληπτικού. Που παρά τη νίκη της δεν είναι καμία υπερομάδα. Απλά είναι πιο έτοιμη από τον Αρη και εκμεταλλεύτηκε τα δώρα...