Τα Παράθυρα των αντί-αστέρων….
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από μία …τρέλα!
Αυτή που κουβαλούσε ο Γιάννης Αθηναίου, εκείνο το βράδυ στο Λέστερ, στις 24 Νοεμβρίου 2017.
Όταν η Ελλάδα, μαζί με το υπόλοιπο παγκόσμιο μπασκετικό συνάφι, βουτούσε για πρώτη φορά στα άγνωστα νερά των Παραθύρων, μετά από 14 ολόκληρα χρόνια…
Το τρίποντο του Αθηναίου, που έδωσε τη νίκη σχεδόν at the buzzer της παράτασης στην Εθνική ομάδα κόντρα στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν η απαρχή μίας πολύ μεγάλης διαδρομής, αυτής των αγώνων πρόκρισης στις μεγάλες διοργανώσεις, στην οποία η Ελλάδα όχι μόνο κάνει πασαρέλα από το 2017, παραμένοντας αλώβητη, αλλά βγαίνει ενδυναμωμένη πολλαπλώς.
Πριν το Ευρωμπάσκετ ήταν η ομάδα με το τρίτο καλύτερο ρεκόρ (26-8) στα Παράθυρα, πίσω μόνο από τη Γαλλία και τη Λιθουανία.
Ειλικρινά μιλώντας, ουδείς γνωρίζει ποια θα ήταν εξέλιξη των πραγμάτων αν εκείνο το τρίποντο του Γιάννη Αθηναίου δεν έβρισκε το στόχο στο Λέστερ… Κινδυνολογώ και το γνωρίζω, αλλά δεν υπερβάλω. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τότε δεν ήταν ιδανική. Οι Έλληνες παίκτες που θα έπαιζαν στα Παράθυρα, ήταν μία συλλογή από αντιστάρ, που δυσκολεύονταν να βρουν μία χαραμάδα φωτός ακόμα και στις ομάδες τους. Οι Ευρωλιγκάτοι, εξαιτίας της εχθρικής εμμονής του Μπερτομέου κόντρα σε οποιοδήποτε προϊόν μπάσκετ δεν είχε τη σφραγίδα της ΕCA, δεν μπορούσαν να αγωνιστούν και ο μοναδικός σταρ της 12άδας ήταν ο εξ Ανατολών προερχόμενος Γιάννης Μπορούσης, που αγωνιζόταν τότε στην Κίνα.
Η αμφιβολία για τη δυνατότητα αυτών των παιδιών, των ηρώων των Παραθύρων τελικά, να οδηγήσουν, αβοήθητοι από ευρωλιγκικές ενισχύσεις, την Εθνική ομάδα στο φως, ήταν τόσο έντονη που την έκοβες με το μαχαίρι. Ο φόβος υπήρχε παντού και πριν από κάθε ματς. Πόσο μάλλον στην πρεμιέρα. Μία ήττα στο ξεκίνημα, για παιδιά που είχαν διαδρομή, αλλά ουδέποτε κουβάλησαν τις ασήκωτες ευθύνες της Εθνικής ομάδας και το χρέος να την κατευθύνουν αλάνθαστα σε μεγάλες διοργανώσεις, θα μπορούσε να είναι επώδυνη, να διαλύσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης. Και πίστης.
Για να φτάσουμε, 8 χρόνια μετά, η Ελλάδα να είναι μία από τις 8 χώρες της Ευρώπης, που σε αυτά τα 8 χρόνια δεν έχασαν ούτε μία πρόκριση από αυτές που διακυβεύτηκαν στους αγώνες των Παραθύρων. Άλλοτε πιο εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα. Παρούσα όμως, όταν το απουσιολόγιο είχε θέσεις γεμάτες από VIP.
Χάρη σε αυτά τα παιδιά, τους αντισταρ των Παραθύρων, αλλά και στην εθνική αυταπάρνηση που επιδεικνύουν τα παλικάρια που έπαιζαν στην Ευρωλίγκα (όταν τους το επέτρεπαν οι ομάδες τους, ή δεν συνέπιπταν οι αγώνες Εθνικής και συλλόγων, ήταν πάντα εκεί αν υπήρχε υποψία ανάγκης).
Και το ελληνικό μπάσκετ τους χρωστάει και το ζειν, αλλά και το ευ ζειν του σε εθνικό επίπεδο! Εξαιτίας τους η γαλανόλευκη έκανε τη μόστρα της, έστω και χωρίς επιτυχία, στο Παγκόσμιο του 2019, στο Ευρωμπάσκετ του 2022, στο Παγκόσμιο του 2023 και στο Ευρωμπάσκετ του 2025, όπου τελικά μπήκε το πολύτιμο διαμάντι σε ένα στέμμα, που μέχρι τότε ολημερίς γυαλίζαμε, το βράδυ λερωνόταν.
Η Ελλάδα, έβαζε σε κάθε διαδικασία Παραθύρων γερά θεμέλια και πλέον είναι σε θέση να συλλέγει τους καρπούς της. Αφού στο μεταξύ έφερε στο προσκήνιο παίκτες για τους οπαίους οι απόψεις ήταν ήξεις αφίξεις μέχρι να αποδείξουν τον εαυτό τους με την Εθνική ομάδα. Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ο Βασίλης Τολιόπουλος είναι αναμφισβήτητα δύο από αυτούς.
Από το 2017 μέχρι σήμερα τη γαλανόλευκη φόρεσαν (αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί) 63 διαφορετικοί παίκτες στα Παράθυρα… Και ο Γιάννης φυσικά ανάμεσά τους (στον περίφημο και αξέχαστο αγώνα με τη Σερβία)… Το κέρδος όμως, για την Ελλάδα δεν είναι ο Γιάννης, ο Καλάθης, ο Σλούκας, ή ο Παταγιάννης… Είναι όλοι οι υπόλοιποι. Αυτοί που δημιούργησαν τη μαγιά, αυτοί που πήραν τις ευκαιρίες και τις μετέτρεψαν σε ένα συμπαγές μείγμα το οποίο είναι δύσκολο για κάθε αντίπαλο πια να λυγίσει. Και βέβαια επέβαλαν μέσω της Εθνικής την παρουσία τους σε ολόκληρο το οικοσύστημα του ελληνικού μπάσκετ.
Μέσα από αυτοί την κοιτίδα των 63 παικτών η Ελλάδα, μπορεί να παίζει με τη Ρουμανία και να κάνει περίπατο και να κερδίζει στην Πορτογαλία, την ομάδα του προφέρορ Γκόμεζ, η οποία είναι κωλοπετσωμένη, παίζοντας με σχεδόν ίδιο ρόστερ και στα Παράθυρα και στις μεγάλες διοργανώσεις
Για σκεφτείτε… Την ίδια στιγμή η Λιθουανία χρειάστηκε μία συστοιχία πυραύλων και θαυμάτων του Σαργκιούνας για να λυγίσει την Βρετανία, η Σερβία φέτος, ταλαιπωρείται γενικώς, οι μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ είτε ζορίζονται είτε πέφτουν (Κροατία, Τουρκία, Σλοβενία Λετονία, Ισραήλ είναι κάποιες χώρες που δεν έχουν συμμετάσχει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις γιατί απέτυχαν στα Παράθυρα)
Στο Πόρτο, τα παιδιά του Σπανούλη, με ώμους γερούς για να σηκώσουν το βάρος της φανέλας της χάλκινης νικήτριας του Ευρωμπάσκετ, αλλά και με στήθια γεμάτα αυτοπεποίθηση, δεν έπαιξαν σπουδαίο μπάσκετ, αλλά είχαν τον χαρακτήρα τους. Αυτόν τον χαρακτήρα που σμίλεψαν όλα τα προηγούμενα χρόνια κι αυτόν που διδάσκουν στους νεότερους.
Η Ελλάδα έχει χτίσει μία ομάδα Παραθύρων…Και τέτοια νοοτροπία που την επιτρέπει να μην σκοντάφτει εκεί όπου άλλοι τρώνε τα μούτρα τους.
Η ένεση εμπειρίας από τον Κώστα Παπανικολάου ήταν εμφανής και υπερπολύτιμη… Η παρουσία του Κώστα ήταν σημαντική, ο Ναζ Μήτρου Λονγκ έκανε τη δουλειά με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε… Αλλά εκεί ήταν πάλι ο Γιαννούλης, ο Τολιόπουλος, μαζί με τον Σάμο, που μετά το βάπτισμα της Ρίγα παίζει για την Εθνική σαν να είναι χρόνια μέλος της.
Ήταν εκεί όλοι, όπως ήταν (οι περισσότεροι) και τα προηγούμενα χρόνια, όταν με όποιο τρόπο έβρισκαν τερμάτιζαν όρθιοι και ατσαλάκωτοι σε δρόμους που ήταν γεμάτοι λακκούβες.
Όταν το παιχνίδι στράβωσε απέναντι στους σκληρούς, όχι ιδιαίτερα ταλαντούχους αλλά έμπειρους σε ανταρτοπολέμους όπως ο αγώνας με την Εθνική μας, Πορτογάλους, η Ελλάδα θυμήθηκε κάτι από το παλιό εαυτό της. Δύναμη στη δύναμη παρέταξε ο Σπανούλης, η Ελλάδα άφοβα πίεσε τους γκαρντ, η καπατσοσύνη του ελληνικού μπασειτκού dna και το ταλέντο βοήθησε όταν το ματς γινόταν ροντέο και η γαλανόλευκη έφυγε από το Πόρτο με τη νίκη. Που είναι υπέρπολύτιμη, γιατί στα Παράθυρα ισχύει πραγματικά το εvery game matter και δεν είναι εμπορικό τσιτάτο. Τα αποτελέσματα μεταφέρονται στην επόμενη φάση και δεν υπάρχει περιθώριο για γκέλες ούτε για άγχη. Κι αν νομίζετε ότι η διαδικασία είναι εύκολη απλά να σας ενημερώσουμε ότι είναι γνωστό από τώρα (λόγω των διασταυρώσεων των ομίλων στη δεύτερη φάση) ότι για το Παγκόσμιο του Κατάρ, μία εκ των Τουρκία, Σερβία, Ιταλία, Λιθουανία, δε θα βρει θέση. Μία θα πρέπει να αποκλειστεί. Αστεία δε χωράνε έστω κι αν η δική μας Εθνική θα διασταυρωθεί με Ισπανία, Ουκρανία, Γεωργία (ή Δανία).
Το 2017, όταν όλα άρχισαν και πριν το τρίποντο του Αθηναίου, η Ελλάδα ήταν πάντα μέσα στις ύποπτες ομάδες να αποτύχουν, διαμορφώνοντας ρόστερ από ράφια πολύ πιο χαμηλά από αυτά που τελικά τα τροφοδοτούσαν στις τελικές φάσεις.
Η επιτυχία της, αποδεικνύει ότι με ή χωρίς σπουδαίο ταλέντο, με η ΄χωρίς Ευρωλιγκαίους, μπορεί να τα καταφέρει. Κι αυτή είναι μία τεράστια κληρονομιά. Διότι, πλέον υπάρχει και ταλέντο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τολιόπουλος: «Η Εθνική είναι καθήκον» (video)
Άντεξε την πίεση της Πορτογαλίας και έκανε το 2/2 η Εθνική
