Σκηνές από ταινίες προσεχώς…

Υπάρχουν δύο μεγεθυντικοί φακοί υπό το πρίσμα των οποίων μπορεί κάποιος να αναλύσει το φως του άκρως διδακτικού φιλικού με τη Γαλλία. 
Ο ένας είναι αυτός που έδωσε έμπνευση στον Βασίλη Σπανούλη να πει: «Αυτό το φιλικό ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί». Και είναι αλήθεια ότι ο κόουτς έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη με αυτή που είχαμε όλοι όσοι παρακολουθήσαμε τους Γάλλους να κάνουν bold όλα ανεξαιρέτως και ένα προς ένα τα bullets του αναπτύγματος όπου αναφέρονται οι εγγενείς και μη αδυναμίες, αλλά και τα μεγάλα ερωτηματικά της Εθνικής ομάδας ενόψει Ευρωμπάσκετ

• Αθλητικότητα
• Ανοχή στην πίεση της μπάλας
• Ριμπάουντ
• Δημιουργία
• Κίνηση μακριά από τη μπάλα όταν αυτή βρίσκεται στο low post και στα χέρια του Γιάννη
• Πλάνο Β’ όταν τα κορμιά των αντιπάλων κλείνουν τους χώρους του Γιάννη 
• Την αδυναμία στο τρέξιμο όταν το ένα μετά το άλλο τα ριμπάουντ χάνονται
• Χημεία στη δημιουργία και στην ομαδική λειτουργία όταν ο Σλούκας ξεκουράζεται…
• Επικοινωνία στις αμυντικές περιστροφές
• Αμυνα στο 1 vs 1
• Επιθετική λειτουργία όταν ο Γιάννης θα κάθεται υποχρεωτικά στον πάγκο

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος φακός! Αυτός που ταυτόχρονα με το φιλμ του φιλικού με της Γαλλία, εντελώς ταυτόχρονα όμως, σε κάποιους από εμάς πρόβαλε σκηνές από ταινίες προσεχώς. Ό,τι κι αν γίνει στην Κύπρο και στη Ρίγα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της Εθνικής, όση ευτυχία κι αν μας προσφέρει, το μπάσκετ όχι μόνο δε σταματά, αλλά προχωρά και εξελίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Λίγες ημέρες μετά το συναγερμό που έκρουσε ο Βασίλης Σπανούλης λέγοντας “Το μπάσκετ μας προσπερνάει”, ήρθε η Γαλλία να μας δείξει πως ακριβώς συμβαίνει αυτό. Και να μας ρωτήσει: «Ελλάδα, τι ακριβώς κάνεις;».
Υποθέτω ότι κι εσείς, όπως κι εμείς, στη Γαλλία διαπιστώσατε μία ομάδα με: 

• Αξιοζήλευτη φρεσκάδα
• Συγκλονιστική αθλητικότητα
• Πόδια που σε πολλές περπτώσεις αντί να περπατούν, μοιάζουν να πετούν.
• Δυνατά κορμιά με σπουδαίο ταλέντο
• Εκρηκτικότητα
• Μπασκετοσύνη
• Επιθετικές συνεργασίες και χημεία
• Τεράστια κορμιά και κυρίως…
• Νιάτα! Πολλά Νιάτα!

Στο ρόστερ των Γάλλων που αντιμετώπισαν την Εθνική:

1. Ο Τεό Μαλεντόν, 24 ετών αγωνίστηκε 20 λεπτά
2. Ο Ζακαρί Ρισασέ, 20 ετών, 17 λεπτά
3. Ο Άλεξ Σαρ, 20 ετών, έπαιξε 20 λεπτά και ο Μπιλάλ Κουλιμπαλί, 21 ετών, πάτησε παρκέ για 22 λεπτά.

Με αυτούς τους τέσσερις παρόντες και σε συνεχές rotation (ουδείς παίκτης της Γαλλίας αγωνίστηκε περισσότερο από τα 22.01 του Γιαμπουσέλε και λιγότερα από τα 13.05 του Χορντ), η Γαλλία, στο δεύτερο ημίχρονο, το γεγονός ότι προκάλεσε ασφυξία στην Ελλάδα  και ανέλαβε το ρόλο του «δασκάλου», είναι το δέντρο.

Αν θέλουμε να κοιτάξουμε το δάσος, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που συναντήσαμε στο ΟΑΚΑ ήταν απλά ένα πρελούδιο για όλα όσα συμβούν στο μέλλον. Και για αυτά που η Ελλάδα, ως χώρα με μπασκετοσύνη, οφείλει να κατανοήσει, ώστε ακόμα κι αν έρθει ένα μετάλλιο φέτος, να μην είναι το τελευταίο για τα επόμενα πάρα πολλά χρόνια. 

Η Γαλλία λοιπόν, είχε τέσσερις πρωταγωνιστές κόντρα στην Ελλάδα κάτω των 24 ετών, επί της ουσίας κάτω των 21…
Και σε αυτό να προσθέσουμε ότι: 
Η Γαλλία φέτος στερείται του Βίκτορ Γουεμπανιαμά (21 ετών), αλλά και… Έξι (!!!) παικτών, ηλικίας 18-20 ετών, οι οποίοι επιλέχθηκαν στο ντραφτ του 2025, οι 4 εκ των οποίων στον πρώτο γύρο!

• Εσενγκέ (12η επιλογή από τους Σικάγο Μπουλς)
• Μπερινζέρ (17η επιλογή από τους Τίμπεργουλφς)
• Τραορέ (19η επιλογή από το Μπρούκλιν)
• Πεντά (32η επιλογή από τους Σέλτικς)
• Ρεινό (42η επιλογή από το Σακραμέντο)
• Ντιαβαρά (51η επιλογή από τους Κλίπερς)

Επίσης… Επτά παίκτες (εκτός του Γούμεπι και του Γκομπέρ) που αγωνίζονται στο ΝΒΑ ήδη, για διαφορετικούς λόγους είναι απόντες.  Στο ΟΑΚΑ ο Γάλλοι, τα παιδαρέλια του Φοτού με την θαυμαστή χημεία που έχουν δημιουργήσει με τους πιο έμπειρους, μας έδειξαν πως ακριβώς θα παίζεται το μπάσκετ τα επόμενα πολλά χρόνια… Εκείνα τα χρόνια, που η Ελλάδα, όπως πάντα, θα μπαίνει στη μάχη των προκριματικών ή των μεγάλων διοργανώσεων με … ελπίδες και όνειρα. 

Τι ακριβώς κάνουμε ως χώρα για να ανταπεξέλθουμε; Τι μπάσκετ πρεσβεύουμε; Ποια παιδιά αναδεικνύουμε; Με ποιο τρόπο; Κι ένα σωρό άλλα ερωτήματα που μπορεί να μην είναι της ώρας να απαντηθούν, αλλά ο χρόνος και η ανάγκη να απαντηθούν το συντομότερο είναι αμείλικτα.

Η ευτυχία μας ή μάλλον ευλογία, είναι ότι στο ΟΑΚΑ ζήσαμε στο πετσί μας τα… προσεχώς! Βλέποντας πολλές φορές σκηνές που σε αθλητικό και ενεργειακό επίπεδο είναι τρομακτικές. 
Προς το παρόν η Ελλάδα αναχωρεί την Τρίτη 26/8 για την Κύπρο, που όλοι ευελπιστούμε να είναι μία transit πτήση διαρκείας με τελικό προορισμό τη Ρίγα. Και που πάμε τελικά, όπως ρωτήθηκε ο Βασίλης Σπανούλης αμέσως μετά το διδακτικό φιλικό με την Γαλλία; Ο κόουτς της Εθνικής ομάδας, απαντώντας, ζήτησε μία τεχνηέντως αμφισβήτηση… «Γιατί δυστυχώς, οι Έλληνες λειτουργούμε καλύτερα όταν μας υποτιμούν». Κάπως έτσι το είπε. 

• 16 χρόνια χωρίς μία θέση στη βάθρο
• 16 χρόνια χωρίς μία συμμετοχή στην τετράδα
• 16 χρόνια με κάποιες χαμένες ευκαιρίες, αλλά και κάμποσα σκαμπίλια…
  

Μία ομάδα που έχει μετρηθεί τόσες πολλές φορές από το 2009 και δεν τα έχει καταφέρει ούτε μία πως μπορεί κουβαλάει στις βαλίτσες της αρχικά και στη συνέχεια στους ώμους της τα βάρη και τις απαιτήσεις για διάκριση; 
«Διαθέτει έναν από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο» θα απαντήσει καλοπροαίρετα ένας ρομαντικός αληθινός φίλαθλος και…
«…τον διαθέτει από το 2014» θα έρθει η απάντηση… «και σε όλες τις πιθανές εκδοχές του». Υγιή, τραυματία, all star, πρωταθλητή του ΝΒΑ, ΜVP, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς… 

«Όμως, και πάλι… Δεν!»

Και η απάντηση στο ερώτημα που τίθεται σχετικά με την Εθνική ομάδα έχει μία και μοναδική απάντηση: «Πάμε, με βάρκα μία ελπίδα». Ούτε την απαίτηση, ούτε την προσμονή για μετάλλιο. 

Το «ελπίζω» στην ελληνική γλώσσα είναι σχεδόν ισοδύναμο του ‘εύχομαι». Και είναι συνετό!
Το «Θέλω» και το «στοχεύω» ισοδυναμεί με μίνιμουμ απαιτήσεις. Και… Η Ελλάδα των 16 ετών ξεραϊλας δεν δικαιούται ναι έχει μίνιμουμ απαιτήσεις μεταλλίου, παρά μόνο μία ελπίδα ότι μπορεί να πετύχει κάτι όροφο, κάτι που θα προσφέρει ευτυχία στο λαό της χώρας.  

Για αυτό και στις βαλίτσες τους, οι Έλληνες διεθνείς μόνο ένα πράγμα χρειάζεται να κουβαλήσουν: Κίνητρο! Αν το έχουν (που το έχουν), ό,τι κι αν συμβεί θα είμαστε ικανοποιημένοι. Δε λογοδοτούν σε κανέναν. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και που βαδίζουμε. Κι αυτό είναι δουλειά δική μας να το κατανοήσουμε. 

Οι ομάδες και πολύ περισσότερο οι Εθνικές ομάδες, δεν έχουν καμία υποχρέωση να καλύπτουν την προσωπική ανάγκη του καθενός για μία διάκριση. Η μοναδική «υποχρέωση» που έχουν οι αθλητές των εθνικών ομάδων (όσοι παρίστανται”) είναι να τιμούν τη φανέλα που φορούν. Και φεύγοντας από το γήπεδο να ξέρουν ότι δεν είχαν κάτι περισσότερο να δώσουν. Και δεν υπάρχει ούτε μία διοργάνωση που οι Έλληνες διεθνείς δεν το έκαναν. 
Θα καταλήξω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Wooden»… 

«Αν μία μέρα αποφασίσω να χτίσω μία Ford ή μία Σεβρολετ, θα είναι καλύτερη από μία Κάντιλακ; Απάντηση: Είναι παντελώς αδιάφορο. Θα προσπαθήσω να χτίσω μία Ford με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορώ. Δίνοντας κάθε μέρα ό,τι έχω μέσα μου. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε πόσο καλά προετοιμάζονται οι αντίπαλοι μας. Το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι πως προετοιμαζόμαστε εμείς και στο τέλος να ελπίσουμε ότι η προετοιμασία μας, η δική μας, ήταν αρκετή ώστε να νικήσουμε τον αντίπαλο. Για αυτό, ας μην ασχολούμαστε πως προετομάζονται οι άλλοι, αλλά ας επικεντρωθούμε και να ανησυχούμε για τον τρόπο που προετομαζόμαστε εμείς».

Γιατί όπως λέει και πάλι ο θρύλος Τζεν Γούντεν
«If you fail to prepare, prepare to fail»
Καλό ταξίδι ομάδα! Και καλό Ευρωμπάσκετ να έχουμε…