Σκαρβέλη στο Athletiko: «Η δεκαετία με την Εθνική με συνέδεσε πιο βαθιά με την ελληνική καταγωγή μου»

Η Σταματία Σκαρβέλη έκανε την προσπάθειά της στον προκριματικό της σφυροβολίας αλλά δεν κατάφερε να βγάλει τη μεγάλη βολή που θα της χάριζε την πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Τόκιο.

Η Ελληνοαμερικανίδα αθλήτρια στο τέταρτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της καριέρας της κατέκτησε την 16η θέση με καλύτερη βολή στα 70.05μ και έμεινε για 65 εκατοστά εκτός της δωδεκάδας του τελικού.

Η 30χρονη έφτασε στη μεικτή ζώνη με ανάμεικτα συναισθήματα και μίλησε στην κάμερα του Athletiko για τον αγώνα της στον προκριματικό, τη σταθερότητα της φετινής χρονιάς και την δεκαετία που συμπληρώνει με το ένα πόδι στις ΗΠΑ και το άλλο στην Ελλάδα: 

Σταματία έριξες βολή στα 70μ αλλά δεν ήρθε ο τελικός. Ποια είναι τα συναισθήματα;

«Το συναίσθημα των τελευταίων μηνών ήταν πως οι ρίψεις στα 70-71μ ήταν εύκολες. Ειδικά στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στον Βόλο όπου έκανα το ατομικό ρεκόρ, αλλά και στο Πανελλήνιο μία εβδομάδα μετά, ένιωθα τόσο κουρασμένη, κι όμως κάθε ρίψη πήγαινε στα 70μ. Οπότε ήμουν πολύ σίγουρη ερχόμενη εδώ ότι μπορούσα να κάνω ατομικό ρεκόρ ή να πλησιάσω σε αυτό, και πως έτσι θα έμπαινα στον τελικό. Οπότε, η αίσθηση στην πρώτη ρίψη ήταν μεγάλη ανακούφιση, γιατί πάντα η πρώτη είναι γεμάτη ένταση – αν θα πατήσεις γραμμή, αν δεν πας μακριά… Μετά την πρώτη προσπάθεια, σκέφτηκα ότι αυτά είναι τα καλύτερα μέτρα που έχω ρίξει ποτέ σε πρωτάθλημα και πως τώρα θα έπρεπε να χτίσω πάνω σε αυτό. Δεν μπόρεσα όμως να το κάνω τελικα».

Τα προηγούμενα χρόνια πέρασες αρκετές διακυμάνσεις και είχες πολλές αλλαγές. Φέτος με τον Τάιλερ (Μπέρντοφ) είσαι καλύτερα από ποτέ.

«Είμαι πολύ πιο ήρεμη και έχω ένα αξιόπιστο σύστημα γύρω μου. Μετά από τόσες αλλαγές προπονητών και την αίσθηση ότι κάποιοι δεν έδιναν σημασία σε αυτό που χρειαζόμουν προσωπικά, δεν είναι περίεργο που τώρα που έχω προπονητή που εστιάζει σε μένα και προσαρμόζει την προπόνηση πάνω στις ανάγκες μου ως αθλήτρια, διανύω την καλύτερη σεζόν της ζωής μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που αυτό ήρθε τόσο αργά στην καριέρα μου, αλλά τουλάχιστον το έχω τώρα και μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα επόμενα χρόνια».

Πώς ήταν ο καιρός σου στα Χανιά με τον Χρήστο Φραντζεσκάκη και τον προπονητή του, Κωστή Παπαμαρκάκη;

«Τα Χανιά είναι πάντα ο καλύτερος προορισμός. Λατρεύω να βρίσκομαι σε ένα νησί, ήσυχα, χαλαρά, κάνοντας προπόνηση, και περάσαμε και πολύ καλά παράλληλα με πολλές καλές προπονήσεις. Εκείνη την περίοδο ένιωθα την ανάγκη όμως να κάνω έναν ακόμα αγώνα, έψαχνα έναν μετά το Πανελλήνιο για να προετοιμαστώ καλύτερα για το Παγκόσμιο, γιατί ένιωθα πολύ κοντά σε μια μεγάλη επίδοση. Τελικά σκύψαμε το κεφάλι και δουλέψαμε πιο σκληρά γι’ αυτή τη στιγμή, και σε κάποιο βαθμό νομίζω ότι τα πήγα καλά, αλλά παράλληλα δεν τα πήγα και καλά».

Τα τελευταία χρόνια η ζωή σου είναι μοιρασμένη μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Όλη αυτή η πορεία με την εθνική Ελλάδας είναι ένας τρόπος να κρατάς τη σύνδεσή σου με τη χώρα;

«Αυτός είναι ο δέκατος χρόνος μου με την Εθνική, και θα ήταν υπέροχο να τον γιορτάσω με έναν τελικό, κρίμα που δεν ήρθε. Με την Εθνική συνεχώς βελτιωνόμουν και αυτό μου επέτρεπε να επιστρέφω κάθε χρόνο και να γνωρίζω την Ελλάδα με έναν τρόπο που δεν θα είχα ζήσει ποτέ, αν δεν είχαν επικοινωνήσει μαζί μου Έλληνες προπονητές και δημοσιογράφοι το 2014».

«Αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη, και σκέφτομαι επίσης ότι τότε ήταν που η οικογένειά μου στην Αμερική άρχισε να επιστρέφει στην Ελλάδα, η μητέρα μου ξαναέφτιαξε το παλιό οικογενειακό σπίτι στη Σάμο και τώρα μετά από εδώ θα πάω για μία εβδομάδα στη Σάμο για να δω τον αδερφό μου ο οποίος μόλις μετακόμισε στην Ελλάδα, στα Τρίκαλα, για σπουδές. Βλέποντας αυτή τη δεκαετία συνολικά, καταλαβαίνω ότι όλο αυτό με έφερνε πίσω κάθε χρόνο και μου έδωσε μια πιο βαθιά σύνδεση με την καταγωγή μου και τη χώρα μου, κάτι πραγματικά πολύ όμορφο. Και τώρα που βλέπω να επηρεάζει και όλη την οικογένειά μου, που επιστρέφουμε όλοι πιο συχνά στην Ελλάδα, είναι υπέροχο. Πλέον έχω οικογένειά στην Ελλάδα, πέρα από τη δική μου».