Σπανούλης: «Στον Παναθηναϊκό δεν είχα την ευκαιρία που έψαχνα, ο Ολυμπιακός ήταν το πεπρωμένο μου»

Στα Playoffs της Euroleague έχει σαρώσει στο πέρασμά του προσωπικούς αντιπάλους και ομάδες ολόκληρες, που τόλμησαν να τον σταματήσουν τα χρόνια που πρωταγωνιστούσε στο παρκέ.

Ο Βασίλης Σπανούλης όμως, ως προπονητής, τώρα κάνει τη βουτιά στη... φωτιά των πάγκων. Το πράττει καθοδηγώντας την Μονακό, που σκοπεύει να τη στείλει για δεύτερη φορά στην ιστορία της σε Final Four. Η πρώτη ήταν στο Κάουνας το 2003 με τον Σάσα Ομπράντοβιτς στο «τιμόνι» και τώρα ο Kill-Bill θέλει να οδηγήσει το σύνολο από το Πριγκιπάτο ένα βήμα πιο ψηλά ή πιο σωστά, ένα βήμα πιο κοντά στο τρόπαιο -έως και με το τρόπαιο αγκαλιά!  

Για όλη του την πορεία, από τα χρόνια της παιδικής ηλικίας, την «γέννηση» του πάθους του για το μπάσκετ και τους στόχους του ως κόουτς μίλησε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο γαλλικό κανάλι SKWEEK, που παρεμπιπτόντως ανήκει ιδιοκτησιακά στον πρόεδρο της Μονακό, Αλεξέι Φεντορίτσεφ. 

«Δεν μπορώ καν να εξηγήσω γιατί αγαπάω τόσο το μπάσκετ»

Ο Σπανούλης έπιασε το... νήμα από τα παλιά τα χρόνια, τότε που ήταν παιδί στη Λάρισα και ερωτεύθηκε μονομιάς το μπάσκετ «χωρίς καν να μπορώ να εξηγήσω και τώρα πως προέκυψε ξαφνικά το πάθος μου γι' αυτό το άθλημα». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, έχει η εικόνα του για τα χρόνια στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό και τις συγκρίσεις που προκύπτουν ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας του, αλλά και δύο από τα σπουδαιότερα κλαμπ στην Εuroleague. 

«Ήταν το πεπρωμένο μου να πάω στον Ολυμπιακό. Πάντα ήθελα να παίξω σε αυτή την ομάδα και πιστεύω συνέβη τη σωστή στιγμή. Βρέθηκα στον Ολυμπιακό αποδεχόμενος την πρόκληση να καθοδηγήσω την ομάδα. Να την οδηγήσω στην κορυφή και εντός και εκτός συνόρων. Ήθελα εξ αρχής να πάω εκεί και να ανεβάσω μια ομάδα στο Νο.1. Αυτό ήταν το όνειρό μου από όταν ήμουν μικρό παιδί». Ξεκάθαρος! 

Με τον Παναθηναϊκό πάντως, είχε ήδη αρχίσει τη συλλογή τίτλων, τις ατομικές διακρίσεις και την εξελικτική του πορεία. «Δεν είχα όμως, την ευκαιρία που έψαχνα. Ήμουν ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ομάδα, αλλά είχαμε πολλούς αστέρες, πολλούς ηγέτες, σπουδαίους παίκτες. Στον Ολυμπιακό ήθελαν κάτι διαφορετικό από μένα. Ήθελαν να χτίσουν την ομάδα γύρω μου κι αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα».

Δεν αισθάνθηκε άβολα με το βάρος των ευθυνών. Γιατί «αυτό έκανα από πολύ πολύ μικρή ηλικία. Έπαιρνα ευθύνες! Το λατρεύω αυτό. Μου αρέσουν οι ευθύνες και οι άνθρωποι του Ολυμπιακού με προσέγγισαν με τον σωστό τρόπο, μου εξήγησαν το πλάνο, μου άρεσαν όσα άκουσα και είχα πολύ μεγάλο κίνητρο. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα». Και η αποστολή του αν μη τι άλλο εξετελέσθη.  

«Εκνευρίζομαι όταν ακούω για την τύχη!»

Από Legend ως αθλητής, πλέον έχει ανοίξει διάπλατα τα «φτερά» του ως κόουτς. Αφού πρώτα οδήγησε στο Final Four του Basketball Champions League της FIBA ως rookie coach το Περιστέρι, ακολούθως πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας. Τρίτο βήμα, παράλληλο με της επίσημης αγαπημένης; Η Μονακό!

Γενικά, ο Σπανούλης προσπαθεί να διατηρεί τα κεντρικά χαρακτηριστικά που είχε ως παίκτης. «Όταν αγωνίζεσαι στο παρκέ, έχεις τη μπάλα στα χέρια και παίρνεις τις αποφάσεις. Όντας προπονητής, πρέπει να εμπνέεις και να προετοιμάζεις τον παίκτη να πάρει αποφάσεις. Για μένα είναι πολύ είναι σημαντικό να έχουμε τη σωστή χημεία και τους σωστούς παίκτες, γιατί οι παίκτες είναι οι αστέρες του παιχνιδιού, όχι οι προπονητές», ξεκαθάρισε. Βέβαια δεν παραλείπει τον σπουδαίο ρόλο των κόουτς. «Αυτοί δημιουργούν τη χημεία, την πειθαρχία, τους ρόλους, την ψυχολογία… αλλά δεν σουτάρω εγώ την μπάλα… Εγώ δεν παίρνω αποφάσεις, οι παίκτες παίρνουν αποφάσεις», υπογραμμίζει. 

Ένα μυστικό της επιτυχίας του πάντως, είναι πως «δεν ανησυχούσα ποτέ για την αποτυχία. Δεν φοβάμαι να χάσω. Μπορώ να αναλάβω τις ευθύνες, μπορώ να δεχτώ την ήττα. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα επιστρέψω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Οι μεγαλύτεροι νικητές είναι αυτοί που δεν φοβούνται να χάσουν. Αν φοβάσαι να χάσεις, το πιθανότερο είναι πως θα χάσεις». 

Α! Και επίσης υπάρχει κάτι που όταν το ακούει του... σπάνε τα νεύρα. Στο μυαλό του δεν υπάρχει ο παράγοντας τύχη. Τα πάντα είναι «προϊόντα» της σκληρής δουλειάς. Οπότε, «δεν θέλω να ακούω τη λέξη "τύχη". Όταν ακούω κάποιον να λέει ήταν θέμα τύχης ή ατυχίας, εκνευρίζομαι πάρα πολύ! Εσύ προκαλείς την τύχη σου. Δηλαδή, όταν νικάς όλα είναι μια χαρά. Όταν χάνεις ήταν θέμα ατυχίας ή τύχης των άλλων. Αν βάλεις το σουτ είσαι τυχερός. Ακόμα και την τύχη πρέπει να την... δουλέψεις! Δεν σου χαρίζεται, πάει μόνο στους δυνατούς ανθρώπους, σε αυτούς που κοπιάζουν, σε αυτούς που προσπαθούν σκληρά».

Με λίγα λόγια, ο Βασίλης Σπανούλης δεν πιστεύει στην τύχη, αλλά «πιστεύω στην σκληρή δουλειά!». 

...